Het opent ook de ogen, zo'n gebeurtenis van gisteren. Vandaag samen teruggegaan. Het dadertje fietste rond om ons op te vangen en zijn deel van de schade te betalen. Vier briefjes van vijf. De rest betaalt zijn maatje zondag. Of zijn moeder ervan weet? Nee en die euro's had hij ook via een smoesje van haar gekregen. Hij wil het zijn moeder niet vertellen, want dan krijgt hij problemen. Moraalridders als we soms zijn eisen we van hem dat-ie het thuis vertelt. Wij laten het in elk geval nog weten aan zijn broer en moeder. Dan op zoek naar de andere medeplichtige. Kleine straatjes, veel mensen op straat, van allerlei soorten. Hier en daar troosteloos. We sporen de moeder van het andere jongetje op. Een Bosnische Roma, twaalf jaar geleden gevlucht, draagt sporen van de oorlog met zich mee, zegt ze. Getrouwd met een Franse Joegoslaaf die werkloos is. Zelf heeft ze ook geen werk. Vijf kleine kinderen die worden erbij geroepen. Eentje wordt naar binnen gestuurd als moeder hoort dat hij geslagen heeft. De anderen weten van niks, maar vinden uiteindelijk wel in een bosje de DVD die nog kwijt was. Van het verhaal klopt niks. We weten niet meer wie nu de waarheid spreekt. We worden belazerd waar we bij staan. Maar wat een troosteloosheid. We hebben het nu zelf opgelost, zonder politie. Is dat de weg ? Ik denk daar al uren over na en weet het niet. We hebben hen wel laten zien dat we niet onze schouders ophalen en we hebben zowaar het gevoel dat we een zo'n mannetje ook wat meer duidelijk hebben kunnen maken, maar of het beklijft ?