Niets is meer wat het was: Aldi adverteert vandaag met een complete golf-set (je weet wel: zo'n tas met van die stokken die clubs heten). Dit zal wel de grote doorbraak betekenen: het volk ontfermt zich nu over het kakineuze spel. En de geruite broeken moeten op zoek naar wat anders, want er zijn grenzen aan de integratie.
Bij het lezen van de toespraak van de predikant die de dienst van Juliana leidde werd mij ineens iets heel erg duidelijk. Partners hoeven niet altijd dezelfde hobby's en interesses te hebben, maar Julia en Benno was het toch wel erg ingewikkeld. Zij: sober en superpacifiste, wars van alles wat met wapen en geweld te maken heeft. Hij: verruilt het liefst nu nog 's morgens zijn pyama (in schutkleur?) voor een van zijn uniformen, gaat nog steeds naar zijn oude kantoor waar hij als generaal zat, schoot de liefste dieren dood op decadente jachtpartijen, begon zijn dag met een koud pilsje en eiste bij (werk)bezoeken een glaasje pink-champagne. Een groter contrast tussen man en vrouw lijkt me niet denkbaar. Vandaar dat ze beide veel hun eigen gang gingen. Mijn sympathie gaat toch het meest uit maar de overledene. En verder? Verder heb ik een andere telefoon omdat mijn carkit in de gort was. Met een boekje van 160 pagina's (!) erbij. Het is onmogelijk om van het ene apparaat zomaar over te stappen op het andere. Mijn goede collega T. (dol op dat soort dingen) leidt mij door de woelige wereld van MMS (vroeger wist ik daar wel de weg), SMS, Contacten, GPRS en weet ik wat. Er waren toch nu speciale telefoons voor bejaarden? Aanzetten en bellen maar...?