Denk je in een redelijke wijk te wonen, waar de criminialiteit van de Grote Stad aan voorbijgaat. 'Pats', hoorde ik vannacht. 'Raar geluid,' dacht ik nog, draaide me om en sliep verder. Vanmorgen om zeven uur zag ik 't. Ruitje van de auto ingetikt. Radio keurig verwijderd. Draadjes -alle kleuren van de regenboog- hingen wat triest uit het dashboard. Ik schat dat het de vijfde keer is dat me dat overkomt. Ik beperkte me tot een stevige vloek. Dat alles gebeurde onder het raam van onze slaapkamer. M -nog in bed- had de vloek gehoord en belde in de auto: 'Een dag met een vloek beginnen, is niet goed....' Toen ik zei what happened, was het o.k. Vroeger werd ik er nog heel erg boos om. Voelde me aangetast in mijn privacy, mensen zaten aan mijn spullen. Alles went. Nu was ik alleen maar geïrriteerd vanwege het gedoe. Terwijl eigenlijk iedereen efficiënt meehelpt: de collega die over de auto's gaat, de huismeester die de auto wegbrengt, de garage die aan de slag gaat en zelfs de politie die mij via internet een aangifte laat doen. Wat wil je nog meer. Het wordt bijna leuk. Bijna, zei ik.