Geld maakt niet gelukkig. Zegt men. Wat een gelul. Geld kan wel degelijk gelukkig maken. Geld alléén maakt niet gelukkig, dat wel. Maar met geld kun je wel leuke dingen doen of die je niet kunt als je weinig of niks hebt. En als je leuke dingen kunt doen, kan dat je leven leuker maken en dus kun je er gelukkiger door worden. Toch ? Het zijn ook altijd de mensen die niet veel geld hebben, die dat zeggen: Geld maakt niet gelukkig. Bullshit dus! Ik las vanmorgen op mijn lievelings nieuwssite (die van Google) dat Ronaldinho 23 miljoen euri per jaar verdiend. DRIEËNTWINTIG MILJOEN! Dus: 23 met zes nullen. Per jaar. PER JAAR!! Neen, ik ben niet jaloers, maar ik kan het niet bevatten. Dan zeggen mensen: jamaar die voetballers moeten het in korte tijd verdienen. Ja èn? Stel dat Ronaldhino's carrière in totaal vijftien jaar duurt en dat hij gemiddeld genomen 10 miljoen per jaar heeft. Dan heeft-ie als ie klaar is 150.000.000 euri verdient. Dat zijn (ik mag het nooit zeggen van mijn zoon: pap, de gulden bestaat al lang niet meer) 330.000.000 hollandse guldens. Wat ik me afvraag is: hoe maakt hij zijn leven daar nou leuker mee? Besef je het nog wel, als je zoveel poen hebt?

Brabanders roepen hoera met hun handen in hun zakken, dan kunnen ze nog altijd terug. Het is een gezegde van Nol van Roessel, lang geleden een icoon bij Omroep Brabant radio. En het sluit aan bij de "Alleswordtmindermannen" van Joe Speedboot. Vanmorgen vroeg: een prachtzonnetje. Liep met de hond langs het water. Moest wachten bij de brug, omdat er twee schepen door moesten.
"Weertje, hè" zeg ik tegen een buurtgenoot die ik alleen maar ken van honduitlaten.
"Werd tijd," zegt hij, "want is al weer bijna herfst, nog vier maanden...."
Ja, zo kun je ook tegen het leven en het weer aankijken.

Het is 20 april vandaag. In ons leven een bijzondere datum. We hebben hem ooit geprikt als de dag waarop wel elkaar ontmoetten. Rare dag eigenlijk, want 20 april is de dag waarop in 1945 in Hamburg twintig kinderen werden vermoord door zieke Nazi's. Rare datum om daar je "feestdag" aan te koppelen. Ja, dat wel, maar we ontmoetten elkaar ooit omdat ik over die vermoorde kinderen een radioprogramma maakte, waarin mijn lief ook (toevallig) langskwam. 20 april. De zon schijnt. Voor ik ga werken moet ik naar Eindhoven om een bos bloemen neer te leggen bij het monument van de Gebroeders Hornemann, twee van de slachtoffertjes van destijds. Meestal leggen we daar samen die bloemen neer. Dat lukt deze keer niet. Maar een twintigste april zonder bloemen in dat plantsoen aan de Dommel, dat kan niet. Dan maar alleen.

En het kwam toch nog goed. Terwijl Nederland zich van Oma, via Meubelboulevard naar het Tuincentrum beweegt, heeft Jezus besloten om alsnog neder te dalen, want er schijnt een lekker lentezonnetje. Komt het toch nog goed...

Ik kreeg vanmorgen een bericht. Ik keek buiten en zag het Paasweer: somber, nat, dicht, treurig. Het bericht dat ik kreeg kwam ergens van boven. Jezus heeft vanwege het weer besloten zijn herrijzenis die voor vandaag gepland stond uit te stellen tot het beter weer is. Zou ik ook doen als ik heb was...

Warm aanbevolen. Nee, ik heb geen aandelen in De Bezig Bij, maar toch: warm aanbevolen. Joe Speedboot van Tommy Wieringa. Ik mocht het lenen van goede vrienden. Het leest als een trein. Wieringa speelt met de taal en heeft prachtassociaties. Een van de mooiste taalvondsten vind ik: de "Alles-wordt-minder-mannen". Je hoeft niet eens uit te leggen wat dat is. Ze zitten op een bankje en praten over.... juist.
Kopen dat boek en lezen, als de wiedeweerga !

Pasen?? Eh....iets met Jesus, geloof ik en open dag van de Meubelboulevards. Pasen?? Eh....Dag van het Landschap en eieren zoeken. Pasen?? Eh...toen heeft Jesus zich opgehangen. Goede Vrijdag? Eh...de vrijdag voor Pasen. Witte Donderdag?? Eh..toen gingen ze met zijn allen eten... Wie 'ze' ? Ja Jezus natuurlijk met zijn vrienden. En toen? En toen ging het goed mis, want de volgende dag was-ie dood. Hoe kwam dat? Eh....tsja. Judas?? O, ja, de verraaier... Van wie?? Jezus. En wat gebeurde er dan met Pasen behalve Paashaas, Dag van het Landschap en drukke Meubelboulevards? Het was iets met Jesus, de geboorte of zo? En Kerstmis dan? Dàt weet ik: toen stierf-ie. We hebben het ook nog over Pinksteren gehad....maar dat was een heel moeilijke.

Eigenlijk hou ik niet van gepruts aan mijn hoofd, lees ik bij een blog-collega. Gôh, ik vind dat juist haast het toppunt van zaligheid. Wie het doet, maakt me niet, als het maar lekker is. Tim heet-ie, degene die mij gisteren verwende. Tim werkt bij de beste kapper van het westelijk halfrond, Hardy's in Tilburg. Ik heb altijd iemand anders, maar die werkt niet op maandag en ik bedacht mij maandagmorgen: ik moet naar de kapper. En als ik dat in mijn hoofd heb, moet het ook meteen, dezelfde dag. Da's dus nòg een afwijking. Vandaar ook dat ik op meer dan honderd plekken op de wereld bij de kapper geweest ben. Want, als ik wil, dan moet het meteen, wherever I am. Zo ben ik in Jaiphur in India ooit geknipt en geschoren door een man die tevens een handel in tweedehands kunstgebitten had en op Kreta door een kapper die er ook een groothandel in meloenen bij deed. In Peking heb ik me ooit laten scheren met een mes waar je nog geen doorgekookte aardappel mee doormidden kreeg en in Fort Collins deed de barbier een drupje cola in het scheerschuim, dat gleed beter, zei-ie. Tim dus. Tim van Hardy's. Hij knipt als de beste. Geeft moed: "Nee hoor, jouw haar is niet dun, het lijkt dun omdat het nat is." En complimenten: "Je ziet er weer goed uit...en een stuk jonger..." Kijk dààr doen we het voor. Alleen waarschuwt Tim, anders dan zijn collega's, niet bij het wisselbad: warm, koud, warm, koud. Dus moet je wel naar adem happen. Maar verder deugt-ie wel die Tim.

Iedereen heeft recht op zijn of haar afwijking. Ik heb er ook een ('hoezo één' hoor ik collega's en andere mensen denken). Koffie. Of liever espresso. Ik al thuis espresso voordat in welkde Nederlandse horecagelegenheid dan ook iemand van het woord gehoord had. Mijn eerste machine kocht ik ooit tijdens een persreis naar Sienna en omgeving, in een heel klein winkeltje met huishoudelijke artikelen. Met een enorme doos kwam ik destijds op Schiphol aan. Het was een prachtmodel Gaggia. Maar machines verslijten, ondanks dat ik ze koester en poets. En ja, ik praat er zelfs tegen. Nadat ik met tranen in mijn ogen afscheid heb moeten nemen van mijn Gaggia, kwam er een Rancilio. Simpel, stevig, niks mis mee. Maar die doet het nu ook al weer een jaar of zeven en begint -ondanks koesteren en poetsen- nukken te vertonen. Bovendien is mijn koffiemolen vastgelopen. Koffiemolen? Ja, ik maal mijn bonen zelf en maak mijn eigen melanges. Ben al weken op zoek en heb vandaag een knoop doorgehakt. Ik ga nu voor het echte werk. Alleen de naam al: La Vibiemme Elletronica. Daar zou je toch al verliefd op worden. Ik heb 'm vandaag besteld en verwacht hem in de loop van de week. En dan duurt het een paar weken voor je één bent met je machine, maar dat gaat lukken. Da's altijd gelukt. Natuurlijk heb ik ook even gekeken naar de volautomatische espressomachines. Toen ik het daar in Italië met Massimo (de eigenaar van mijn lievelings bar) over had, keek hij mij meewarig aan. "Ok, ok", heb ik hem beloofd, "ik doe het niet". Over vier weken ga ik hem vertellen dat ik een La Vibiemme heb. Hij zal tevreden en trots zijn, want zelf heeft hij er ook zo een, maar dan viermaal groter. Wil je de mijne vast zien? Ok, komt-ie:

Ik ben niet echt opgevoed met de lasten van de Tweede Wereldoorlog. Ondanks dat mijn ouders die als jonge mensen wel volop hebben meebeleefd. Het was geen zwaar gespreksthema thuis. Toch ben ik door toeval erg intensief betrokken geraakt bij Kamp Vught, destijds het enige officële concentratiekamp dat de Nazi's in Nederland hadden. Gisteren mocht ik op de jaarlijkse Vriendendag een aantal mensen van eigen generatie interviewen. Mensen die ouders hebben of hadden die in het verzet hebben gezeten en die daardoor in Vught terecht zijn gekomen. De vraag was: Wat hou je er nou eigenlijk van over? Het was een emotionele middag, met tranen. Met woede, maar ook trots. We hebben allemaal weleens gehoord van de tweede generatie maar als je met hen aan tafel zit, tegenover een zaal vol met ervaringsdeskundigen, dan wordt het toch wel wat anders. Het sneed af en toe door de ziel. En: wonderlijk om te horen en te voelen hoe verschillend mensen daarmee omgaan. De een heeft haar leven nooit op de rails kunnen krijgen, de ander keek er altijd heel nuchter tegenaan en voelt nu pas wat. Het was heavy, maar het was mooi en goed. Fijn dat ik dat kon doen en dat ik de gave heb meegekregen dat ik het ook kan, waardoor veel op tafel kwam. Ruim zestig jaar na dato, is het voor veel mensen nog niet over, zo bleek heel duidelijk.

We liepen vanavond in de ondergaande avond Het Wilde Beest uit te laten. Zoonlief en ik. Dejavu...deed ik vroeger ook met mijn vader. En praatten dan bij over van alles. Doen wij nu ook. Halverwege ter hoogte van de Leye -onze Tilburgse rivier- moest ik piesen. Zoonlief werd daardoor geïnspireerd en moest ook. Wie het verste kan. Lachend pieste hij twee meter ver in de stromende rivier en zag hoe ik mijn schoenen nat sprietste. Ik word misschien toch wat ouder??

"Het hele jaar hebben we uitgekeken naar dit concert. Toen ik vandaag tegen vrienden zei dat ik naar het Chassé-Theater in Breda ging voor een concert, zeiden ze in koor: "BOFKONT"!" Zo kwam Barry Hay het podium op, eerder deze week bij een unplugged concert van Golden Earring. Vier oudere mannen op een sober podium, met minimale apparatuur. George, Barry, Cesar en Rinus. "The rainbow hides no treasure, o believe me it's not thrue..." Jawel, ze kwamen natuurlijk allemaal langs, de oude hits. Een volle zaal met overwegend vijftigers en zestigers, die uit hun dak gingen. En vier mannen op het podium die er echt zin in hadden...heerlijk om te zien. Ik constateerde dat het publiek wel grijs en kalend was....in de spiegel op het toilet zag ik.....nou ja laat maar. Het was mooi, even terug in de tijd. Even zwijmelen. Even terug in toen. Heren, bedankt!! Ga zo door...

Ok, bij penetratie denk ik niet gelijk aan gsm-etjes of handies zoals ze in Duitsland zeggen. Maar ik las toch een bericht waarin beide zaken aan elkaar gekoppeld werden. Er zijn op dit moment meer handies dan mensen in Nederland. De penetratie is 103%. Dat betekent dus dat drie op de honderd mensen minstens twee telefoontjes op zak hebben. Denk, denk, denk. Wat doe je daar mee? Jezelf opbellen?

Zo, weer terug. Terug van een week bomen zagen, putten leegmaken. Ratten vangen. Weer wat Italiaans bijleren. Lekker eten bij Luigi en Mario en anderen. Heerlijk een week met je handen ploeteren. Niet nadenken. Op tijd een dutje. Olijfbomen snoeien. Lekker op tijd naar bed. Goed eten. Joe Speedboot lezen en andere werkjes. Bezoeken aan Pompeï, Ercolano (Herkolaneum) en Vietri. En daar zagen we onderstaande Heilige Moeder aan een muur. Je moet voor haar stoppen, maar als je dat doet word je weggesleept....

De hoofdredactie en de voltallige redactie van Donlog, laten de gewaardeerde lezer even weten dat we er een weekje uit zijn om na te denken over het redactionele beleid voor het komende seizoen. Gaat Donlog verder op de ingeslagen weg? Of moeten er andere keuzes gemaakt worden om het hoofd in het woelige medialandschap boven water te houden? Kortom even weg om te denken en gelijktijdig wat uit te rusten en om in Italië dertig tuinstoelen en zes tuintafels in elkaar te zetten aan de hand van een Chinese gebruiksaanwijzing. En verder beetje verven, koken, eten, drinken, Pompeï bezoeken enzovoorts. De huisgenoten blijven gewoon thuis. Om het het wachten op terugkomst wat te veraangenamen is hier een vrolijk stemmend fotootje: