Er zijn mensen die in deze dagen even lekker rustig in de tuin kunnen zitten, al dan niet na gedane arbeid. In de tuin zitten gaat natuurlijk bij ons ook, maar lekker rustig laat er maar af. Het is een drukte van belang. Oudenrijn en Knooppunt Deil zijn er niks bij. In de klimop van de garage vliegen vader en moeder Merel af en aan. Luid kwetterend, want eigenlijk vinden ze dat we te dicht bij hun nest-in-aanbouw zitten. Maar ze zetten wel door. Vertrekken en elders opnieuw beginnen is er niet meer bij, de eitjes zullen wel zo langzamerhand komen. En zeg nou zelf, dan heb je geen zin om alsnog te gaan verhuizen of -nog erger- om even snel een nieuw huis te bouwen. Dat is dus de Familie Merel. Dan hebben we de familie Mees. Kees de Mees en zijn vrouw. Het tempo waarin die in- en uitvliegen is ongelofelijk. Dat ze niet af en toe frontaal tegen elkaar botsen is een Godswonder. Het is prachtig om te zien. De één komt aangevlogen, zoekt een plekje, fluit een paar keer zodat de ander weet dat-ie eruit moet en hùp, er wordt weer een lading nestmateriaal binnengesjouwt. Over productiviteit gesproken! En dan hebben we tegenover de Familie Mees, in de blauwe druif van de schutting, de Heer en Mevrouw Duif. Die zijn daar met een nest bezig. Dat gaat met een hoop gedoe en gekreukel in het groen gepaard. De duiven hebben een merkwaardige afvliegroute: laag over steeds dezelfde hoek van het gazonnetje, op zo'n meter hoogte. En daar ligt -als ze de kans krijgt- onze hond die elke keer de weg vliegende duiven dreigt te grijpen. Het is nog niet gelukt, maar ik sta nergens voor in. Ik heb de Heer en Mevrouw Duif al verteld dat ze miscchien beter een andere route kunnen nemen, maar ze luisteren niet. Eigenwijze beesten...