Tsjongejonge, wat was-ie boos. De NS-machinist gistermiddag op het perron van spoor 2 van Amsterdam CS. Samen met mij en niemand minder dan Bernlef (diep verzonken in een artikel in de NRC met als kop: 'Schrijven is zilver') wachtte hij op de trein die ons om 16.10 uur naar het Zonnige Zuiden zou brengen. De informatieborden bleven leeg. Ik genoot -zoals altijd- van het gedoe op het station. Mensen die komen, mensen die gaan. Mensen die afscheid nemen met een traan en met een lach. Mensen die bellen: 'Ik kom eraan!' Mensen verdiept in een boek of de krant. Mensen die eten en vreten. Plotseling explodeerde de NS meneer naast mij. In onvervalst Eindhovens: "Godverdomme!! Heddedagehurd?" Ik hoefde niet te vragen wat ik gehoord had moeten hebben, want hij ging pauzeloos verder, zelfs Bernlef keek even op uit zijn krant. "Hij komtnie. Munne trein.." Ik ben niet zo'n frequente treinreiziger, maar ik hoor en lees weleens wat: "Maar dat gebeurt toch vaker, een vertraginkje hier, een vertraginkje daar of een trein die uitvalt?" De man brieste verder: "Ja, mar di was menne trein!"
Ik: "Als u het zo ziet, was het ook die van mij en die van meneer Bernlef en van die van dat mesije met die veel te vette cheeseburger en dat van die meneer met die laptop en al die hoger militairen...toch?"
Hij: "Mar ik ben de MACHINIST, godverdomme. Gullie moppert da wij de mensen slecht informeren, mar ik hoor ook nou pas uit de luidspreker da menne trein, mènne trein nie rijdt...was ook m'n leste ritje vandaag....m'n ritje naor huis. Godverdomme, wa 'n k...bedrijf." En weg was-ie. Briesend en mopperend. Ons radeloos achterlatend...Bernlef las verder. Ik ook. Anderen deden ook hun ding. Achttiewn minuten later kwam er wel een trein naar het Zonnige Zuiden. Maar daar zat al een machinist in....dus of onze vriend thuisgekomen is, weten we niet.