Toen ik jong was en (zo goed als*) ongeschonden (wij spreken over 1970) kwam ik voor het eerst in Berlijn. Met een vriendje en diens oudere Australische neef ondernamen we de reis per Kever, die die neef speciaal had aangeschaft voor een trip door Europa. Berlijn was nog gedeeld. Het westen was deca in optima forma, het oosten was grauw en grijs, eng en spannend. Snotneuzen als we waren tartten we de Vopo's (voor de jongeren: Vopo= Volkspolizei, geüniformeerde meelopende uitvoerders). We hebben wel wat gelazer gehad.

Het beeld kwam terug deze week bij "Das Leben der Anderen". Wat een film. Hoe echt! We zijn er met zijn drieën naartoe geweest: (Duitse) echtgenote, (Duits/Nederlandse )zoon (jawel meneer Wilders: twee nationaliteiten! Schande) et moi (Kaaskop van geboorte). In zo'n twee nationaliteiten gezin is de impact van zo'n film groot. Temeer omdat de twee volwassenen van het trio dat destijds ieder op hun eigen wijze beleefd hebben. De DDR is niet meer. Maar de sporen zijn er nog steeds. De film toont hard en realistisch dat je in sommige omstandigheden niemand kunt vertrouwen en toch ook weer wel. Ga hem zien, ga hem zien!

* Over dat "zo goed als ongeschonden" schrijf ik nog wel een keer.

In een van mijn vorige banen ben ik heel erg veel op reis geweest, bijna de hele wereld over. Soms had ik het geluk om lange vluchten in de Business Class te mogen beleven. Voor normale stervelingen niet te betalen, maar zeker op lange vluchten een genot. Was ik dan zo rijk? Nee hoor, ik betaalde het niet zelf. Als je de prijzen vergelijkt tussen normale en business plaatsen, val je steil achterover. Het staat ook niet in de verhouding, maar wèl prettig dus: een champy bij het binnenkomen, dikke sokken, een oogdoekje (doen alsof het donker is), lekkerder eten, drank zonder beperkingen en lieve (en veelal mooie) stewardessen die je met veel minder man hoeft te delen en die je desnoods in slaap knuffelen. Daar moest ik aan denken toen ik vandeweek achter deze vrachtwagen zat. Zouden ze dat bij varkens ook hebben als ze business class reizen: een speciale stewardess die Piggy heet, een welkomstdrankje, een knuffel, een deken tegen de kou.....? Business class voor varkens en dat terwijl ze onderweg zijn naar het slachthuis waar ze de dood in gejaagd worden...is dat macaber of niet? 

A propos: nee, ik ben niet anti-vlees, geen vegetariër dan wel veganist en ik stem ook geen Partij voor de Dieren.

Ze is weg.
Gestopt.
Ze had er geen zin meer in.
Ze behoorde tot mijn favorieten.
Gaf mij een kijkje in haar leven als mens, naast collega op het werk.
Schreef mooi en treffend, soms ontroerend, vaak met humor.
Een scherpe waarnemer.

Ze heeft zichzelf gedeleted.
Althans op het wereldwijdeweb.
'tIssùnd, zeggen ze hier.
Maar je kunt beter op je hoogtepunt stoppen.

Of ik haar link ook wil verwijderen. Jeetje, Alice the Malice, daar vraag je me wat. Zal eens kijken of me dat lukt. Maar gelukkig kom je wel van tijd in levende lijve tegen en dat is natuurlijk ook leuk! Dis eigenlijk is het geen gedoe met partir en mourir, want ze blijft gewoon als mens. 

Maar goed: Exit Alice the Malice als blogger.

Zesduizend.
Zesduizend!
Ja, we hadden zesduizend kijkers afgelopen dondedag bij het eerste van twee debatten vanwege de verkiezingen voor Provinciale Staten. Elke morgen krijg ik de cijfers van de vorige avond op mijn scherm. Kijkcijfers zijn niet de enige leidraad bij de beste en leukste regionale publieke omroep van Nederland, maar ze wegen wel mee.
Zesduizend van de potentiële kleine twee miljoen. Frustratie ten top.

Wij hebben ons uiterste best gedaan. Leuke setting, verrassende vorm, beetje tempo erin, geen oeverloos en eindeloos gezever, maar gàs erop. Slechts zesduizend mensen zijn er even voor gaan zitten. Waar kan ik mijn frustratie kwijt?
Bij ons publiek dat een kans heeft laten liggen?
Bij mezelf en mijn collega's, omdat het programma blijkbaar toch niet zò goed was dat we de kijker veertig minuten konden boeien en vasthouden?
Bij de vier vrolijke lijsttrekkers (groen, christelijk, brabants en 66) die blijkbaar niet van het scherm spatten?
Of bij het "orgaan" zelf? Het orgaan dat huist in de Maaskant-toren aan de A2 op het randje van Den Bosch, de provincie dus? Wij hebben er veel mee te maken. We doen er ook veel aan. Maar blijkbaar is het de Brabander worst. Daar ga ik de komende tijd maar eens over nadenken en ik hoop dat dat op andere plekken ook gebeurt, bijvoorbeeld door Balkenende IV.

Of zou het allemaal aan die lieve Hanja liggen? Die krijgt toch overal de schuld van. Zelfs een van mijn beste vrienden, redelijk slim, geëngageerd, maatschappelijk betrokken, vertrok gisteren naar zijn huisje in Frankrijk om een weekje te gaan chillen. "Moet ik voor je gaan stemmen?" vroeg ik. Zonder schaamte, zonder terughoudendheid, zonder schuldgevoel qua democratische plicht zei hij: "Nee hoor, de statenverkiezingen vind ik onzin." Hij had trouwens ook al niet gekeken en vanavond (deel twee: de grote partijen) ziet-ie ook niet, want hij heeft geen schotel daar in Frankrijk.

Kijk. Als je nou tòch moet doodgaan, dan is Veneti:e misschien wel een mooie plek. Gisteravond Henk van Ulsen gezien. Op een podium in Tilburg. Met een tafel en een stoel, wat flessen (het water van Venetië?) en enige filmfragmenten en close-ups van de meester zelf op een scherm. "Dood in Venetië" van Thomas Mann lag handgeschreven voor hem en hij las het voor. Anderhalf uur lang. Het verhaal over verlangen, schoonheid en teloorgang. Bewogen en indrukwekkend.
Van Ulsen wordt dit jaar tachtig. Hij wilde het stuk persé nog een keer spelen, maar volgens de verhalen had hij grote moeite om het uit zijn hoofd te leren. Daarom werd voor deze vorm gekozen. Mooi in al zijn simpelheid. Anderhalf uur aan zijn lippen gehangen.

"Ik wil niet in een land wonen waar misschien ooit wel eens zes of zeven bewindslieden de islam aanhangen," zegt Wilders in de NRC van gisteren. Elders in die krant zag ik dat binnenkort de jaarlijkse Emigratiebeurs weer plaatsgrijpt. Een beurs voor mensen die om wat voor reden dan ook overwegen om dit land te verlaten voor een hopelijk beter leven elders. Meneer Wilders, wat let u? Ga eens snuffelen op die beurs.

Zo, ik heb hem vandaag weer terugverdiend. De kosten van mijn verse Museumjaarkaart. Sinds een maand heb ik er een en ik ga vandaag voor de derde keer naar dezelfde expositie. Tel daarbij nog twee andere museumbezoeken op en ja hoor: ik zit al in de winst. Dat is dus dat.
Keith Tyson is de gelukkige die mij nu voor de derde keer op bezoek krijgt. Ik denk dat er nog wel een paar bezoeken meer zullen volgen. Large Field Away heet zijn expositie in De Pont (misschien wel het leukste museum van Nederland) in Tilburg. Tyson brengt in een ongelofelijke hoeveelheid objecten de wereld van jou en mij in beeld. Op het eerste gezicht knap gemaakte dingen. Maar als je wat afstand neemt en wat langer kijkt (en terugkomt!) zie je allerlei verbanden. De objecten staan niet zomaar ergens. In een tot in de puntjes uitgedacht en uitgewerkt raster staan/hangen ze naast, boven of onder elkaar. Wat in me opkwam was: Kijk eens goed, het is niet wat het lijkt,maar toch ook weer wel. Weet je wat? Pak de fiets of de bus (als die niet van de weg gehaald wordt) of de auto en kom naar Tilburg. Naar De Pont !

Dat gaat lekker hier. Er heerst een taboe op het praten over dubbele nationaliteit. Dan snoert de baas van de volksvertegenwoordiging de volksvertegenwoordigers de mond. Verboden onderwerp. Dacht dat dat alleen maar in andere landen gebeurde. Ben benieuwd of er nog andere taboe-thema's volgen.
Lijkt me wel wat: 's Lands Officiële Lijst met Verboden thema's.
Overigens in verband hiermee: zag in De Journalist een advertentie voor een Persvoorlichter voor de Tweede Kamerfractie van de Partij voor de Vrijheid. Nou heb ik een prima baan, met fijne collega's, veel arbeidsvreugde en best wel een goed salaris èn een GSM van de zaak. Maar toch, een mens moet ook durven switchen: nieuwe uitdagingen, andere omgeving.Ze vragen:-opleiding en ervaring in de journalistiek (check)-interesse in en bij voorkeur ook ervaring met de politiek (half check)-stevige persoonlijkheid die stressbestendig en communicatief sterk is (check)-geen 9 tot 5 menaliteit (check)-beloning overeenkomstig de zwaarte van de functie (check)-er worden twee referenties vereist (check)
-gedurende de sollicitatieprocedure zal een Verklaring omtrent het Gedrag worden aangevraagd (ai, ai! daar gaan we...vergeet het maar)

Bovendien ben ik de vader van een kind met dubbele nationaliteit....dus....lukt het waarschijnlijk toch niet. Ik blijf fijn bij mijn collega's.

Als iemand anders interesse heeft:
Solliciteren: uiterlijk 23 februari 2007 bij: r.deroon@tweedekamer.nl

Het is volgens mij wel een baan vol uitdagingen. Toch?

Als Kuifje in Wonderland, zo blij en verrast zijn ze, de nieuwe bewindslieden. Tsja, 't zal je maar gebeuren: zit je zomaar in je oude baantje te ploeteren, heb je ineens zicht op "80 centimeter pluche in Vak K" (las ik ergens op mijn Griep-ziekbed), een auto met chauffeur en elke morgen verse kranten op de achterbank. Wie wil dat nou niet?
De ene kijkt nog blijer dan de ander. Ze hebben er zin an.

Maar intussen gaat het polderen gewoon verder: Homohuwelijk? Eigenlijk vindt een groot deel van het kabinet het maar niks, maar terugdraaien is ook zweer zoiets. Oplossing: ambtenaren mogen weigeren dergelijke Sodom/Gomorra-achtige relaties te bevestigen. Maar elke gemeente moet wel minstens één ambtenaar achter de hand hebben die er geen last van heeft. Het ontbreekt er nog maar aan dat niet wordt vastgelegd dat die ambtenaar homo moet zijn. Wat een gelul! Het homohuwelijk mag wettelijk, da's gewoon een democratisch gemaakte afspraak. En ambtenaren moeten zich aan de wet houden, als ze dat niet doen, gaan ze maar ergens anders werken. Er zijn er toch teveel, zegt het nagelnieuwe kabinet.

Zo. Gepiept. Balkenende, Bos en Rouvoet zijn eruit. De BBR-coalitie komt eraan. Of is het de JPWA-coalitie? Wat wordt het de komende vier jaar? Terug in de tijd en veel achterkamertjesgedoe, zoals Hans Wansink in de Volkskrant schrijft? Of veel spruitjeslucht..zoals hier en daar geopperd wordt. Voordeel van de twijfel maar. What else? Volgens Bos kunnen spruitjes ook heel bijzonder zijn, bijvoorbeeld als je ze wokt. Bos doet het niet gauw goed bij mij: hij wordt minister onder JP, terwijl hij gezworen had dat niet te doen en nou wl ie me ook nog aan het wokken zetten. Ik haat wokken ! Ik rij kilometers om 's lands Wokpaleizen heen. Sorry Wouter.
Maar goed, JP gaat nu een ploeg bij elkaar sprokkelen, ik begrijp dat zo ongeveer iedereen bij de PvdA beschikbaar is vor een ministerspost. Kijk, dat is spirit! Ik belde vanmorgen een paar PvdA-ers -van de onbekendere soort- die ik ken, om zomaar even bij te praten. Maar allemaal zeiden ze gejaagd en gespannen: "Nu niet Lout, snel ophangen want ik verwacht een belangrijk telefoontje van....eh....".
Bij mijn nieuwe vrienden van de Christen Unie heerst die spanning niet, die weten allang welke twee het aardse leven zullen verruilen voor het pluche. Bovendien bepaalt God toch hoe het loopt bij hen.
En de Christen Democratische rakkers? Ach, JP heeft de tijd. Een paar zijn al weggelopen, een paar moeten beloond worden voor hun rattengedrag tijdens de campagnes (Nee, Maxime, ik noem geen namen). Volgens mij heeft JP zijn lijstje allang klaar en gaat ie dit weekeinde een beetje strandwandelen met Bianca en hun dochtertje.

"Ben je soms dood of zo?," vroeg een trouwe Donlog-fan onlangs. "Of wacht je nog steeds op reacties op dat rare piemel-verhaal of ingeslapen misschien?" Neen, niets van dat alles, ik leef volop en heb geen directe plannen om dood te gaan. Het rare piemel verhaal was ik vergeten en ingeslapen? Daar heb ik geen tijd voor. Druk, gewoon qua dingen die gedaan moeten worden en druk in het hoofd van het denken en zo. De film die we willen gaan maken komt naderbij. De strooptocht om de financiën rond te krijgen is gelukkig bijna ten einde, de medewerking van diverse mensen op dat gebid hartverwarmend. We zijn al bezig aan Het Verhaal en kabbelen richting scenario. In april staat een reis naar Paramaribo op de kalender om de plekken te gaan (be)zoeken die we later in de fim nodig hebben. Verder is het bizzybizzy qua werk: de verkiezingen komen eraan en de koningin heeft het behaagd om met de ganse familie in Brabant neer te strijken op Koninginnedag. Tsja, smullen voor de beste en grootste regionale omroep van het land (en verre omstreken). Dus bleef het Donloggen ff achter. Sorry, scuzi! Ik probeer mijn leven te beteren. Gisteren Ellen ten Damme maar eens van nabij bekeken in het leukste theater van Nederland (Koningstheater). Ellen is het type vrouw dat pronkt met haar vrouwelijkheid en dat is gewoon mooi. Een wat vaag bandje begeleidde haar, ik zag ze af en toe in mijjn gedachten een beetje muzikaal rommelen in een garagebox of zo. En Ten Damme? Ze moet geen Engelse liedjes zingen en die van haar zelf zijn een beetje duizend in een dozijn. Maar owee, owee als ze in het Nederlands en het Duits zingt. Vooral in het Duits. Oude muzikale monumenten van Marlène Dietrich en Hildegarde Knef. En dan op z'n Ten Damme's. Prachtig. Jammer dat het het hele programma niet alleen daaruit bestaat. Ellen, du bist gut du!

Onderweg naar De Firma hoorde ik een radio-collega op de zender vertellen over een potloodventer die in zijn kraag gegrepen was omdat hij zijn geslachtsdeel aan deze en gene had laten zien, waarschijnlijk zonder te vragen of die deze en gene daar wel op zat te wachten. Geslachtsdeel...ahhggh...het roept bij mij een beeld op van stukken vlees die op een rij, aan haken in een vriescel hangen. Bij jou ook? In verschillende gremia heb ik vandaag de discussie aangezwengeld (aangezwengeld, toepasselijk woord in dit geval, als-ie tenminste wat groter is). De vraag luidde aan tal van collega's: hoe noem jij dat ding?  Piemel, pik, snikkel, lul, pieleman.....het kwam er automatisch uitgerold. Ikzelf zat in het kamp van de de piemels. We proberen in onze berichtgeving normale mensentaal te gebruiken en we hebben het over geslachtsdeel. Hoor je het jezelf al zeggen? "Dokter, ik heb een beetje pijn aan mijn geslachts....." Of, in een andere, aangenamere, situatie: "Zou je even mijn gesl.... willen....." (Ben nog wel enigszins preuts). We zijn er nog niet uit. Maar geslachtsdeel vind ik echt niks. Iemand een idee?

Het was in 1984. Ik was op een tentoonstelling in het Belgische Neerpelt. Vader en zoons Blondeel (Armand, Herman en Sander) lieten daar hun glasramen, ontwerpen en teleningen zien. Eén werk: Breuklijn raakte mij. Ik heb het toen gekocht. Ik heb het vervolgens met plezier achter me aan gesleept, maar na de laatste verhuizing belandde het op een verborgen plek.
Tòt een paar weken geleden: daar was-ie weer!! Alleen is één glasdeel kapot. Ik ben gaan googlen en vond met hulp van een galerie ergens in Venlo het adres van Sander Blondeel in Mariakerke in België. Dìe moest ik hebben, want hij is de maker van mijn kunstwerk. Ik had zijn telefoonnummer, maar ik weet dat hij doof is. Dus maar een brief geschreven: of hij het werk nog kent en of hij het zelf zou willen restaureren. Want je kunt wel naar iemand anders gaan, maar als de maker het zelf doet....
Sneller dan het licht kreeg ik antwoord van de Grote Meester zelf: Hij kent het werk nog en wist me te vertellen dat de liefhebbers van zijn werken dit "Breukvlak" erg graag mogen. En dat hij het graag wil restaureren. En dat hij morgen langskomt, want hij reist een aantal keren per jaar af naar Tilburg om glas te kopen voor zijn nieuwe scheppingen. Dus morgen om half vijf staat de schepper van mijn kunstwerk bij mij op de stoep...is dat mooi of is dat mooi?

Internet is ook het vehikel van de naastenliefde. Hoeveel mailtjes ik de laatste tijd niet krijg van Claudia, Karin, Susie en weet ik hoe ze allemaal heten. En allemaal hebben ze het beste met mij voor en gunnen ze mij het mooiste en het fijnste. Pillen vooral, pillen die van mij een nog betere minnaar maken. Ik heb het niet verzonnen, ZIJ schrijven het letterlijk: een nòg betere minnaar. Ze gunnen mij nachtenlang seksplezier en willen daar ook nog een bijdrage aan leveren met "penis enlargers". Piemelvergroters dus, als het ware. En dan zijn er nog een aantal dames die zich bij voorkeur met "das geile Luder" in mijn mailbox aankondigen en die allerlei stoute voorstellen doen. Ik zou haast gaan denken dat ik populair ben. Maar ik blijf met twee voeten op de grond staan. Ik weet niet of ze weblogs (kunnen) lezen, of ze überhaupt kunnen lezen, maar misschien helpt het als ik het hier zeg: HOEFT NIET, WIL IK NIET, KOM NIKS TEKORT, LAAT ME MET RUST!