Ze is honderd kilo te zwaar, maar heeft een paar prachtige ogen.  Met een waaier begeleidt ze haar puffen en kreunen. Het is heet in de trein die staat te wachten om van Napels naar Agropoli te gaan. Bij het fluitsignaal maakt ze drie kruistekens. Doet ze altijd, zegt ze, bij het vertrek...of het nou met de trein is, de bus of de auto. "Nee, vliegtuig niet, daar krijgen ze haar niet in. Trouwens die gaat niet omhoog met mij erin...." ze schatert erbij. Haar man, klein, met zijn broekspijpen opgetrokken als remedie tegen de warmte, lacht bescheiden mee. Zij mag de grap maken, hij mag er niet te hard om lachen. Uit zijn reusachtige strandtas pakt hij een flesje met koude espresso. Ik krijg ook een slokje. De trein doet zijn ding. Ik zag het stel later terug op het strand. Zij puffend....voeten in het water. Hij met een wit bovenlijf. Toen ze me zag keek ze me aan en maakte het gebaar van een kruisteken. "Zie wel , dat het helpt ? We zijn nu heelhuids hier...."