-Parkeerbon
-Kelder weer nat
-Aandelen gekelderd
-Te volle agenda
-Hardnekkig hoestje
-Teveel hooi op mijn vork

Vraagt mijn moeder van 77 via een mailtje: wat is chillen. Je moet weten: wij praten al jaren niet meer samen. Zij leest mijn weblog, opdat ze weet hoe de vlaggen erbij hangen. En verder mailen we wat. Grapje.

Het online hedendaags woodenboek van Van Dale:

U hebt gezocht op chillen:

chil·len (onov.ww.) 1 zich ontspannen, met name op een houseparty in een ruimte met rustige muziek

Alleen geldt dat allang niet meer voor houseparties.
Chillen doe je op de bank, voor de tv.
Of op je kamer achter je pc.
Of zomaar buiten ergens.
Gewoon niks doen.
Beetje relaxen. Beetje kletsen. Beetje MSN-en.
Wat drinken.
Er zijn ook mensen die op hun werk chillen, maar dàt is dus niet de bedoeling.
Eigenlijk is chillen dus gewoon een beetje lamballen dan wel lamzakken.
Maar chillen klinkt wel leuker. Toch ?

Times are changing, bedacht ik mij vanmorgen in bed.
De ochtendkrant was eerder in huis dan zoonlief die was chillen in Goirle.
Hij loopt niet in zeven sloten tegelijk, maar het geluid van de sleutel in het slot van de voordeur is toch fijn.
Kleine kinderen worden groot, om er nog maar eens een ander cliché tegenaan te jassen.
Maar zo moet het ook.

Oeps?! Wat staat hier boven? Mag je dat wel zeggen en schrijven? Je mag niet zeggen dat de koningin een hoer is. Wat trouwens bij mijn weten ook bezijden de waarheid is, want dan zou zij met het aanbieden van seks geld moeten verdienen. En dàt geloof ik echt niet, dat ze dat doet, die Koningin van ons.
Maar mag ik wel zeggen dat Wilders gek is? Of kom ik dan in het gevang?
De Koran verbieden. En, de bijbel dan ook, het Oude en het Nieuwe Testament en al die andere religieuze werkjes?
Wat een ongelofelijk respectloze domme zet van die Wilders. Alleen maar om te stangen, of zou-ie erover nagedacht hebben?

De symboliek was mooi. Alsof er een feestelijke loper werd uitgerold om de naderende zomer welkom te heten. Een loper van oude kinderkopjes tussen de oever van het kanaal en het groen aan de rand van de waterzuivering. Ik ben nogal gauw onder de indruk als ik mensen iets zie doen wat ik niet kan. En als het dan nog mooi wordt….Maar er was één raadsel: plotseling houden de kinderkopjes op… 
De voorbodes waren planken om de bomen te beschermen èn een kantinewagen. In korte tijd was de hotsknotsweg parallel aan het kanaal weg. De kinderkopjes op een grote berg in het groen. Voorbereidende werkzaamheden zijn meestal saai, zo ook hier: zand, veel zand, egaliseren en zo.
En toen begon het. Onder de begenadigde leiding van een paar oude rotten in het vak der stratenmakers ging een stel leerlingen, stevige knullen, stratenmakers-in-de-dop, aan de slag. Zo’n twee meter per dag.
Het was elke morgen een vast ritueel bij het honduitlaten: “Nog niet klaar mannen?”. Na drie dagen reageerden ze alleen nog maar met een grijns. Die grijns werd groter als ik dan steevast zei: “Het ziet er prachtig uit!”
En dat is ook zo. Puur handwerk. Elk kinderkopje apart in de hand, even kijken naar vorm en kleur. Nee deze niet, een andere. Weer een rijtje klaar. Ze waren trots op hun werk, dat straalde ervan af. En hun bazen, stratenmakers sinds mensenheugenis, waren minstens even trots ondanks “dè vruuger alles anders woar…”. “O ja, wat was dan anders?” Was mijn argeloze vraag.
“Jè, alles. ’t Moet allemoal vlugger en veur dees dingen is ègelijk ginnen tèd meer..”
Helemaal snappen deed ik het niet, want inmiddels lag er toch al een prachtweggetje. Bijna kunst, gemaakt in warme samenwerking tussen jong en oud.
Op een dag lagen er enorme stapels splinternieuwe betonnen klinkers. Uh? Het is toch een kinderkopweggetje, mooi authentiek, dacht ik. En ik ging aan het fantaseren. Het laatste stukje worden klinkers want dat was al zo. Of dat moet vanwege de uitgang van waterzuivering. Of…..

Vergat het steeds te vragen bij het honduitlaten, tot een van de laatste dagen. “Waarom houden jullie hier op met kinderkopjes, welke diepere gedacht zit daar achter….?” luidde de vraag aan de voorman.
Hij keek me licht grijnzend aan: “Wà denkte gij?”
Ik dacht niks, dat heb ik wel vaker. 
“Ze zèn op.”
“Hè?”
“Jèhè, ze zèn op.”
“Wat is op..?”
“Wa denkte? De kinderkupkes.” Zijn blik verraadde dat hij het zelf ook lachwekkend vond.
“Zijn er dan op de hele wereld niet voor een meter of twintig kinderkopjes te krijgen?”
“Gij zegt ‘t….” En hij ging verder kijken bij zijn mannen die de laatste paar stenen aan het leggen waren.
Prozaïscher kon het niet: de kinderkopjes waren op. Op = op.

Het gebeurt me steeds vaker als ik hier op mijn prachtige eigen verdieping zit te werken. Even pauze, even naar Youtube en een leuk muziekfilmpje zoeken. Je bent er even uit en er zoveel leuks te vinden. Tik een een willekeurig zoekwoord in en je komt altijd verrassingen tegen. Deze is nou niet zo'n verrassing, maar wel leuk:

Ik heb een collega en ook collega-weblogger die naam/beroep-combinaties verzamelt. Bijvoorbeeld een visboer die "Snoek" heet of transporteur "Vlug". Iedereen heeft recht op zijn of haar afwijking. Zie zijn weblog: stroomopwaarts .
Moest aan hem denken toen ik vandeweek las dat Bill Gates met zijn schamele 59,2 miljard na dertien jaar onttroond is als de rijkste man ter wereld. Schijnt overigens ook dat hij daar niet zo'n moeite mee heeft. Tsja.

Waarom ik aan mijn stroomopwaarts-collega moest denken?
Welnu de eerste plaats wordt nu ingenomen door een Mexicaan.
Carlos van voren en....jawel Slim van achteren.
Carlos Slim dus, goed voor 67,8 miljard.
Is-ie slim of is-ie slim?

PS Kreeg net bericht dat ik € 50 heb gewonnen in de postcodeloterij. Denk niet dat ik die Slim nog inhaal, maar je moet ergens beginnen, toch?

Ok. Een peepshow is geen kunst dus....

AMSTERDAM - Advocaat-generaal Cees van Ballegooijen, adviseur van de Hoge Raad, meent dat peepshows niet zijn te vergelijken met een normale toneelvoorstelling. De exploitant van peepshow Sexyland op de Amsterdamse Wallen dient derhalve het normale btw-tarief van 19 procent te betalen en niet het lage tarief van 9, zoals het gerechtshof van Amsterdam begin dit jaar bepaalde. In het advies van de advocaat-generaal, donderdag in bredere kring bekendgemaakt door het vakblad Fiscaal up to Date, noemt Van Ballegooijen de peepshow ‘een product van de seksindustrie, aan welke sector de overheid geen subsidies toekent’. Ook al is er een podium waarop iemand een voorstelling geeft aan een betalend publiek, het is volgens hem geen culturele prestatie, zoals ‘muziek- en toneeluitvoeringen, daaronder begrepen opera’s, operettes, dansen, pantomimes, revues, musicals, cabarets alsmede lezingen’.

Antwerpen. Zomaar een dag in Antwerpen. Na jaren. Het kwam er niet van en de sfeer was er ook niet optimaal. Ooit een toer door Antwerpen per fiets gemaakt met een paar fantastische gidsen. Vergeet ik nooit meer. De stad van een heel andere kant leren kennen. Daarna ging het -voor mijn oog- een beetje bergafwaarts: politiek ging het mis, veel leegstand, veel bouwputten, de mensen werden chagrijniger. Het werd weer eens tijd voor een re-meet met de stad waar ik zo vaak was en genoot.
Het was een groot genoegen! Antwerpen zingt weer. Het laisser faire is weer terug geloof ik. Gelukkig maar.
We deden ook een vondst! In de Hoogstraat (waar verschillende leuke boekhandels zijn). Op nummertje 30. Tegen niemand zeggen! Daar zit een klein hotelletje. De vrouw des huizes deed de ramen en dus stapte ik erop af. We kregen spontaan een rondleiding. Prachtige kamers, met jacuzzi en op verzoek puur linnen beddegoed. Niet echt goedkoop, maar wel heel bijzonder. Voor als je wat te vieren hebt en je wil dat in Antwerpen doen. "De Granaetappel" heet het. Het is de bedoeling dat er beneden (weer) een klein restaurantje komt. Kijk zelf maar eens op de website van De Granaetappel.

Vakantie is lezen. Eindelijk Joris Luyendijk gelezen: "Het zijn net mensen" over zijn tijd als correspondent voor NOS, Volkskrant en Nrc in het Midden-Oosten. Eigenlijk wisten we het al, maar L's boek maakt het nog eens duidelijk: eenzijdige berichtgeving, manipulatie, vooringenomenheid, regeringen beïnvloeden de media, oorlog is meer iets van de media dan in het veld. We kunnen het er als journalisten mee doen.
En een andere eyeopener was: "Een halve gele zon" van Chimamanda Ngozi Adichie. Een dikke roman over de strijd in Nigeria in de jaren zestig, de tijd van Biafra. Van honger en ellende daar. Met schaamrood stelde ik vast dat ik daar eigenlijk heel weinig van wist, terwijl het zich toch allemaal afspeelde in een tijwaarin ik al redelijk tot de jaren van verstand was gekomen. Een mooie persoonlijke inkijk. Een gruwelijke zinloze oorlog, in stand gehouden door Westerse landen (wapenleveranties), een oorlog met ongelofelijk veel slachtoffers. Gezien door de ogen van mensen met idealen. Knap beschreven. Verbijsterd over hoe dingen gaan en wat er mensen gebeurt in zulke omstandigheden.

Hij woont met zijn vrouw en kleine zoon in de buurt van het Engelse Stratford. Is projectontwikkelaar en heeft grote plannen in Dubai waar hij de afgelopen paar jaar als meer dan twintig keer geweest is. "Als ze daar geen gekke dingen doen zoals atoombommen maken en zo, wordt Dubai het New York van de 21ste eeuw," vertelt hij met glinsterende ogen. "Als je geld hebt, moet het het in onroerendgoed in Dubai stoppen," is zijn dringende advies. Cas heet hij. Diepdonkerbruine ogen en gitwart haar. Zijn grootvader kwam uit Pakistan naar Engeland. Hij is in Engeland geboren net als zijn vrouw en zijn tweejarig zoontje met wie ze Engels en Urdu (de officiële landstaal) spreken. "Want hij moet wel wat van zijn roots meekrijgen..." Projectontwikkelaar in het hart van Engeland en zijn mooie Pakistaanse vrouw onderwijst Engels aan mensen die geen Engels kennen.
"And you, where are you from?" vraagt Cas. 
"From Holland".
"Ah, Holland. Ehhm is that the country where they sometimes don't have a night?"
Even snap ik het niet. Wil yes zeggen omdat ik denk dat hij onze Koninginnenach bedoelde.
"Where sometimes the night aint dark?"
Stik, hij bedoelt de midderzomernacht, het noorderlicht!
"No you means Norway!" zeg ik.
Vindt-ie ook goed: "O.k. Norway. Mhmm Holland, actualy I don't exactly know where it is.
Komende week is ie weer thuis. Hemelsbreed woont hij -wat zal het zijn- een dikke zeshonderd kilometer van ons.

Je kunt tussen half twaalf en half vijf maar beter niet in de zon komen. Er zijn extra energiekaarten zodat je de airco inje kamer kunt aanlaten als je er niet bent. Het hotel herbergt 1000 mensen. Hoofdzakelıjk Kazachstanen dıe het kunnen betalen. Tıen procent van de Kazachstaanse bevolkıng heeft geld, dıe zıjn hıer. De rest ıs thuıs om voor weınıg geld door te ploeteren voor de nouveau rıche dıe dus hıer zıt. De letter i van een Turkse pc heeft normaal gesproken geen puntjes, of lıever: ze hebben er een mèt en een zonder en dıe zonder zıt op het totesenbord waarbıj ons dıe mèt zıt. Maart dat terzıjde. Het ıs te heet. Te druk. Te toerıstısch. Vrıendelıjke mensen van het hotel, dat absoluut en volop heerlıjk eten, maar -hoe decadent- ook dat gaat vervelen. We gaan naar huıs om daar een beetje verder te chıllen.

Ik heb een nieuwe vriend.
Johan Havik heet hij.
Hij reageert met vrolijkheid op mijn schrijfsels.
Zo vindt hij dat ik beter kan emigreren, omdat ik af en toe wat positiefs schrijf over menig buitenland.
Hij heeft ook een leuke suggestie gedaan, na mijn bezoek aan Tilburgs tweede wolkenkrabber: namelijk dat hij grag had gezien dat ik van de toren naar beneden was gesprongen. Nou wil ik iedereen best wel een plezier, zelfs mijn nieuwe vriend, maar ik heb het leven op dit moment nog best wel lief. Dus: geen sprong naar beneden.
Omdat hij mij steeds alle goeds toewenst, was ik wel benieuwd wie nou die Havik is. Het was even zoeken, maar met de juiste (technische) mensen en goede contacten bleek het een fluitje van een cent te zijn om te achterhalen wie zich achter de naam Johan Havik schuilhoudt.  Niets blijft geheim in de virtuele wereld van IP nummers en zo. "Waarom wenst de heer Havik jou van alles toe," hoor ik je denken. Ach...

Het was even als heel vroeger, klein jongetje: stiekem iets doen en hopen dat je niet betrapt wordt. Ik parkeerde gisteravond mijn auto in een nieuwe Tilburgse parkeergarage voor een eetdate met een goede vriend. Liep langs "De Stadsheer" de tweede hoge woontoren in mijn stad. Ik was er nog nooit in geweest. Woontorens fascineren mij, misschien wel omdat ik eigenlijk hoogtevrees heb. Toen ik er langs liep kwam er een dame uit en de deur ging heel langzaam dicht. Ik keek of ze keek en zette mijn voet er tussen. Keek nog eens en glipte naar binnen. Eén keer naar de bovenste, dacht ik. De lift in en op 30 gedrukt. Beetje beschaamd, stel dat-ie halverwege stopt en er iemand bij komt. En wat als ik bovenaan ben en daar staat iemand? Niets van dat alles. Ik zoefde naar boven, dacht nog even: als ie maar op tijd stopt. En: ping ! Arrivato. In het trappenhuis zag ik een raam (op de deur naar het trappenhuis een waarschuwingsbord dat de luchtdruk daar anders kan zijn). En toen: een meer dan wijds uitzicht in noord, noordoostelijke richting: Universiteit, Loon op Zand, Breda (?). Mooi. En toen weer snel stiekem naar beneden. Niemand tegengekomen, leuk hè?

Dàt zou ik nou ook weleens willen: per ongeluk winnen. En dan bij voorkeur een etappe in de Tour, de Moeder van alle Wielerronden. Kijk, een etappe winnen, ach dat kan iedereen. Maar per ongeluk....dat zou mooi zijn. Zou je daar op kunnen oefenen? Ik ga het maar eens proberen.