“En zo is het goed,” moet God gedacht hebben. Hij was bijna klaar met de schepping toen Hij de ingeving kreeg dat blond en mooi en groot en vrouw ook nog wel een mooie combinatie zou kunnen zijn. Het steeg gisteravond uit een sportauto en kwam hand-in-hand met haar twee turven hoge Italiaanse lover ons café Manhatten binnen. Jawel, hemelsbreed vijfhonderd meter hiervandaan, ligt, nog iets hoger op de heuvel, café Manhatten. Internetcafé, poolcafé (ons rituele avondspel), ijscafé, televisie-café en ontmoetingsplek voor jong en mooi uit het dorp (oud niet, lelijk trouwens weer wel).

De kleine macho en zijn blonde schoonheid zetten zich aan de bar, hij kan maar net met zijn voeten aan de grond, zij heeft daar geen moeite mee, want benen tot aan haar oksels. Hij springt van de kruk om te kijken of zijn haar nog goed zit. Zij hoeft dat niet, alles zit goed. Het zal wel altijd goed zitten bij haar. Ze bestellen wat en gaan naar buiten. Max en ik volgen haar met open mond. Na onze poolpartij en het dagelijkse ijsje moeten we terug. Pal vóór het terras, achter hun glanzende sportauto, hebben wij onze bedrijfsauto geparkeerd: onze groene Piaggio Ape (zie foto links). We gebruiken onze avondtocht ook altijd om het afval weg te brengen met dat kleine herriemonster. Als in een skybox volgen de terrasbezoekers inclusief de blonde schoonheid ons met hun ogen. Nadat we ons in de cabine gewurmd hebben en ronkend de motor starten, vertrekken we met veel misbaar. Zo’n ding maakt een kolereherrie. Een vliegende start vanuit de parkeerplek. We schampen nèt niet hun bolide, omdat je met dat ding de bochten haaks kunt nemen. Ze kijkt ons na, is het een geamuseerde blik of een medelijdende ? Ik roep nog dat we ook een twintig jaar oude rode Golf hebben (met 167.000 km op de teller) en dat we thuis….ach…..het heeft geen zin. Van ons bedrijfswagenpark moeten we het hier niet hebben. O, ja we hebben ook nog een motorino (een scooter), vijftien jaar oud. Wit, met lila turbostrepen. Het rijdt allemaal....