Onze eigen persoonlijke Majesteit werd vijfenzeventig, afgelopen vrijdag. Ons moeder dus. Ik mag haar niet "ons moeder" noemen, maar als ik het over "mijn moeder" heb, heb ik het niet over mijn moeder. Zelf heeft ze het, als het over haar kleinzoon gaat, trouwens wel over "onze Max". Rara. Enfin. Vijfenzeventig dus. We hebben alle familieleden uit het hele land ingevlogen: uit Veldhoven, uit Helmond (de jarige zelf) en uit Tilburg om een theaterdiner te ondergaan. Met Trijntje Oosterhuis en Amsterdam Sinfonietta. Op het program: Beatles en Bernstein.  Prachtige muziek, met een leger aan strijkers op het podium. Met pracht arrangementen van de Houdini's. De ene kleinzoon vind de orginelen mooier. De andere vond de strijkers ongelofelijk saai, terwijl ik daar nou weer een paar hele mooi vrouwen tussen vond zitten. Kortom iedereem kwam aan zijn trekken. Maar het leek een beetje veel voor Trijntje. Ze zag er moe uit. Ze zingt desalniettemin mooi en bewogen, maar ze zocht geen contact met het publiek in de Tilburgse Concertzaal. Dat was jammer. Maar ik geloof dat ze een beetje moe is, want zwanger of net bevallen (ik hou de bladen niet bij). Maar het allerbelangrijkste: H.M. was blij en tevreden. En daar was het allemaal om te doen.