Vandaag onderweg in de auto schoot het me te binnen. Fado....daar was toch iets mee? Het was op Madeira. Ik was er voor de krant. Een mooi eiland, geheel en al ingenomen door hoofdzakelijk Britse oude-van-dagen. Op de mercato (markten en kappers, dat waren altijd de toppics) kwam ik in gesprek met iemand die me uitnodigde om 's avonds mee te gaan naar een Fado-café, alwaar zijn vrouw het Fado-gedeelte verzorgde. We zijn vreselijk dronken geworden, de man en ik. Zijn vrouw ook, maar die bleek alcohol nodig te hebben om enigszins te kunnen Fado-en. Althans dat dacht ze en daarom dronk ze als een kanon. Toen ze begon te zingen, was het snel duidelijk: geen talent en geen stem. Het café liep vrij snel leeg. Ik bleef zitten, uit beleefdheid. Totdat de man van de Fado-iste zei: "Als je weg wil, ga rustig....het was al leuk dat je er was, je was het eerste buitenlandse publiek voor haar ('voor haar', let wel, zijn vrouw).  Voorzichtig probeerde ik hem te zeggen: "Is het niet beter dat je haar zegt dat ze er niet zo veel van kan....eerlijk, open?" Waarop hij de historische woorden sprak: "Heb ik nu al drie keer gedaan en ze heeft me drie keer in elkaar geslagen...." Ik wist het, er zat nog iets in mijn hoofd, qua fado.