Gisteren het afscheid van onze Kantineke. Overvolle kerk. Heel veel bloemen. Veel tranen en keelbrokken. Voor mij een extra dimensie. Het was in de kerk waar ik als kind kwam. Tot mijn dertiende. De Lambertuskerk im het stadsdeel Gestel in Eindhoven. Na 1967 nooit meer geweest. Ik was perplex gisteren. Zoals een collega zei: "Een kerk zoals een kerk in Brabant hoort te zijn, majestues, reuzegrote torens, pracht en praal..." Volgens mij is er niks veranderd. Een enorm hoofdaltaar met veel gouden frutsels. Een tabernakel met gouden deuren en een echte sleutel. Ik zag de Heilige Theresia, de Heilige Antonius en een gigantische Christoffel. Een enorme Maria die als het ware uit de hemel kwam. Ik zag mezelf als klein jongetje in die enorme kerk. Ik geloof niet dat ik er mijn ouders veel ben geweest. Die hadden dat uitbesteed aan onze Surinaamse huisgenoot. Achter op de fiets met hem naar de kerk. Krakend zadel. Alle rituelen van toen. Het deed me wel wat om daar weer even terug te zijn. Dat gevoel werd nog versterkt omdat ik op dit moment de Da Vinci Code aan het verslinden ben. Wie het gelezen heeft weet wel waarom.