We leven in een land van horken. "Tot hoe laat bent u open?" vraag ik aan de mevrouw van de grote bouwsupermarkt in Tilburg. "Tot vijf uur," zegt de andere kant van de telefoon. Ik denk: "Zo'n baan zou ik ook wel willen...." maar -ouder en wijzer geworden- dat zeg ik niet. "Fijn, dan kom ik nu even een pallet terugbrengen, ik ben er zo...." De pallet droeg gisteren de drainerende terrastegels die wij op ons balkon leggen. De hork staat achter de toonbank. Buigt eroverheen en zegt:
"Wa is dè veur 'n pallet..."
"Een houten...."
"Jè da zie ik òk wel...."
"Fijn, hij is van u en ik heb er statiegeld voor betaald, zeventwintig euri en die wil ik graag....."
"Da kèn nie...."
"Wat kan niet?"
"Dees is un wegwerppallet...daor zit gin staosiegeld op..."
"Meneer, gisteren heeft een vriendelijke collega van u met een heel grote vrachtauto die tegels voor mijn huis afgeleverd, op dit pallet. En hij zei nog: met de bon inleveren en u krijgt uw statiegeld terug....daarom ben ik nu hier...."
"Dees pallets hebben wij hier nie..."
"Meneer, wat denkt u, dat ik zo maar ergens een pallet van de straat pik en een afleverbon van jullie namaak om...."
Het gaat zo even door. Ik ben niet boos geworden. Mompel nog iets van "don't shoot the pianoplayer..." maar die komt niet aan vanwege gebrek aan kennis van de Engelse taal....Er komt nog een vrouwlijke collega van hem tussen die-een-klant-aan-de-telefoon-heeft-die-iets-moest-weten-over-een-bestelling-van-veurige week.

Het kwam goed, maar ik had bijna de neiging me te verontschuldigen dat ik het hem lastig maakte met zijn eigen pallet....we leven in een horkenland ! Morgen ben ik vijftig...