Hij is een paar jaar ouder dan ik. Ging door het leven als bon vivant en bereisde alle wereldzeeën. Stortte zich in gewaagde en minder gewaagde avonturen, met meer en minder succes. Had wel vaak iets eenzaams, maar was ook open, hartelijk en had een prima gevoel voor humor. Droeg de mooiste kleren en reed in de meest extravagante auto's. Had van tijd de meest exotische vriendinnen. Ik heb het over een familielid van me. Twee jaar geleden kreeg hij een hersenbloeding. Zocht hem destijds een keer op in het ziekenhuis en daarna heb ik het laten sloffen. Zò close waren we nou ook weer niet, was het alibi. Gisteren was hij -gehaald en gebracht- op familiebezoek. Hij begrijpt alles wat je zegt, maar kan niet antwoorden. Hij weet de woorden, maar het lijntje naar het uitspreken is geknapt. Hij fluit als hij wat vertelt en gebruikt veel gebaren. Tekent op tafel denkbeeldige tekeningen, om wat duidelijk te maken. Maar lacht als vanouds en geniet als hij tussen de mensen zit. Wordt boos op zichzelf en op de anderen als ze hem niet begrijpen. Zijn vocabulaire is tot bijna nul gereduceerd. Wat er regelmatig en hartgrondig uitkomt is: "Godverdomme !". Bijna elk gesprek eindigt in een fluitsignaal waarbij hij een bergafwaartse beweging maakt. Dat begrijpt iedereen: "Bedoel je te zeggen dat het bergafwaarts, steeds slechter gaat?" Dan komt met stevige overtuiging een van de weinige andere woorden uit zijn mond: "Ja!!!!!!!!" De uitroeptekens horen erbij. Wat een confrontatie. Hoe triest. Hoe dichtbij.