Het was -zoals verwacht- nostalgie in optima forma. Mijn vader had -voor mijn gevoel wel honderd jaar- dezelfde plaats op de tribune van PSV. En hij zat -voor mijn gevoel al honderd jaar- tussen dezelfde mensen. Die kenden elkaar alleen maar van die plek. Als ze elkaar elders tegenkwamen wisten ze dat ze die ander wel vaag kenden, maar geen flauw idee waarvan. Als een van zijn vrienden niet kon, mocht ik mee. Hand-in-hand tussen de menigte naar die vaste plek. Vóór de wedstrijd analyses avant la lèttre (Derksen, Mulder noem ze maar op, bestonden nog niet), tijdens de wedstrijd stevige discussies over het spel: blij als het goed ging, mopperen als het slecht ging. En die stemmingen gingen in één wedstrijd tig keer naadloos in elkaar over. Er is niks veranderd: Kluivert werd vandaag met een enorm applaus voor de eerste keer in het rood-wit verwelkomd, het overstemde het "moordenaar, moordenaar" dat vanuit het Feijnoord-vak geklonken schijnt te hebben. Drie weken geleden riep iedereen nog dat ie moest wegblijven. Naast mij zat iemand zich stevig op te winden, in de tweede helft: "Als het dit is, hoef ik volgend seizoen geen tribunekaart meer...." gromde hij. Ik moest even in mijn arm knijpen, want dat heb ik mijn vader als kind ook vaak horen zeggen. Vervolgens lag de nieuwe seizoenkaart een paar maanden later gewoon weer op de deurmat. PSV bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik zat vandaag op dezelfde plek en kende niemand meer......allemaal dood of allemaal geen tribunekaart meer?