Mensen hebben vrienden. Althans de meeste mensen hebben vrienden. Wat zou je zonder vrienden en vriendinnen moeten? Dieren hebben ook vrienden, zo heb ik gemerkt. Elke morgen wandel ik met hondenvriendin Baika (over vrienden gesproken) de brug over het kanaal over, het groen in. Even poepen, even plassen, even rennen. Altijd richting zonsopgang. Meestal -vooral in deze tijd van het jaar- erg mooi.
Elke morgen langs een weiland waar zes prachtige jonge paarden staan. Ze weten tegenwoordig wie we zijn en wanneer we eraan komen. Eén van de paarden, een donkere, heeft het erg op Baika en komt in galop naar ons toe. Elke keer. En de rest komt er trouw achteraan gerend, met achter zich een grote stofwolk. De grond dreunt dan, soms denk ik: ze remmen niet op tijd. Maar dat gaat toch altijd goed. De paarden snuffelen aan de hond en omgekeerd. Soms schiet de hond de wei in en gallopperen de paarden in een pracht dreunkadans achter haar aan. De hond is wendbaarder, maar soms scheelt het maar heel weinig. En als de paarden ècht dreigen te winnen, schiet de hond het weiland uit, onder de draad door. In de wetenschap dat de paarden dan niet verder kunnen. Althans dat hebben ze tot nu toe nog niet gedaan. Vanmorgen heb ik de vriendenclub bereid gevonden om even te poseren: