Was erg vroeg vandaag. Gelukkig ver voor alle files uit. Het gebouw van mijn broodheer was bijna helemaal donker, behalve op de plek waar de redactie werkt. Want redacteuren en journalisten zijn bijna altijd in touw. Er was een ander lichtje dan normaal. Op de receptie, een kaarsje. Bij een foto. Een brok in mijn keel. Ineke is er niet meer. Ineke, één jaar jonger dan ik. De baas van de kantine. Ineke die altijd voor iedereen klaarstond. Die precies wist wat iedereen wilde. Die van mijn blik genoot, als ik zag dat we knakworsten hadden. Zorgzaam, aardig, belangstellend. Zomaar weg. Van de trap gevallen, in coma geraakt en gestorven. Man en twee kinderen blijven achter. En wij. Al die journalistieke knoesten waren er vandaag op hun eigen momenten even stil van.