Het is stil in de tuin.
Het mussennest in de klimop is een week of drie geleden verlaten door de hele familie Mus. Eén kleine heeft nog wat dagen rondgehangen in de tuin, kon nog niet echt vliegen. Pa en ma Mus bleven het maar voordoen en uiteindelijk heeft de mini-mus ook het ruime sop gekozen.
Een familie Mees heeft vrij geruisloos het pand (een vogelhuisje dat bungelt aan een tak van onze plataan) verlaten. De andere familie Mees was wat lastiger. De vader noemen wij al jarenlang Kees, inderdaad: Kees de Mees. De moeder heeft eigenlijk nooit een naam gekregen (sic!). Ook die famile de Mees is uitgevlogen, op één mini-mees na. Die zat eerst in de bijkeuken te piepen, vraag niet hoe die daar kwam.
Kees en zijn vrouw piepten terug: kom maar, kom maar!! (Wij verstaan dat inmiddels na al die jaren, wij spreken ook redelijk Mees intussen). Maar het kleine wurm snapte het niet. Met mensenhanden is-ie naar buitengebracht, maar toen dacht het wurm plotseling dat zoonlief zijn moeder was: bek open als hij hem zag. Pa en ma scheerden over de tuin, riepen en piepten. Maar mini mees snapte het niet. Zoonlief was nog net op tijd om te voorkomen dat Remy de Buurkat het wurm in één hap opat. Wat een consternatie!!
Gisteravond tolde het ding om zijn eigen as. Het waren de laatste stuiptrekkingen. Wurm viel dood neer. Zo'n jong leven nog, in de knop gestorven. Maar life goes on! Er kwam een leger mieren aangemarcheerd. Vanmorgen was het wurm weg. Verdrietig allemaal, maar dat is de natuur.