Op de onvolprezen website van omroep brabant las ik dat Toon Brusselers dood is. 71 jaar werd hij. Toon Brusselers. Gedachten dwalen naar PSV. Toen. Af en toe samen met mijn vader naar het voetballen. Op zijn vaste stek op de eretribune die ontzettend hoog leek. Jarenlang tussen dezelfde mensen op dezelfde stoelen. Als ze elkaar in de stad tegen kwamen herkenden ze elkaar niet. Maar op hun stek in het stadion speelde iedereen zin eigen rol en wisten ze elkaar te vinden in kritiek en complimenten. Toon Brusselers, Gerard Hoenen, Willy van der Kuylen. Ik word oud. Na het voetballen hand-in-hand met mijn vader in de drukte het stadion uit. Lange jassen. Na-mopperen. Naast de Steentjeskerk even het café in "want dan zijn we straks sneller van het parkeerterrein af". De film komt terug. Elke keer ook als ik met mijn zoon naar een voetbalwedstrijd ga....dan zie ik mezelf weer...hand in hand....het café van toen is er nog steeds, alleen als ik er nu langskom ruikt het er anders. Niet naar bier en sigaretten, maar naar wiet. Times are changing.