Ze liggen dicht bij elkaar: vreugde en verdriet, euforie en treurnis. Wil je een analyse? Nee? O.k. komt-ie: ze waren beter, daar begint het mee. En de coach is beter, meer een mensenmens. Het was opvallend hoe de Oranje-coach eenzaam, zich verbijtend, in zichzelf gekeerd, na afloop over het veld liep. Geen contact met zijn mannen. Juist niet op zo'n moment, als het zo nodig is. Daar zit toch voor een groot gedeelte de sleutel. Maar onze jongens waren gewoon niet goed genoeg en niet samen genoeg.
En volgens mij kun je ook niet voluit gaan als je een rouwband om hebt. Dat drukt. Dat voel je.
Het feest is over: verdrietige mensen.
En terecht, want het was zo mooi.
De oranje ballonnen in de straat verschrompelen al een beetje.
Het rood-wit-blauw lijkt een beetje fletser.
In Oostenrijk en Zwitserland worden koffers gepakt.
En hier in het thuisland moeten we allemaal even bijkomen.