Het verdriet was heftig, anderhalf jaar geleden toen we onze jonge hond Coco moesten laten afmaken. Coco staat nog bij ons in een mooi blauwgeglazuurde urn. We konden niet meteen weer een andere hond nemen. Hondenliefhebbers snappen dat: emotie, verdriet, angst voor herhaling. De tijd heeft haar werk gedaan en sinds gisteren zijn we weer met zijn vieren in huis. Baika is erbij gekomen. Van de Labrador-familie en (weer) chocoladebruin. We vonden haar via internet. Een jonge vrouw in Zeewolde. Relatie naar de knoppen, moet meer gaan werken en dus minder tijd voor het hondebeest. Toen we haar zagen, waren we verkocht. Het was voor haar heel verdrietig om afscheid te moeten nemen van haar maatje, maar ze heeft ook tegelijk met een gerust hart afscheid genomen. Want haar hond is bij ons in goede handen. Vierentwintig uren later is ze al flink gewend. Ligt op haar rug in de zonnestralen die de kamer binnenkomen. Is mee geweest naar de derby Were Di- 't Zand, met zoonlief in de selectie. Rent over akkers die klaarliggen voor een nieuw seizoen. Verzamelt al stokken en is tegen iedereen aardig. Een ding kan nog lastig worden, haar eigenaresse vertelde dat Baika wat tegen buitenlanders heeft, omdat een paar Turkse mannen haar ooit gepest hebben. Dus we hebben een latent racistische labrador. Ik heb haar vandaag verteld dat dat niet betekent dat àlle Turkse mannen...ik hoop dat ze het snapt. Dat dat hetzelfde is als mensen zeggen: ik haat alle chocoladebruine labradors...Maar sommige mensen snappen dat ook nog steeds niet.