Het gaat her on and on. Gisteren weer een stevige draaidag in Paramaribo. Regisseur Ellen van Kempen en camaraman Robert Berger hebben zich laten rondrijden op een open pick up, door de straten van Paramaribo om sfeerbeelden te maken. Bij een goudhandelaar moest een scene worden gedraaid en de avond eindigde in de Rosakerk waar een speciale viering was rond onze hoofdpersoon. Wauw, wat een devotie daar! Wat doen producenten nou eigenlijk? vroeg iemand mij. Het is een boeiend bestaan. We opereren los van de crew, doen onze andere dingen en duiken van tijd tot tijd op op de set. We houden het verkeer tegen als dat voor een bepaalde scene moet, we rijden de bisschop op-en-neer en anderen. We halen even hier iets op en brengen daar iets weg. We praten veel met mensen over het vervolgtraject: komt ie hier op televisie, welke zender? Komt ie hier op het filmfestival in december? Kunnen we er nog een lesbrief met DVD aan koppelen? En we zijn nog op zoek naar geld en dat vergt ook veel tijd. Het meest verrassende was afgelopen zondag. Een totaal onverwachte zijde van deze rol: we hadden voor een scene eten voor zwervers en daklozen in de auto. Na afloop hadden we zo'n dertig voedselpakketten over. Uiteindellijk hebben wij met onze auto een deel van de wekelijkse froute gemaakt die vrijwilligers hier elke zondag maken, langs plekken waar daklozen een maaltje krijgen. Eten uitdelen aan zwervers en daklozen in hartje Paramaribo....wie had dat gedacht?