Zoals in veel huishoudens murmelen wij wat over het wereldnieuws tegen elkaar als we 's ochtends -gewapend met muesli en een ongeneerde mok koffie-met-heel-veel-melk, de kranten lezen. Trouwens, ik zeg wel 'veel huishouidens', maar dat zijn er dus steeds minder, want: geen krant meer. Wij hebben er twee. Gelukkig zijn het alebei tabloids, dus hebben we de ruimte. M. zei vanmorgen: "Kijk dàt vind ik nou leuk: Björn Borg is huisman, dat is niet niks". Ik was verdiept in Hirsi (weet trouwens nog ècht niet wat ik daarvan vinden moet) en mompelde spontaan, zonder een seconde na te denken: "Kunst als je 50 miljoen op de bank hebt staan..."  Fijn hè hoe zo een vrolijk verhaal de grond in geboord wordt....tsja...of toch de kift: èn 50 miljoen èn huisman....?

We hebben een nieuwe (virtuele) huisgenote. Georgette heet ze.
Georgette is de uitbaatster van gastenverblijf De Granaetappel in het hartje van Antwerpen.
Over haar verblijf heb je eerder al wat kunnen lezen: kost goud geld, maar is prachtig en ligt petrfect.
Georgette regelt de zaken. Het lijjkt van niet, maar toch.
Zondagmorgen wilden we na een overdosis jacuzzi en massagedouche ontbijten, wij zijn vroeg wakker. De benedenverdieping, waar de ontbijtzaal is, was hermetisch afgesloten. Dan maar een wandeling. En nog een. En nog een. No way, de deur bleef dicht.
Dan maar 'ns Georgette gebeld. Achhhh! Die was onderweg, nam vandaag een trein later, want het was de afgelopen maanden al vermoeiend genoeg geweest. Je zou wedend worden als (dikbetalende) gast. Maar niet op Georgette. Fladdert binnen met een stralende glimlach. "No spang", zeggen ze in Parimaribo, geen stress. Alle gasten zitten aan tafel en hebben in een mum van tijd wat lekkers op tafel. G. fladdert: "Ha ik heb gevraagd of je nog koffie wilde, moet ik wel het potje meenemen, ha ha ha." Sinaasappelsap? "Komt zo, maar dat kost altijd zoveel tijd.....een voor een...."
Ze fladdert en ze wervelt, aan één stuk door en lacht en lacht. Een voorbeeld!
In onze keuken hangt nu een papier: Denk aan Georgette. Wie de neiging heeft tot stress en dat leest....glimlacht...

Achhhchch!! Ik ga er vandaag niks van meekrijgen, van "de Slag van Veldhoven" (las ik vanmorgen ergens, omdat ik niet in het land ben.
Hare Majesteits Liberale Partij, de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie beleeft vandaag de meest turbulente dag uit haar geschiedenis. Het meest bijzondere vind ik dat Rita èn nog niet weet of ze vandaag komt èn nog niet weet of ze een partij gaat oprichten èn nog niet weet of ze überhaupt in de politiek blijft. Natuurlijk weet ze dat allemaal, maar die gespeelde onduidelijkheid maakt dat Rutte en de zijnen vandaag nòg meer bungelen. Als dit geen SM meer is, dan weet ik het niet meer...

Stoer roep ik altijd dat ik met mijn zoon een contract heb dat hij op de dag dat-ie achttien wordt de ouderlijke woning verlaat. Lijkt me namelijk wel gezond. Hij was deze week twee hele nachten weg met school. Shit, wel stil in huis. 's Kijken of we dat contract eigenlijk allebei wel hebben getekend.

....vroeg iemand vandaag. Hij had het op geen beter moment kunnen vragen. "De Film" is de film die we gaan maken over mijn familiegenoot Peerke Donders. Bergen werk zijn er al verzet door fantastische mensen. Alle ideeën en gedachten beginnen op hun plaats te vallen. Het scenario begint vorm te krijgen. Het wordt iets moois. Nee, geen recht-toe-recht-aan historisch portret. Het wordt òns verhaal over Peerke Donders. Een bijzonder verhaal over een bijzonder mens.

't Was lang geleden dat ik hem gehoord had, qua optreden. Qua mens kom ik 'm weleens tegen, maar op het podium lang niet. Tè lang niet, bleek vandaag. Ik was er getuige van toen hij begon. Hij kwam over de vloer bij de omroep waar ik toen werkte en waar ik nu werk. HIj was een exponent van Brabants patriotisme. Wij tegen de rest. Als omroep omarmden we hem. Maakte liedjes die ons allemaal raakten. Gevoelig. Herkenbaar. In het hart. Ik heb het over Gerard van Maasakkers, zoon van een tuinder uit Nuenen. Hij groeide en groeide. Ik ging andere dingen doen en we verloren elkaar uit het oog. Vandaag stonden we oog-in-oog. Hij op een podium met zijn Vaste Mannen, ik in het publiek. Ik heb stiekem wat traantjes weggepinkt. Hij had het publiek in zijn greep. Het zal je maar gebeuren als artriest, dat je een of twee woorden zegt en het volk weet al wat er komt èn...zingt mee. Hij stààt op het podium. Hij lacht. Hij heeft geweldig contact met zijn publiek en hij straalt mèt zijn Vaste Mannen uit dat-ie er zin in heeft, dat ze er zin in hebben. Heerlijk, een zondagmiddagconcert in een bijna herfstzonnetje.  Dit jaar is het dertig jaar geleden dat hij zijn eerste elpee uitbracht ( "Zo'n grote zwarte schijf die ge aan twee kanten kont afspele"....). Volgens mij heb ik hem nog ergens, gekregen destijds van die jongen uit Nuenen, die tuinderszoon.

Qua lijf is het bij mij overduidelijk van welke kunne ik ben. In m'n blootje voor de spiegel is er ook geen twijfel mogelijk. Dat ik zachte vrouwelijke kanten heb, wist ik al (mijn zoon noemt dat: "watje"). Maar vanaf vandaag ben ik toch echt aan het twijfelen. Ik ga voor mezelf een abonnement nemen op de Libelle. "Want," hoor ik je denken (vroeger reageerden mensen met "waarom?", tegenwoordig is het "want?"). Nou, want je krijgt er een aanbieding voor navigatiesysteem voor vrouwen bij. Jazeker. Want vrouwen laten zich anders navigeren dan mannen. Daar speelt het apparaat nog niet ècht op in. Wel heeft heeft het een eenvoudiger menustructuur, zo schrijft de Volkskrant vandaag. Nou dat is al een beetje mijn ding. Maar als ze ècht een vrouwending hadden willen maken, zou het ding zeggen: "Bij het gele gebouw op de hoek, rechtsaf", in plaats van "Over driehonderd meter rechtsaf". Want vrouwen kijken meer naar concrete objecten.  Kijk en dààr herken ik mezelf nou weer in. Zeg tegen mij niet: rijd verder in oostelijke richting, ik sta altijd te draaien met kaarten om het mezelf makkelijker te maken en bij stadplattegronden draai ik mijn hoofd net zo lang tot het beeld van de kaart overeenstemt met de ligging van de plek waar ik sta. Nekkramp krijg ik er soms van en voorbijgangers zien mij imn de raarste houdingen bij zo'n plattegrond. Enfin, een abonnement op de Libelle dus, misschien. Ja misschien wat aan het eind van het verhaal staat dat het eigenlijk weer allemaal meevalt en dat de hersenen (ook die van vrouwen blijkbaar) zich vormen naar het werk dat ze met regelmaat doen. Dus eigenlijk is er geen probleem.

Een week per jaar is bij ons op de radio alles anders. We merken dat zelf ook in ons gebouw. Om de haverklap wordt ergens een radio even keihard gedraaid vanwege een nummer dat in onze Top 900 staat. En aangezien de luisteraars die top 900 hebben vastgesteld, springt het alle kanten op. Er is altijd wel iemand die iets heeft met 'n nummer heeft. Van The Cats, via Led Zeppelin, langs Frans Bauer eindigend bij Guus Meeuwis. Het lijkt wel of er meer fluitende mensen door de gangen lopen en in hun hokjes zitten. Het gaat de hele week nog door.

Vooruit, een primeurtje op Donlog. Binnenkort gaat de eerste Social Sofa de grens over. Naar Italië, jawel. Trouwe lezers hebben het meegekregen: een paar weken geleden was ik met een bijzondere groep mensen in Spanje om betonnen sofa's mozaïektechnisch op te pimpen. Onze sofa kreeg de titel "De Jurk" (ofwel: "Bolletjesjurk op een koude keukenvloer") mee. Het ontwerp is van Saskia van Haeren, die in haar beeldend werk vrolijk fladderende en opwaaiende stippeltjesjurken verwerkt. "De Jurk" is van Spanje naar Schepens Beton in Eersel gebracht. Daar werd-ie maanden geleden geboren en daar wordt-ie nu afgewerkt. Schepens is de betonfabriek waar elke dag een sofa gemaakt (=gegoten) wordt. Trots op het kunstwerk -want dat is het!- heb ik besloten om hem aan te schaffen voor het huis in Italië dat we met een aantal mensen hebben. Het transport is bijna geregeld, we moeten alleen in Zuid-Italië nog een carrello elevatore (=vorkheftruck) regelen die het gevaarte van zo'n 1600 kilo straks uit de vrachtwagen haalt en op zijn plek zet.
En als het dan zover is, dan is het zover: dan is de eerste Social Sofa de grens over. Social Sofa goes international. Dat er nog maar veel mogen volgen.

Ik ben er vanaf. Het werd ook te gek. Ik bedoel van dit soort rommel:

What is CIALIS?

CIALIS is the only ED (Erectile Disfunction) tablet clinically proven to work both up to 36 hours and in as fast as 30 minutes. And because CIALIS has an extended period of effectiveness, you don’t have the pressure to perform within a few hours. You and your partner can relax and take your time choosing the moment that is right for both of you. Benefits of CIALIS : Works up to 36 hours, Works fast , Works Effectively , Keeps you ready , No need to plan around meals , Used by millions of men.

Of deze: Over 1,500,000 bottles sold worldwide. Life is short... so make the most of it !! XtraSize+. Tested and sold to over 300,000 Men worldwide. Be careful of cheap imitations. Enlarge your manhood today and reap all the benefits, be the most confident man in town!

Ik weet niet wie de spamfilter van athome bediende, maar die bakte er niks van. De laatste maanden was 80% van mijn mail van zulke rommel. Maar ik heb nu spamfighter geïnstalleerd. Valt al die shit gezellig in een mapje bij elkaar. Ik zie ze niet meer.

Los daarvan: "Works up to 36 hours..." Zouden die spammers niet weten dat er ook nog gewoon gewerkt moet worden? "Maar je hebt het weekeinde toch?" hoor ik je denken. Ok, vrijdagavond zo'n pilletje. Da's dus zondagochtend uitgewerkt. Wie doet dan de boodschappen op zaterdag en wie brengt de lege flessen weg?

Ik ben geen lid van een politieke partij. Dat kan niet als journalist, vind ik. Dat betekent niet dat ik ergens een politieke positie inneem qua mens. Zeker wel. Ik zie met lede ogen dat Hare Majesteits Sociaal Democratische Partij aan het wegglijden is naar een zwabberig, amorf geheel dat er nauwleijks toe doet. Soft. Geen èchte ruggegraat. Principes  versmelten. En dat heeft te maken met regeringsgeilheid en de kwaliteit van enkele mensen aan de top. Lees daar: vooral Wouter Bos.
Maar er gloort hoop! De oude olifant is nog een keer opgestaan voor zijn laatste kunstje. De man uit het tijdperk van Joop den Uyl, van de vechtende, progressieve, standvastige PvdA. Jawel: Jan Pronk wil voorzitter worden van de PvdA. Ik ben niet van die partij, dus ik stem niet, maar ik hoop wel dat het lukt. Misschien dat die vanuit zijn sociaal-democratische hart die partij weer kan brengen waar-ie hoort. Inderdaad, zoals Trouw gisteren zo treffend opmerkte: Jan Pronk, de Foppe de Haan van de politiek. Maar dan moeten er ook wel een stel jongeren onder de 21 opstaan die de oude leider gaan volgen.

Burgerjournalistiek. Filmpjes, foto's, verhalen van gewone mensen. De tijd dat journalisten exclusief en alleen bepaalden wat tot de mensen kwam, is voorbij. De sluizen zin open via de YouTubes van deze wereld. Wij van Omroep Brabant gaan er ook op tv mee beginnen, samen met een aantal collega's. En: nee dat betekent niet dat alle shit van iedereen aan iedereen vertoond gaat worden. Alles wordt gesceend, maar dan nog zal de gevestigde orde van de journalistiek soms het wijze hoofd schudden. Times are changing. Onderstaand filmpje stond op YouTube. Gemaakt door mensen die op safari waren in het Paul Krügerpark. Toeval. Zij waren daar op dàt moment. Gelukkig maar, anders had niemand dit gezien. Kijk maar, ruim twaalf miljoen mensen gingen je voor. Dàt zijn nog 'ns kijkcijfers!

D'r wordt wat afgeblogt in de wereld. Allemaal mensen die de wereld wat willen vertellen, of ze nou wat te vertellen hebben of niet, of ze nou wat te zeggen hebben of niet. Bloggers zijn niet zo bezig met "kijkcijfers". Het is meer een beetje een beetje uitlaatklep. Om wat gedachten te ordenen, om een gevoel op te schrijven. Om verontwaardiging of klein geluk de ruimte te geven. Maar er dreigt eeuwige roem! Want sinds een paar dagen is BrabantBlogt on air. Dat moet een verzameling worden van bloggende brabo's. Where ever they are. En wat ze ook doen. En zo kan het gebeuren dat dit stukje ook meteen op BrabantBlogt verschijnt en daardoor zijn er misschien wèl een paar lezers meer. En dat is dan toch weer leuk...

Ik kom eigenlijk uit het dorp. Geboren weliswaar in de saaiste stad van Brabant, maar vrij jong verhuisd naar de Parel van Brabant. Anders dan ze in Oisterwijk denken, komt die titel het dorp Heeze toe. Heeze en niet Heeze-Leende, want dat is weer een moderniteit van veel later.
Ik kom er niet vaak. Maar gisteren was ik er. Vanwege de start van de Brabantse Dag-activiteiten. Ze hadden een glorieuze intocht van de wagenbouwers bedacht en het leek hen wel leuk als ik die zou binnenpraten.
Vereerd. De verloren zoon even terug. Na zeventien jaar zo tussen alle mensen van het dorp. Veel leeftijdgenoten met grijze koppen ( "Nee, gij !).
Vijftienhonderd wagenbouwers mocht ik binnenpraten. Het blijft iets bijzonders daar in mijn oude dorp: viijftienhonderd mensen die maanden lang ploeteren en zwoegen in ambachtelijkheid en gezelligheid om iets prachtigs te maken voor de optocht op de laatste zondag van augustus. En wat zo mooi is: veel, heel veel jonge mensen. Ik ga dit keer bij de vijftigste zeker weer eens kijken!

Vandeweek de 21minuten enquete ingevuld. Veel vragen, dat wel, maar wel leuk. Geeft je ook de gelegenheid tot enige zelfreflectie. Bovendien levert de enquète over een paar weken aardige inkijkjes in ons Nederlanders, hoe de vlaggen erbij hangen.
Na het invullen krijg je nog een toegift: hoe zit het met je zelf? Hoe sta je in het leven, wat voor waarden-profiel heb je?

Jawel, ik ben een K O S M O P O L I E T. Er zijn ergere dingen in het leven.

   De kosmopoliet
De open en kritische wereldburger die postmoderne waarden als ontplooien en beleven integreert met moderne waarden als maatschappelijk succes, materialisme en genieten.

     Het milieu van de kosmopolieten kenmerkt zich door ambitie (hard werken en maatschappelijk hogerop komen), behoefte aan zelfontplooiing en sociale betrokkenheid. Nieuwe ervaringen en kennis opdoen om zich persoonlijk te verrijken vormen belangrijke drijfveren. Men toont een sterk geloof in het realiseren van persoonlijke en sociale ambities. De leefstijl van de kosmopolieten is actief en veelzijdig. Zij hebben een brede interesse op het gebied van kunst en cultuur. Werken neemt in dit milieu een belangrijke plaats in, zowel met het oog op persoonlijke groei als met het oog op maatschappelijke erkenning. Niet alleen werk, maar ook activiteiten in de vrijetijdssfeer worden aangewend om zich persoonlijk te verrijken. Mensen binnen dit milieu hebben een uitgebreid netwerk van sociale contacten. Vervolgens zijn op mij de volgende waardenprofielen van toepassing, van meest naar minst passend:

Meer weten? Mentality-achtergrond en Mentality-onderzoekstools.