In ons vakblad "De Journalist" stond de afgelopen week dat het bestuur van de Nederlandse Vereniging van Journalisten mij voordraagt voor een plek in het Algemeen Bestuur. Natuurlijk kwam dat niet als een verrassing voor mij. "Kan er nog wel bij," was de reactie van sommige mensen. Toch wil ik het wel, omdat ik vind dat de vakbond/belangenvereniging harder nodig is dan ooit. Er gebeurt ontzettend veel in medialand. Nieuwe technische en technologische ontwikkelingen buitelen met de snelheid van het licht over elkaar heen. Wat vandaag een proefballonnetje is, is morgen al weer achterhaald. En de mensen die in ons mooie vak werkzaam zijn die sjeesen daar tussendoor. Vaak met veel plezier en betrokkenheid, maar het is allemaal wel veel. Zo'n bericht gisteren van Wegener -je kon erop wachten- dat er een grote reorganisatie aankomt bij de regionale kranten ook in onze provincie. Ons eigen bedrijf dat net een reorganisatie achter de rug heeft. Een media-staatssecretaris die in een media-nota niets schrijft over regionale zenders. Provinciebesturen die wel erg dicht op de regionale zenders zitten. Collega's die al jaren meedraaien en nog heel lang verder moeten. Ouderotten die straks moeten gaan podcasten danwel webloggen ("straks" betekent eigenlijk: "morgen"). Diversiteit die maar niet echt van de grond wil komen: meer kleurtjes op de redacties....Luiken opengooien, zodat mensen gemotiveerd en enthousiast aan het werk kunnen blijven. De strijd om behoud van kwaliteit in een tijd van sparen en bezuinigen. Het zijn allemaal dingen die me bezighouden en waar ik wel wat breder mee aan de slag wil. Vandaar dus. Bovendien: een keer in de maand tussen andere collega's met andere achtergronden praten over de dingen die ons bezighouden, dat trekt me ook wel aan. Daar is nog nooit iemand slechter van geworden. En ik hoop dat ik wat kan betekenen voor de collega's die overal -de een meer, de ander minder- in zwaar weer zitten.