Afgelopen week verscheen een boek over Gerard van Maasakkers. Een mooi en kloek boek. Aangezien ik als radio-journalist Gerard heb zien komen en veel ontmoet heb, is het een grote ingebonden brok nostalgie. Een tijdsbeeld waar ik zelf ook in zat en in zit. Veel foto's van mensen die ik ken en beleefd heb. En een dieper kijkje in de ziel van Gerard, voor wie het leven niet altijd even soepel was. Ik ben -op gepaste afstand- een beetje trots op hem. Ik weet nog hoe het begon en was daarbij betrokken. En zie nu daar: jubileum programma, boek, gouden harp. Bladerend door het boek kwam ik nog iets van mezelf tegen. In een grijs verleden heb ik Gerard een brief geschreven nadat ik een nieuwe theatervoorstelling van hem had bezocht. Die brief heeft hij nog en daaruit wordt nu geciteerd in het boek. Pfff, niet mis. Lieve zinnen, maar stevig confronterend. Ik vond het niks. Dat schreef ik toen dus gewoon op en deed het op de post (ja, post: papier, schrijven of tikken, in envelop, dichtlikken, postzegel erop en in de brievenbus, toen nog gewoon van de PTT). Ik lees nu dat Gerard ook van anderen en van zichzelf te horen kreeg dat het niet echt goed was wat hij toen deed. Gelukkig is hij er nu volop met waar hij goed in is: zingen, mooie liedjes, warm mens op het podium, dik met zijn publiek.