Dood
Hij sluipt verdacht dichtbij. De dood. Ik kom de laatste tijd te vaak naar mijn zin in een crematorium of kerk om afscheid te nemen van iemand. Gisteren een hele goede vriend uit een vorig leven. Geleefd voor twee, of drie. Dat wel. Maar toch. Van hem kreeg ik bij het overlijden van mijn vader een prachtbrief per mail. Een paar zinnen uit die mail die nu al bijna tien jaar meeverhuist van pc naar pc:
"Vaders gaan nooit echt dood, dat lijkt maar zo, vooral als je in de kerk zit of in het crematorium.Ieder mens heeft zijn eigen unieke vader en zijn onsterfelijkheid zit nu al tussen jouw oren.Daar kun je trots op zijn.
Want meestal zijn mensen trots op hetgeen ze zelf hebben bereikt en zelden op hetgeen ze een ander hebben aangedaan, trots zijn op je vader is een ander verhaal.De liefde tussen jou en je vader kwam van twee kanten, dat kon je zien en wist iedereen.Daarom is jouw vader niet echt weg uit jouw leven, het gemis maakt plaats voor nieuwe nog te ontdekken gevoelens van een vader die er niet meer is en die nog zoveel te vertellen had en jij ook trouwens.Vaders gaan nooit echt dood, vaders leven voort...."
Tijdens de indrukwekkende afscheidsbijeenkomst, met veel muziek en mooie worden sprak ook de zoon van mijn goede vriend. Hij gebruikte dezelfde woorden in de richting van zijn vader: jij leeft voort in mij. Het stokje is overgedragen.....
