Er zijn van die dagen dat het slapen niet zo goed wil lukken, omdat er van alles door hoofd, buik en hart speelt. Ik sta dan maar op en ga iets doen. Wandelen met de hond bijvoorbeeld, zoals vanmorgen rond zes uur. Door de Moerenburg, het prachtige stukje bij ons letterlijk om de hoek, tussen Tilburg en Oisterwijk. De zon geeft al warmte op dat tijdstip. Paarden in de wei kijken loom op hun horloge. Je ziet ze denken: die zijn vroeg. Koeien warmen hun kont in de eerste zonnestralen. Konijnen en hazen dartelen in de laatste dampen die van de akkers en weilanden komen. Een kievitpaar slaat alarm als de hond (blijkbaar) te dicht bij een nest komt. We zijn de enigen op dit matineuze uur en hebben het gevoel dat we helemaal één zijn met het ontwakende landschap. Sinds een paar weken is er een soort van wandelroute met hier en daar bordjes die een toelichting geven op wat je ziet of wat er was en wat je niet meer ziet. Zo weet ik intussen dat de eeuwige plas in het weiland waar de hond altijd stoeit met vier paarden, een overblijfsel is van de slotgracht van een huis/kasteel dat daar vroeger stond. Zo weet ik intussen dat de visvijver "De Lange Jan" zo heet omdat daar vroeger een fabriek stond met een heel lange schoorsteen die zo genoemd werd. Sleepless in Moerenburg: genieten en je wordt er ook nog wat wijzer van op de vroege ochtend.