Ik ben niet zo van de reunieën. Ben meer van het nu en de toekomst in plaats van het verleden. Tenminste dat dacht ik. Afgelopen weekeinde op mijn oude kostschool in Eindhoven geweest. Waar veel mensen van middelbare leeftijd zich verzameld hadden. Ook mijn jaargangen, die er overigens opmerkelijk jong uitzien en zagen. Het is een hartverwarmend en ontroerend fenomeen. Mensen die elkaar zo'n veertig jaar niet meer hebben gezien knopen gesprekken aan alsof ze elkaar nooit uit het oog verloren hebben. Oude liefdes, oude vriendschappen schitteren weer even. Een traantje hier en daar. De ene helpt de ander met het ophalen van herinneringen. De mensen die toen leuk waren blijken dat nu nog te zijn. Toen al: vooruitziende blikken en mensenkennis. Ze zijn allemaal goed terecht gekomen, hebben allemaal het een en ander meegemaakt. Het is indrukwekkend om dat te mogen delen en om vast te stellen dat dat wat er was, er eigenlijk nog steeds is. Dat al die levens gewoon doorgegaan zijn, ieder op zijn of haar eigen plek. Op zich allemaal niks nieuws, maar op zo'n bijeenkomst en daarna voel je dat echt. Vooruit, nog één traantje wegpinken en dan weer gewoon aan het werk.