In mijn (journalistieke) leven word ik altijd het warmst van mensen die over hun passie praten. Als die passie hun passie is, praten ze er met passie over. Het mooiste wat er is, waar het ook over gaat. Vandaag met mosselkwekers op een zonovergoten Waddenzee de mosselen geïnspecteerd. Altijd spannend voor die mannen (ja: mannen, vrouwen werken daar niet): wat heeft de natuur gedaan? Zijn de mosselen er überhaupt nog of heeft een of andere storm de hele oogst meegenomen? Of hebben de zeesterren de halve oogst opgegeten (één zeester eet één mossel per dag) ? Na vandaag weet ik alles van mosselen. Van de risico's en zorgen van de mosselkweker. Maar vooral ook van hun liefde voor hun vak. Generatie op generatie. Het mooiste beroep wat er is, ze zeggen ze allemaal. Mosselkwekers varen op en neer tussen de Waddenzee en Zeeland, waar ze thuis zijn. In de Waddenzee huist hoofdzakelijk de jonge kweek, thuis in Bruinisse, Yerseke of Zierikzee worden ze geveild en groeien ze nog een beetje bij. "En weet je wat het mooist is? Als ik naar Harlingen vaar, dan weet ik dat dat tien uur duurt. Altijd. Geen file, geen stoplicht. Gewoon tien uur varen....altijd. " Ik heb twee kilo mosselen meegenomen, in trossen, want zo groeien ze. Stevig moeten schoonmaken (anders dan die kant en klaar in een zakje). En lekker ! Let maar op, over een week of twee komt de nieuwe aanvoer....