Raar, voordat we naar Londen gingen zeiden heel veel mensen: neem een dikke portemonnee mee, is wel duur, zo das duur. Pas op de boot dacht ik erover na: hoe komt dat toch ? Dat mensen hier eerst over duur en geld beginnen en dan pas over mooi en hip en verrassend..... Alles is trouwens relatief. De eerste dagen dacht ik (ik ga niet zo bewust met geld om): het valt wel mee. Ik had voor het gemak besloten dat de pond en de euro ongeveer even veel waard zijn. Niet goed opgelet bij het wisselen. Pas de laatste dag ben ik eens echt gaan rekenen. Het blijkt iets anders te zitten. Ik log maar even niet in op mijn bankrekening...wat je niet weet, dat je niet deert. Maar het was geweldig. Londen sowieso, nog steeds hip en swingend en het prachtige contrast met traditie en de Britten met hun gewoonten. Vriendelijk en correct als altijd. Maar het was extra leuk om er met Max te zijn. Veel gezien, veel getubed, veel gewandeld, veel gezien, ons veel verbaasd. Elke dag een andere keuken aangedaan (Japan, India, China, Schotland). Musea, parken noem maar op. Ik was twaalf of dertien toen ik er voor het eerst was met mijn ouders. Max is nu dertien, als het bij hem nu net zo'n onuitwisbare indruk maakt als bij mij destijds, dan is het mooi. Hij heeft in elk geval enorm genoten. En ik van hem. We hebben een verdrag gesloten, Max en ik. Het verdrag van Shaftsbury dd 05-05-04. Daarin is besloten dat wij ons hele leven, elk jaar, in het voorjaar samen wat ondernemen, qua reis of trip. "Maar als je een rollator hebt, dan gaat dat niet meer, " aldus de jongeman. Dat zien we dan wel weer.