Zo gaat dat dus: schrijf ik wat op mijn blog, lees ik (zie "Finale") een reactie van mijn eigen zoon. Communicatie anno 2008. Niet dat we elkaar niet spreken of zo hoor, want we wisselen natuurlijk informatie uit over de kansen van deze en gene op het EK, die van Oranje in het bijzonder. Had je dat nou ook gisteren: blijdschap delen met de Turken? Heb toch het gevoel dat die ook een beetje bij ons horen. Anders dan -het spijt me- Kroaten. Het was een daverend feest na afloop in de stad hier. Bij Albert Heijn zaten de Turkse cassières (m/v) met kleine oogjes te kassa-piepen. Maar goed dat ze niks meer zelf hoeven aan te slaan.
Overal auto's met rode Turkse vlaggetjes. In een lantaarnpaal op de Heuvel hing een eenzame Turkse vlag, zó hoog dat ik me afvraag hoe die daar gekomen is.
Het is mooi, het geeft mensen een positieve boost en dat is goed. Hoe betrekkelijk zo'n wedstrijd of zo'n toernooi ook is. Dat geldt ook voor Nederland, het gesomber en gemopper is even achter slot en grendel. Ook weleens fijn.
Nu vanavond nog. Hier in de straat is het toevalig straatfeest in Spaanse sferen. Extra programmapunt: Nederland - Rusland met een beamer. Het restaurant in onze straat serveert vandaag een Russisch menu voor de wedstrijd, inderdaad met Borsjt. Het wordt spannend tussen San Narco en Tsaar Guus.