Ze is bijna honderd. Tante Ans. Ze woont negen hoog in Tuindorp in Utrecht, met blik op de stad en de Dom: "Ik heb geen gordijnen, zodat ik de hele dag en avond naar de levende stad kan kijken...". Ze had twee Eindhovense neefjes die, toen ze 8 en 12 waren werden omgebracht in een school aan de rand van Hamburg. Met twintig andere Joodse kinderen hoorden de twee neefjes van tante Ans tot een groepje dat gebruikt werd voor onzinnige, overbodige en vooral onmenselijke medische experimenten, door een Nazi-arts. Ze werden vermoord toen de deur naar de bevrijding op een kier stond. Het is het verhaal van de "Kinder vom Bulenhuserdamm" dat zich als een rode draad door mijn leven beweegt. Tante Ans hoorde ergens in de zeventiger jaren pas dat haar lievelingsneefjes echt nooit meer terug zouden komen. Ze dacht toen nog dat ze in Rusland leefden. Komende week is het zestig jaar geleden en dat wordt in Eindhoven en in Hamburg herdacht. Tante Ans zal erbij zijn in Eindhoven, zei ze me. Ik heb -met onze cameraman Leon- een uur met haar gesproken. Herinneringen opgehaald, teruggeblikt, waarneming vastgelegd in het hier en nu. Ze had het af en toe moeilijk, verdomde moeilijk. Ik ook, want het is een onvoorstelbaar verhaal. Maar we hebben het tot een goed einde gebracht. Haar verhaal is vastgelegd. Veel is me bijgebleven en zal me bij blijven. Bijvoorbeeld: "Ik denk elke dag nog een keer aan de kinderen, letterlijk, als ik 's morgens voor de spiegel sta. Maar dat is ook moeilijk, want ze zouden nu allebei rond de zeventig zijn...." Haar neefjes, haar lievelingsneefjes.