Hoe snel je toch (ook maar even) kunt vervreemden. Twee weken in een ander land, een andere stad, een ander huis, andere omgeving, andere gewoonten. Hoe snel neem je ze over. Twee weken lang in een stevig ritme in de schoolbanken. De pauze deed me aan vroeger denken. Toen zaten we ook al twintig minuten voor het begin van die pauze in onze banken te draaien. Maar we kregen ook nu geen seconde cadeau. Er was een heuse bel die de pauze inluidde. We stoven naar buiten naar Bar Rosa, waar we bij een enigszins chagrijnige man eerst moesten betalen voor onze caffé. Dat moet altijd in Italië: eerst betalen en dan met je bonnetje naar de bar om te bestellen. Ze kijken nooit op het bonnetje. Da's alleen maar voor de belasting. Als je naar buiten gaat en de Guardia di Finanza vraagt om het bonnetje en je kunt het niet laten zien, krijg je een boete en de bar-baas ook. Vandaag heb ik uit al mijn zakken nog verfrommelde bonnetjes gehaald. De meesten waren van Bar Rosa, relikwieën van de ochtendpauze.