Nog één keer dan: de Sofa. Terwijl ik al thuis was en bezig aan een zachte landing, hebben de werkers in Spanje de laatste afwerkklussen gedaan. Van de vijf zijn er drie klaar. Nu gaan ze naar Nederland om verder afgewerkt te worden. Vanmorgen zag ik voor het eerst ons eigen werkstuk klaar: De bank-met-de-bolletjesjurk-op-de-keukenvloer. Ieder van ons heeft ergens een klein rood snippertje geplakt: onze persoonlijke handtekening.
Ik ben trots op ons en onze bank!
Weet je wat ìk nou mooi nieuws vind? Onderstaand bericht uit Trouw van deze week. Niet zozeer omdat-ie zwart is, maar omdat-ie asielzoeker was:
Het liedje zit al 24 uur in mijn hoofd....."....draai je allemaal je eigen rondje mee....." In de mallemolen van het leven kom je allerlei mensen tegen. En soms blijft er wat hangen. Heddy Lester bijvoorbeeld, vorig jaar opgeduikeld toen ik een ronde tafel gesprek met kinderen van kampouders leidde. Het klikte. Gisteren eindelijk naar haar programma "10Duizend zakdoeken" geweest. Een uur lang grijnzen, lachen, ontroering, confrontatie. Heddy's ouders zaten in Vught. 'Het theater en haar gulle lach zijn haar pantser tegen....ja, waartegen eigenlijk. Het programma is indrukwekkend temeer omdat ik elementen uit het programma al eerder van Heddy zelf gehoord heb.
En dan die andere bijzondere ontmoeting deze week: we waren drie toen de foto van ons beide gemaakt werd. Een jongetje verkleed als boer en een meisje in een prachtig wit jurkje. Allebei een snoepzak in de hand en grote ogen. Carnaval 1957. Door toeval kwamen we elkaar weer op het spoor. Beide hebben we dezelfde foto al die jaren met ons meegesleept. Vandeweek bijgepraat. We komen uit een zelfde soort nest: hardwerkende middenstanders. Elkaar vijftig jaar niet gezien. Beide het nodige meegemaakt: leed en geluk. Een bijzondere ontmoeting was het. Het zal wel met leeftijd te maken hebben, maar de laatste tijd duiken meer mensen, gedachten, herinneringen uit het verleden op.
En dan zit er nog wat aan te komen. Maandag een paar dagen naar Spanje. Mozaïken. Jawel. Vriendin Karin Bruers (La Bruers voor intimi) heeft bedacht dat haar Social Sofa's gemozaïekt kunnen worden. En waar kan dat beter dan op de plek van Gaudi. Ze heeft een optrekje gehuurd in de buurt van Barcelona en een aantal kleurige en keurige vrienden en vriendinnen uitgenodigd. We moeten allemaal vier uur per dag aan de banken werken. En verder: poetsen, koken, muziekmaken, lachen. Yes indeed, in de mallemolen van het leven.......
Oja, dit is het optrekje, soms zit het mee, soms zit het tegen in het leven....
Het suddert al een etmaal in mijn hoofd. Op de voorpagina van NRC Handelsblad. Er is een tekort aan bluswater in Nederland. En daarom laten 's lands spuitgasten (wat een heerlijk woord nog steeds hè?) steeds vaker een pand gewoon uitbranden: "We gaan niet voor de verzekering werken". Een tekort aan bluswater....want...en dan komt er een heel verhaal. Het allermooiste is dat de watrleveranciers in dit land in een reactie op dit probleem zeggen dat ze ervan weten, maar dat ze geen leverplicht hebben aan de brandweer. Nederland, beschaafd land, anno 2007: Geen leverplicht. Sta je daar als brandweerman...
Elke morgen begint mijn werkdag met een gedicht van het project Laurens Jansz. Coster in mijn mail. Als een rustige opstarter. Vandaag was het deze:
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
O'Mill: http://www.dbnl.nl/auteurs/auteur.php3?id=omil001
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
H2O Jé
In Connecticut
In 'n waterput
verdronk m'n tante Eefje.
Nog jaren later
dronk oom het water
uitsluitend door een zeefje.
John O'Mill (1915)
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Laurens Jz. Coster is een vrijwilligersproject.
Website: http://cf.hum.uva.nl/dsphome/ljc/
Redacteur: Raymond Noë
Reacties, bijdragen: eon@planet.nl
Aan- en afmelden: http://www.engage.nu/mailman/listinfo/coster-l
Project Laurens Jz. Coster
Verdomme, geen camera bij me en geen mobieltje.
Zondagmiddag, onderweg van Hamburg naar huis. Radio2: "Ben ik te min..." van Armand. Voor ons een begrip. Voor mijn Hamburgster niet.
"Armand? Ben ik te min? Nooit van gehoord." Tsja als je pas zestien jaar in Nederland woont zou dat best weleens kunnen.
Zondavond, wandeling met de hond. Wie zit in een tent aan het kanaal? Juist: de heer Herman van Loenhout uit Eindhoven, beter bekend als Armand van "Ben ik te min..."
Als ik hem vertel dat mijn levenspartner ZIJN lied niet kent, kijkt hij glazig, want iedereen kent het toch? (ok, de glazige blik kwam ook een beetje vanwege het kanon van een joint die hij rookte). Als hij hoort dat ze Duits is, kijkt hij haar aan en zegt: "Dan doe ik de Duitse versie voor jou"
En zo kon het gebeuren: een concert van één persoon voor één persoon, in een lege tent aan het kanaal in Tilburg: Bin ich zu gering, bin ich zu gering weil deine Eltern mehr Knete haben als meine? Bin ich zu gering weil dein Vater ein grossere Schlitten hat als meine....
Ontroerend hè?
Is 't de leeftijd? Of is 't iets anders? Ik ga steeds meer houden van de stad waar ik woon. Het gevoel overvalt me steeds vaker bij culturele gebeurtenissen hier te stede. Vorige week een spektakel op de waterzuivering, hier om de hoek. Gisteren de zoveelste standwandeling van de "Multidisciplinaire werkplaats l'Avventura" dit keer in en rond de Noordhoek. Met een echte olifant in de avondschemer in een plantsoen dat verscholen ligt. In straatjes met prachtige huizen van De Stijl en Jugendstill. Met een wandeling door een drukkerij met in het oor een geluidscollage. Met dans onder de koepel van CZ. Met Guilherme Mioto van Dansgezelschap T.R.A.S.H. Met de skaters in de Hall of Fame. Met tosti's van "Heet Brood". In het buurthuis kregen we een potpourri van Corry Konings van Miranda en.....zo ging het maar door. Twee foto's: in het Buurthuis ergens in de buurt van de Hall of Fame. Wat ook opvalt: de contrasten. De schaduwen van de nieuwe moderne beetje dreigende woongebouwen over de kleine woonstraatjes die zo typisch Tilburgs zijn.
Af en toe wandel ik langs wat vaste blogs van anderen. Ter inspiratie. Om te weten wat anderen bezighoudt. Zomaar. Stroomopwaarts is een vast station op het wereld wijde web. Van collega Jan de Vries uit Den Bosch. Journalist, wereld- en tijdbeschouwer. Oog voor de kleine dingen van heden ten dage. Hoofdschudder en wenkbrauwenfronser. Ga er maar eens langs, kost niks: www.stroomopwaarts.com . Vandaag kwam ik via zijn blog op een andere, leuke die ik links in mijn rijtje ga zetten. Over een thema dat mijn leven al beheerst vanaf de eerste dag dat ik ademde: loslaten. LOSLATEN! Laat los! Ok, als je langs stroomopwaarts geweest bent, kun je daar ook even naar toe: http://www.lsltn.nl/ . Of niet. Loslaten, daar gaat het om.
Ik wist 't! Het kon toch niet zo zijn dat overal altijd miljoenen neerdwarrelen en dat ik nooit niks nada niente krijg.
Een vreugdekreet vanmorgen in huize D/D.
We hebben de Postcodeloterij gewonnen!
Eindelijk gerechtigheid!
Eindelijk beloond voor de jarenlande betaling uit angst dat ik hem zou mislopen. Want zeg nou zelf, bij die straatprijzen zijn de reacties van de mensen die niks winnen toch altijd het mooiste: "Nee hoor," zegt dan z'n buurman van iemand die net 22 miljoen kreeg, "het gaat in het leven niet om geld.......blablabla" Maar achter de tralies van zijn tanden schuilt boosheid. Die losers die hem nèt opgezegd hadden....grijns, grijs.
Maar, mij hebben ze niet meer. Ik heb persoonlijk bericht gekregen van mevrouw Bea Post van de Postcodeloterij.
Geluk dwing je af, zeg ik maar. Ik weet nog niet of ik vandaag mijn baas bel dat ik nooit meer kom, of dat ik dat over de Pinksterdagen heen til. Geniet mee:
 | ||||||||||||||
| ||||||||||||||
 | ||||||||||||||
Voor het eerst iets meer over De Film waarmee ik bezig ben. Waarom nu pas? Omdat de zakelijke afspraken nu op een haar na gevild zijn en we de publiciteit in gaan. De lezers van deze blog krijgen de komende tijd een exclusief kijkje in onze film-keuken: 'the makin of' zeg maar.
"Waarom wil je deze film maken," vroeg C., mijn goede vriend, bijna buurman en redacteur van onze buurtkrant mij afgelopen week tijdens een genadeloos diepte-interview dat hij met mij had. "En- is- ie familie eigenlijk?"
Laten we met dat laatste beginnen.
Ja, we zijn familie. Ver weg, maar toch.
Het begon (waarschijnlijk) begin 1300 bij een boer in Oisterwijk die Jan de Beer van Belver heette. Die familie de Beer van Belver en later de Beer, die boerde, ploegde en legde generaties lang ijverig voort. We landen bij "Antonis Cornelis Hendrick de Beer ook genaamd sBeren 'die men noemt Munster' overleden tussen 29 mei 1625 en 29 oktober 1625, landbouwer.
Hoogstwaarschijnlijk is hij tevens de "Anthonis Donders" die in een gerechterlijk protocol van 28 juli 1625 wordt genoemd. Zijn zonen krijgen in elk geval de bijnaam DONDERS, waarschijnlijk omdat ze vrij aanwezig waren: Donderse jongens.
Eén van die zonen was Gijsbert Antonis Cornelis Hendrick (geboren na 1653). Dat is mijn voorvader.
Een andere zoon heette Peter Antonis Cornelis Hendrick, overleden in het jaar 1655 in Tilburg. Welnu, die Peter is de voorvader van Peerke Donders. Bent u er nog ?!?!
Dus we hebben samen dezelfde voorvader: Anthonis, de vader van Peter en Gijsbert. Voor mij geldt dat elf generaties terug, voor Petrus Donders waren 't acht generaties. Zijn we dan familie? Dacht het wel toch ?
Waarom ik die film wil gaan maken? Dat doen we een volgende keer.
Over meditatie gesproken. Vanmorgen. De zon is begonnen aan haar dagelijkse klautertocht. Moerenburg slaapt nog. Twee paarden staan in de ochtenddauw en knabbelen aan elkaars manen. Mussen, merels en mezen vliegen in het rond, hun werkdag is al weer begonnen. De waterzuivering (ons eigen rijksmonument om de hoek) ligt er rustig bij na een prachtige avond met een theaterspektakel in en rond de enorme waterbassins. De weilanden dampen een beetje. De wilgen staan er weer vol bij, nadat ze een paar maanden geleden helemaal kaal gesnoeid zijn. Het water van de Leije stroomt zachtjes van hoog naar laag. Een buizerd wrijft zjn ogen uit. Een groene kikker ligt plat op de weg, geschept of gewoon platgereden door een late automobilist: It's not easy being green. Het leven kan hard zijn voor een kikker.
Waarom dan toch die motor als het geen midlife is? Omdat ik het zat ben om -nu zelfs 's morgens om half zeven- in de file te moeten staan. Nu kan ik wat tussen de auto's door laveren of rustig over de dorpen naar mijn werk toeren en tegelijk de ochtendlucht opsnuiven. Geeft een nieuwe dimensie aan de dagelijkse tochten van huis naar werk en terug. Telefoon hoor je niet op de motor en radio heb ik niet. Dus: rust. Alleen met het verkeer, mijn motor en mezelf bezig. Bijna meditatie.
Het was lang stil hiero. Kon ook niet anders want: -Druk op het werk -Laatste beslissingen qua film over Peerke Donders -Reis naar Suriname met mijn heerlijke sisters and brothers in arms, met wie ik mijn film ga maken. -Heftige indrukken en nieuwe contacten met verschillen Sterren van Suriname (wat een land, wat een mensen!). -Weer terug en druk op het werk. -Italië: vakantie. Koken. Uitrusten. Lezen. Siëstas. Citroenen verzamelen. -Weer terug aan het werk. Is dat veel of is dat veel? Voor mij wel. En ook nog weer een motor aangeschaft om tussen de toenemende files door te zeilen. Nee geen midlife-crisis. Dan zou het mijn derde zijn, want mijn derde motor. Wel weer heerlijk: in de wind, geen afleiding (gsm hoor je niet, radio heb je niet) alleen maar rijden, rustig aan. Mmmm, maar er wacht ook weer veel werk.... En dan ook nog jullie allemaal op de hoogte houden..dat gaat nu weer gebeuren...
Ik ben gezegend met meer vriendinnen dan met vrienden. Da's al zo sinds mijn geboorte. Je leert ermee leven. Ik heb er geen last van. Een lieve en trouwe vriendschap heb ik met een ex-collega die honderd jaar geleden als stagaire bij mij het vak kwam leren. We zijn elkaar nooit meer uit het oog verloren en in voor- en tegenspoed wisten we elkaar altijd te vinden. Welnu, bij die vriendin waren we het afgelopen weekeinde. Een avondje "verantwoording afleggen" aan de sponsors en geïnteresseerden in Cay cama. Een micro ontwikkelingshulp project avant la lettre. Meer micro kan niet: het draait om een gezin in Equador dat geen cent te makken heeft. Afgewogen worden ze geholpen via geld dat van vrienden, bekenden en anderen komt. Het was indrukwekkend. Iedereen zou daar gewoon wat aan moeten bijdragen. Vind ik. Kijk maar eens op hun site: www.cayacama.nl of stuur een mailtje als je wat meer wil weten: post@cayacama.nl . Doen hè?
Het zijn van die berichten waar je zo vrolijk van wordt, omdat ze zo sneu zijn.
De directeur van Connexxion heeft besloten dat hij zijn bonus inlevert, omdat hij er een ongelofelijke puinhoop van gemaakt heeft. Geklungel met het busvervoer in Brabant: wazig contract, verkeerde prijs, resultaat: ruzie en stakingen.
Mooi gebaar: geen bonus. Kijk, dàt is nou nog een een daad!
Het scheelt hem 33.000 euri (zegge: drieëndertigduizend). Sneu toch?
Hij verdient dit jaar daardoor 330.000 euri (zegge: driehonderddertigduizend). Dat is zonder sociale lasten.
Mèt sociale lasten krijgt hij € 516.000,- (zegge: vijfhonderdzestienduizend).
Nou hoeft ie gelukkig niet helemaal in zak-en-as te zitten, want de "lange termijn bonus" gaat gewoon door: 30.000 euri (zegge: dertigduizend).
Even rekenen:
516.000 - 33.000 = 483.000 + 30.000 = 513.000
516.000 - 513.000 = 3000
3000 : 12 = 250
De Connexxion-baas krijgt dus per maand 250 euro bruto minder omdat hij er een puinhoop van gemaakt heeft waardoor gewone buspassagiers uiteindelijk de dupe werden.
Per maand bruto 250 minder, dat is dus -pakweg- 120 euro netto per maand minder.
De wereld is hard voor managers die iets verkeerd doen.
Star Power thema doorPeter Boorsma 
