Fotootje gezien in rechter (moblog) kolom ? Het was een prachtgezicht. Dertig seconden eerder zaten ze alle drie broederlijk naast elkaar in een middagzonnetje bij de oversteekplaats van het Waterlooplein naar de Stopera hun bakjes frites-mèt leeg te peuzelen. Ik kan het niet laten. Als ik in Amsterdam ben, moet ik naar het W-plein en drie broodjes eten in het Koffiehuis aldaar (altijd: lever, tartaar met ui, altijd ei en altijd die kleffe zachte witte broodjes die ik verder nooit ergens eet). Het moet iets met mijn vader te maken hebben. Ik herinner me dat hij mij als kind altijd meenam naar Broodje van Kootje op het Leidseplein. Altijd als we in Amsterdam waren, het hoorde er gewoon bij en dat zit er nu nog in. In het Koffiehuis op het Waterlooplein zitten altijd dezelfde mensen: handelaren van het Waterlooplein, mensen zoals die alleen maar bestaan in Amsterdam: goochem, humorvol, sluw en dat pracht accent. Het leeft en sprankelt altijd. Deze week was ik getuige van een prachtmoment. Een Amerikaanse toeriste was onder de indruk van een flink verroest Droste-blik dat in een kraampje lag en van twee ijzeren medailles. "How much?" vroeg ze aan de koopman. Bijna zonder te kijken zei hij: "Seven euros". Ik schraapte mijn keel, hij keek me aan en zag dat ik ik getuige was van een bescheiden poging tot afzetterij. De vrouw betaalde en zag nog een klein sieraad. "How much is this?" De man keek mij aan en mikte het kleinood in de tas van de Amerikaanse: "Is ok so, meid". Gelukkig en verrast zei ze:"Thank you". Toen ze weg was, keek de koopman mij aan: "Zo goed meneer?" We hadden samen even een mooi moment in de Amsterdamse middagzon.