Wie een gezond stel hersens heeft, moet zich -vind ik- buiten werk en zo, inspannen voor iets waar (een stukje van) de wereld beter van wordt. Ik ben al jaren actief in het bestuur van de Vrienden van Nationaal Monument Kamp Vught. Een gemêleerde groep van ruim zevenhonderd mensen. Gemêleerd: ex-gevangenen, kinderen van ex-gevangenen, zomaar belangstellenden en nog veel meer. Een keer per jaar komen ze bijelkaar en dat was gisteren in Vught. We draaien elke keer een programma in elkaar.

Ik mocht dit keer een stel uit Sleeuwijk voor de zaal interviewen. Hij: 85, zij 81, beide zaten in het verzet. Hij heeft in Vught en in Duitsland gevangen gezeten en is door ongelofelijk veel geluk heel teruggekomen. De mooiste zin: "We marcheerden met een grote groep -goed bewaakt- naar een volgend kamp. We liepen ergens achteraan. Ik zei tegen een maatje: we kunnen twee dingen doen: meelopen, dan gaan we ons einde tegemoet. Of, nu uit de rij weglopen. Als we dat doen hebben we twee kansen: ze schieten ons dood of we zijn vrij." En dus stapten ze uit de rij en ontdekten ze een paar minuten later, toen ze zich verstopt hadden in een schuttersputje, dat ze vrij waren. Ze werden gevonden door een Poolse militair, die hen onderbracht bij een Duits gezin, als onderduikers. En daar bleven ze tot het eind van de oorlog.

"Voldoening" staat boven dit stukje. Waarom? Omdat na ons gesprek van een half uur een vrouw naar me toe kwam. Haar moeder is destijds omgekomen bij het bunkerdrama en dochterlief heeft nauwelijks informatie over haar moeder. Gaandeweg het gesprek dat ik met de man uit Sleeuwijk had, kwam ze tot de ontdekking dat hij deel uitmaakte van de groep waar haar moeder ook toe hoorde. En mijn Sleeuwijkse vriend had nog stukken en vooral herinneringen aan die vrouw. Toen ik wegging zaten de twee in een gespannen gesprek. Ze schoot me nog even snel aan: Ik ben diep geschokt en ontzettend blij, eindelijk heb ik iemand gevonden die me wat mee kan vertellen over mijn moeder hier in Vught. Voldoening ja, omdat ik eraan kon bijdragen dat ze nu zijn samengebracht na zestig jaar. Dat doet goed.