Bijna dagelijks voel ik mij gezegend en bevoorrecht vanwege het werk dat ik mag doen, met de mensen die daarbij horen. Misschien merkt niet iedereen dat altijd, maar ik voel het wel zo. Gisteren was een bijzonder momentje. Een lunch met de een van 's lands beste (film)actrices op een door groen en water omgeven terras in het Gooi. Een terras vol met Gooise vrouwen (hebben blijkbaar niks anders te doen), een jonge eendenfamilie waggelend tussen de gasten en een bescheiden salade op het bord met glaasje frisse Sauvignon. Ik ken de actrice van films en van tv en van de overlevering van verhalen uit Zeeland, het Brabantse Zeeland, alwaar zij twee jaar voordat ik op de wereld kwam, geboren werd. Zij maakte carrière, en hoe. Turks Fruit zette haar op de kaart en zij zette Turks Fruit op de kaart. Een film die bij mijn generatie hoort. Daarna heeft ze heel veel dingen gedaan. We hadden een afspraak omdat zij in de jury gaat zitten van een project waarbij Omroep Brabant jonge filmmakers wil betrekken: Liefde in Brabant . We hebben zaken gedaan. Maar ook lang gesproken over haar jeugd in Zeeland en die van mij in een vergelijkbaar Brabants dorp. Verhalen over helpen, werken op boerderijen. Waar altijd iets te doen was. Helpen met hooien, helpen met plukken, helpen met melken, helpen met kippen slachten en eieren rapen. Tussen de middag warm eten. Nostalgie, oh nostalgie, herkenbaarheid in tweerichtingsverkeer.