"En waarom doe je dat nou eigenlijk? " vroeg een vriend nadat ik hem had uitgelegd wat ik zoal op mijn weblog schrijf, nadat mijn lief verteld had dat ze er een gruwelijke hekel aan heeft door mensen over iets aangesproken te worden dat ik geschreven heb op mijn blog. "Eh...om mijn gedachten te ordenen. Omdat ik af en toe iets in mijn hoofd heb waarvan ik vind dat andere mensen, bij voorkeur de hele wereld, dat ook moeten weten. Beetje ijdeltuiterij ook wel ja. Beetje uitlaatklep, mopperplek. Voel me soms één van die twee moppermannetjes in het balkon bij The Muppets. Deze week schreef iemand ergens op een weblog dat er ergens in het land een groepje journalisten is die mijn baas wel als hun baas zouden willen hebben. Los van het feit dat hij nog lang niet transferrijp is, bracht dat wel iets teweeg. Zomaar een gedachtenspinsel van misschien wel één persoon, landde op verschilende andere plekken op het wereldwijdeweb. Landde bij snuffelende collega's. Landde in het interne mailsysteem van ons bedrijf. Leidde tot een reeks telefoontjes: heb je het al gelezen, heb je het al gehoord, zou het waar zijn? Hendrik Haan uit Koog aan de Zaan, heeft de kraan open laten staan...!!!!!! De man over wie het allemaal ging wist van niks, maar hij moest toch wel even reageren...anders ging het allemaal een eigen leven leiden. Of we het willen of niet: weblogs doen er toe. Die van mij misschien niet zo, maar in het algemeen is het een medium geworden met miljoenen eigen hoofdredacteuren die miljoenen boodschappen, ontboezemingen en berichten de wereld in sturen: zinnige en onzinnige, leuke, saaie, mooie, ontroerende, ontwapenende, vunze....noem maar op. Interessant is ook om te zien hoe mensen hun blog soms gebruiken om iets te zeggen wat ze vis-à-vis eigenlijk niet durven te zeggen...