Getwijfeld of ik mijn bloglezers ermee lastig wil vallen. Maar doe het toch.
Gisteravond de mooiste momenten van mijn leven beleefd. Tot nu toe dus, weet nog niet wat er allemaal komt. 
Zoon: 18.
Lange tafel met mensen die er in zijn leven toe doen, althans een aantal daarvan die dichtbij staan. Hij had de gastenlijst gemaakt. Oude foto's, een prachtig verhaal van mijn lief die al die mensen een plaats gaf in het leven van zoonlief.
Een ontroerend verhaal van zijn vriendin-voor-het-leven van twee deuren verder. Ze schelen drie dagen en hebben geen woorden nodig. Allebei gaan ze hun eigen weg, maar als ze ergens samen zijn is er een bijzonder gevoel, met als basis: onvoorwaardelijke vriendschap.
Dat is zo mooi.
Zo trots dat het zo mooi is.
18.
En over een paar maanden op werkstage in Suriname. Losgerukt van ons. En zo hoort het ook.