“Vanmorgen even bij de achterburen geweest.” Als ik dat thuis zeg, weten ze precies waar ik was. Bij de Trappisten. Een paar keer per jaar. Zomaar even.
Het kan niemand ontgaan in onze wijk. Het klokje van Koningshoeven. Om even voor vieren ’s morgens vroeg en tegen zevenen, als de zon aan het opkomen is. Al bijna 130 jaar klinkt dat over Moerenburg dat op dat tijdstip ontwaakt of zich uitrekt voor een nieuwe dag. Op 5 maart 1881 gebeurde dat voor het eerst, daar op die plek.
Af en toe, heel af en toe, krijg ik de geest en zie ik het licht. Dan schiet ik mijn bed uit, snel aankleden en hup naar de Trappisten, ofwel de ‘Cisterciënzers van de strikte observantie’'. Douchen kan later, volgens mij doen mijn gastheren dat ook niet op dat moment. Meestal tegen zevenen, voor de lauden (het morgengebed), een enkele keer tegen vieren voor de metten (de nachtwake). Er is geen mooiere manier om de dag te beginnen. Als de poort in alle vroegte wordt opengemaakt, sluiten direct de rust en sereniteit zich als een warme deken om je heen. Alsof de wereld stilstaat, alsof de muren van het klooster en de kloostertuin de hectische, snelle, onverdraagzame buitenwereld buitensluit of zelfs even stilzet.
Eenmaal binnen, via een klein zijdeurtje, is het altijd eventjes fris in de imposante en tegelijk sobere kerk. Je neemt een gebedsboek of je gaat gewoon ergens in de koorbanken zitten. Klokslag zeven uur komen de paters binnen en zingen hun gezangen. Het maakt rustig. Zo wordt hier de dag ingezet, 365 dagen per jaar. Wel wat anders dan muesli, espresso, twee of drie kranten en ‘hup’ weg naar de baas.
Of je nou in God gelooft, in Boeddha, Peerke Donders, de paus, de paashaas of in jezelf, het maakt niet uit als je daar zit. Iedereen is welkom en iedereen is gelijk. Zo voelt het. En dat in onze eigen achtertuin. Mooi hè ?