Het is 22 juni vandaag. De dag van mijn vaders verjaardag, althans tot november 1999. Want toen stierf hij. Wie kent niet de rijmelarij over vaders (ouders) die je als kind eerst aanbidt, vervolgens (als puber) verguist, om dan langzaam weer de andere kant op te gaan. Het eindigt met -als ze dood zijn- een zin in de trant van: 'k wou dat ik er nog 'ns met hem over kon praten'. Welnu dat is precies mijn gevoel. Kind groeit op, wereld is in beweging, zelf in beweging. Zou daarover graag nog eens willen bomen. Niet dat we het -ook niet aan het einde- altijd eens waren. Nee zeg, stel je voor. Maar ik mis 'm wel. Dat gaat niet over, sterker, ik heb het gevoel dat het toeneemt, dat gevoel van missen. Niet elke dag in tranen, maar ik draag 't wel altijd met me mee. Vandaag ga ik even op verjaarsvisite bij 'm, in z'n stalen urn, achter een marmeren tableautje op een kerkhof in Helmond. Daar staat-ie sinds eind 1999. Ik vergeet het nooit meer, Max en ik gingen hem met de auto ophalen bij het crematorium. Max zat achterin, zijn armpjes om de urn: "Opa zit nu bij mij op schoot....." Het is al weer viereneenhalf jaar geleden...