Wat had ik graag een filmcamera bij me gehad. Vorige week zaterdagavond. Piazza 10 octobre in het hart van Castellabate was helemaal leeg gemaakt. Op de tegels was een kunststof vloer geplakt. Er was live muziek en het hele dorp was er: Franco de kruidfenier; Gertrude, zijn assistente die er ineens andetrs uitzag dan 's morgens in de winkel; Luciano was er van het restaurant, zijn kok. Obelix was er, de man die onze asfaltweg gelegd en gewalst heeft met één hand. Luigi was er, de man van Antonietta. Hij is de drijvende kracht achter de dorpsactiviteiten en runt met zijn vrouw bar La Piazetta en stuzzicheria Al Borgo. Ornella was er -nog een beetje stil na de begrafenis. Buurman Mario met zijn Antonella. En Elio, de man die onze twintig jaar oude Golf af en toe aan de praat brengt. Ze waren allemaal mooi aangekleed, spic & span. Zelfs Elio had geen olio meer onder zijn nagels. Het was de avond van de eerste danskampioenschappen van Castellabate. De zelf benoemde jury liep ingewikkeld te doen met veel papieren in de hand. Het zou om 19.00 beginnen en dus begon het tegen tienen. Veel deelnemers uit omliggende plaatsen: profesionalisti werd er gemopperd. Onze automonteur had nummer 13 op zijn rug gespeld, zijn vrouw (we wisten niet eens dat hij een vrouw had) zag er beeldschoon uit, in het lang. Maar ze werden er in de eerste rond al uitgemikt. Ik zou zo'n nummer 13 ook nooit gewild hebben. Hij bleef een man en maakte een gebaar van: ach...  Ik heb hem geprobeerd duidelijk te maken dat het fijn is als je dansen kan, maar auto's repareren zet wel meer zoden aan de dijk. We zijn samen maar een biertje gaan drinken