Het zat er al enigszins in. In sommige kringen is het enthousiasme voor vriwilligerswerk zò groot dat je al een functie hebt als je aangeeft dat je wel wat zou willen doen. Afgelopen woensdag was het zover, in een prachtige vormalige schuilkerk in het hart van Utrecht. Twee flinke handenvol journalisten uit het hele land bij elkaar. Jong, oud, werkend, gepensioneerd, mannen, vrouwen en allemaal één gemeenschappelijk punt: werkzaam in wat toch nog steeds het mooiste vak van de wereld is. Nèt toen het agendapunt "verkiezing nieuw bestuurslid" aanbrak, kreeg ik een dringend telefoontje. Eruitgerend, afgewerkt. Toen ik terugkwam in de zaal werd er onder leiding van NVJ-voorzitter Kees Schaepman gestemd over mijn kandidatuur. Er waren geen tegenkandidaten en niemand was tegen mij. Dus, hùp, zo ben je bestuurslid van de Nederlandse Vereniging van Journalisten. Vragen mensen aan mij: "Heb je niet al genoeg op je bordje....?" Ik heb daar zelf ook over nagedacht, maar ik vind dat elk mens met gezonde hersenen en/of een paar handen aan zijn/haar lijf iets moet doen dat buiten het gewone wereldje van werken en gezin ligt. Wàt dat dan precies is, is om het even: een keer in de week gaan wandelen met een demente alleenwonende bejaarde, wilgen knotten in de natuur, langs de deur met een collectebus of taalles geven aan vluchtelingen. Het doet er niet toe wàt, als je maar wat doet. Het geeft je ook zèlf weer nieuwe inspiratie. Dus vandaar....