Mag een burgemeester op uitnodiging van een bevriend bedrijf naar een wedstrijd van Oranje en is het juist als de gemeente de reis- en verblijfkosten betaalt? We hadden een rondje langs tien gemeenten gemaakt. Een bestuurder gaat inderdaad. Uitgenodigd en wel. "Nou èn? zegt de ene flank van het journalistieke smaldeel van ons bedrijf. "Schande, profiteur" zegt of denkt de andere flank. We hebben het er de afgelpen 24 uur intensief over gehad. En toch maar een verhaal erover gemaakt. Natuurlijk doet zo'n burgemeester goede contacten op bij zo'n wedstrijd, want tout Niederlande is daar. En natuurlijk bestaat de kans dat de stad daar best op een of andere manier beter van wordt. Maar moet je het willen? Is het niet veel slimmer om alle gezeur voor te zijn en die paar honderd euri zelf op te hoesten? Zo slecht is een burgemeesters-salaris nou toch ook weer niet...

Het was een andere verjaardag dan anderen. We zouden naar een concert van Guus Meeuwis in het Philips Stadion gaan. Met vooraf Servië-Nederland op grote schermen in het stadion. Het publiek was heeelemaal in oranje. Beschaafde en bedaarde bankemployees liepen in Bavaria Leeuwenhosen, met daaronder zwarte kousen en dichte schoenen en zopen zich een stuk in hun kraag. Op de grote schermen was de wedstrijd slecht te zien. Dus van verveling: nog meer bier en nog meer bier. Tegen half zes was Guus aan de beurt. Ik wilde erheen omdat Guus een beetke van ons is. "Ons" bedoel ik heel breed. En omdat ik het een heel leuke vent vind. Maar na een dik half uur zijn we vertrokken. Vrouwen die ontroerd meelallen, is meer dan oké. Maar hun mannen waren over het algemeen allemaal zò in de lorem dat er niets meer met hen te beginnen viel. Gewoonweg vervelend bij een concert. De akoestiek was slecht, we hoorden alleen maar een hoop geschreeuw. Of dat aan het stadion ligt of aan de electroninca, weet ik niet. Maar het was gewoon niet goed. En dat lag niet aan Guus. Ik vind dat ie gewoon voor overzichtelijke hoeveelheden publiek moet blijven zingen en spelen. Guus straalt altijd iets uit van "dicht bij de mensen", dat is zijn kracht, zijn charme en zijn succes. En dat was allemaal verstopt in het grote geweld. Dus zaten we na een half uur weer in de auto naar huis. Sorry Guus.

Soms ben ik trots op de stad waar ik woon. Gisteravond bijvoorbeeld, tijdens de 7 stadswandeling, dit keer in onze wijk. Een stadwandeling is in Tilburg een tocht langs verrassende plekken en gebeurtenissen. Het voert te ver om alles gedetailleerd te noemen, daarom in telegramstijl:
-Start in het klooster waar ruim honderd Polen wonen, met een typisch Pools hapje en (voor het eerst) een rondleiding door het klooster.
-Bezoek aan Hein Geers, een wereldautoriteit op het gebied van chocolaterie.
-Een concert vanuit Oranje vogelhuisjes in de avondschemer.
-Een quasi-Gregoriaans concert in de voormalige Willem ll HBS.
-Een indrukwekkend relaas naar aanleiding van een ex-NSB-er die in de wijk woonde en vermoedelijk nogal wat Joodse gezinnen verraden heeft.
-Een virtuoos optreden op een stenen depressief makend ("Je komt hier om weg te gaan") achterplaatsje, door onze eigen stadsdichter Nick J. Swarth.
-Een lieve zangeres in een prachtige avondjurk in het hol van de Tilburgse Watersport Vereniging.
-Een trieste korte eenakter in een schip dat ter restauratie op de werf ligt.
-Een boottocht naar de Rioolwaterzuivering.
-Verrassende theateruitingen in het enigszins sinistere decor van diezelfde Rioolwaterzuivering.
-En niet te vergeten, op de hoek van de Hendrik Zwaardecroonstaat: een mooie, ranke, slanke jongedame die ons tracteerde op een demonstructie straatnaambordpaaldansen. Jammer dat ze bij ons onlangs de straatnaambordpalen hebben vervangen door bordjes aan de huizen. Het zou mooi zijn in de wijk als van tijd tot tijd op elke hoek een demo straatnaambordpaaldansen. De foto's van de paaldanseres zijn allemaal mislukt...

Weet je wat, we kopen er honderd, dan wordt het in de hele straat warm en lente: klik hier

Tommy Wieringa (die van Joe Speedboat) deed het slim, zo wil de overlevering. Hij zou honderden mensen een mailtje hebben gestuurd met de vraag of ze in de boekhandel naar zijn boek wilden vragen. Boekhandelaren zijn middenstanders en voldeden aan de wens: ze bestelden het boek. Zo kwam het in de winkels te liggen en....inderdaad. Je weet nooit of het anders ook gelukt zou zijn. Richard Osinga doet het anders: webloggers kunnen een stuk van zijn nieuwe -nog niet verschenen- boek "Wembley" op hun site krijgen. Zo krijg je een ketting....Goed idee Osinga...ik doe mee:

Dit is fragment nummer 188 van het boek "Wembley" van Richard Osinga.

'Leolo...'
Hij trekt zijn wenkbrauwen op en kijkt me indringend aan. Hij wil dat ik zwijg. Hij wil niet dat ik vragen stel, dat ik hem tegenspreek, maar ik doe het toch. Ik zie geen uitweg meer. Ik wil hem niet ongehoorzaam zijn, maar ik moet vragen naar het waarom.
'Waarom ben ik niet illegaal?'
'Zou je liever illegaal zijn? Wil je illegaal zijn? Dat kan Leolo ook voor je regelen.'
'Nee.'
'Nou dan. Doe niet zo moeilijk, Wembley. Vertrouw Leolo. Ik regel het voor je. Ik zorg voor je. Heb ik gedaan vanaf de dag dat je in Amsterdam aankwam. Toch?'
'Ik wil weten waarom jij voor mij dat huwelijk geregeld hebt. Cantona is illegaal. Waarom ik niet?'
Leolo kijkt me strak aan. Hij steekt een sigaret op, neemt een trek, glimlacht. Zijn gouden tand glinstert, een sliertje speeksel verbindt het goud met zijn onderlip.

Naar het begin - Doe mee - Lees verder >>

Ik heb officieel afscheid genomen van het bestuur van de Vriendenkring van Kamp Vught.Ik ben er na zeven jaar mee gestopt, omdat ik vind dat je zulke dingen nooit te lang moet doen. Voor je het weet behoor je tot het meubilair en dat wil ik graag voorkomen. Bovendien is het vanwege allerlei ontwikkelingen nu een gepast moment. Ik heb het als een voorrecht ervaren om de afgelopen jaren zo actief bij alles betrokken te mogen zijn. Hier en daar was er wat gedoe en miscommunicatie, maar waar is dat niet? Ik hoop dat ik mijn steentje heb bijgedragen om in elk geval altijd alle lijntjes open te houden en dingen weer op de rit te krijgen. Ik heb de afgelopen jaren op verschillende niveau's mensen ontmoet die op een of andere wijze een deel van hun tijd in het Nationaal Monument Kamp Vught steken of staken. Steeds opnieuw was ik onder de indruk van de inzet, de betrokkenheid en het engagement. Of het nou om de rondleiders (allemaal vrijwilligers) gaat, om het personeel of het bestuur: iedereen doet het met hart en ziel. En dat is erg mooi. Dat is ook de kurk waarop het Kamp Vught drijft volgens mij.
Terugkijkend ben ik bij veel dingen betrokken geweest. Hoogtepunten: deelname in de conceptuele werkgroep voor het nieuwe bezoekerscentrum, die van scretch af de plannen gemaakt heeft voor het prachtige gebouw dat er nu staat. De realisatie van een kopie van een barak (uiteindelijk tòch, na heftig doordouwen en zwoegen) en natuurlijk de realisatie van het Kindermonument dat herinnert aan de vele honderden kinderen die vanuit Vught de dood in gejaagd werden (as zondag is de jaarlijkse herdenking!).

Ik treed terug als bestuurslid en ik ga mijn energie in andere dingen steken. Maar tegelijk heb ik iedereen laten weten dat ze altijd een beroep op mij kunnen doen als er wat moet gebeuren. Want ik ben destijds niet zomaar toegetreden tot het bestuur van de Vrienden. Dat had te maken met persoonlijke gevoelens over datgene waar het Nationaal Monument en de Vrienden voor staan en tegen vechten. En dat gevoel blijft. Altijd.

Een jaar geleden kreeg ik door omstandigheden de kans om in een nieuwe functie te stappen. Jawel, nadat ik mede bedacht had dat het wel met een laagke minder konm in de organisatie: mijn eigen laagje. Ik stapte toen met twee collega's in een nieuw avontuur. Zag het wel zitten: dichter bij de mensen die bezig zijn met hetgeen waartoe wij op aarde zijn. Maar het was ook wel een avontuur. Want dichterbij is wel dichterbij, met alle voordelen, nadelen en risico's. Vandaar dat we alledrie in die baan stapten, in eerste in instantie voor een jaar. Ook dàt was spannend: wat als het allemaal niet lukt of niet leuk is? Vandaag had ik mijn gesprek dat hom of kuit moest geven. Het was geen verrassing meer: ik mag blijven Maar wat veel belangrijker is: ik wìl het ook graag. Druk bezig met -meestal- zeer betrokken, enthousiaste, kritische en hardwerkende mensen. En elke dag weer proberen om er iets moois van te maken. Want dat is het wel, ondanks gemopper soms hier, soms daar. Dus: kmagblijve en kwilblijve. Goed toch ?

Ik wist niet dat er zoveel verschillende kleuren groen waren. Natuurlijk wist ik dat wel. Maar de afgelopen dagen heb ik ze weer eens allemaal bij elkaar gezien. Wat is het toch mooi, twee uur van huis, in de Ardennen. Je eet er goed. Je slaapt er lekker, in een klasse hotel, in een prachtomgeving.Aardige mensen (dus niet meer zeuren over stugge Walloniërs) die zelfs moeite doen om Nederlands te praten. We hebben kiiiiiilometers gewandeld, berg op, berg af. We hebben gechilled in chambre 60. De hond heeft op het bed geslapen (en ons er 's nachts uitgeduwd). Junior heeft mij getracteerd (als jaarlijkse vergoeding van de helft van de kosten van zijn GSM). We hebben mannen en vrouwen gezien die zich verkleed hadden als soldaten, die een stukje tweede wereldoorlog naspeelden (volwassen mensen zoals jij en ik, die zich een paar dagen onderdompelen met hun oude jeeps en geweren). En....er zijn nogal wat gevaarlijke supermarkten in de Ardennen. We hebben namelijk nogal wat borden gezien met de tekst: Carrefour Dangereux......Het was heerlijk.

We gaan er vandaag even voor een paar dagen tussenuit. "We" zijn junior, hond et moi. Op zoek naar de lente. Misschien verstopt die zich wel in de Ardennen. Voor de vijftiende (!!) keer een vader/zoon vakantie. Elk jaar. Volgend jaar (de zestiende) staat New York op het programma. Maar nu eerst wat dichter bij huis: een hotelletje in Dinant. We gaan wandelen en lezen en zwemmen en wandelen en lezen en zwemmen en zo. Nu even inpakken: boeken, zwembroek, drie onderbroeken (drie dagen) en nog wat spul.

Zò, was dat een mooie lente of niet? De jonge meesjes van de heer en mevrouw Mees piepen van de kou. De Jacob Jenssen thermometer (met een buitenvoeler) wijst onverbiddeloos 10,5 graden. Raar woord trouwens: buitenvoeler. Drie keer tot op het bot nat geworden vandaag. De mevrouw van de asperges vertelde hoe fijn het is om met dit weer het witte goud te moeten steken. Als ik asperge zou zijn, zou ik me terugtrekken zei ik nog leuk. Dit was het weer voor even dames en heren. De lente van 2006. Onthoud hem goed...

Voorop: ik heb niks met Ayaan. Dat heb je soms met mensen. Met Rita heb ik ook niks. Soms heb je dat met meer mensen. Gisteravond het kamerdebat gevolgd (Kan Sharon Dijksma een ander plekje krijgen, die zit daar steeds met een blik op de achtergrond alsof ze net uit de peuterspeelzaal komt..). Het was vuurwerk. Geen medelijden met Rita. Maar ik zit steeds maar met één vraag: Waar was je JP? Dit kabinet dat in moeilijke tijdens eensgezindheid speelt, was gisteravond niet present, behalve Donner, maar die is er altijd. Een gekozen volksvertegenwoordiger wordt het land uitgekieperd (ok, beetje kort door de bocht). Is dat niet belangrijk genoeg voor de Grote Baas om er minstens bij te zitten?

Brinkhorst gaat contact zoeken met Essent over de zoveelste exhorbitante salariskwestie van Essent-baas Boersma. Nou Laurens Jan, succes!! Hoop dat de boodschap goed terecht komt. Ik ben al drie dagen met Essent aan het communiceren. Plotsklaps kreeg ik een gelikt pakket bezorgd, met veel draadjes, een zwart doosje en stekkers. Jawel, een nieuw modem!! Ik ben bang van alles wat met de diepere krochten van computers en verbindingen te maken heeft, want als ik me daarmee bemoei, gaat het standaard mis. Dus: Essent bellen. Veel mooie wachtmuziekjes, dat wel. Een vriendelijke mevrouw die net op het moment dat ik bel haar pc ziet crashen. Ze gaan me terugbellen, binnen 48 uur, vanaf vandaag. Dus, het kan zijn dat dit voorlopig mijn laatste contact met het Wereld Wijde Web is. Want vannacht wordt er iets omgezet en dan doet mijn kastje het niet meer....

Er zijn mensen die in deze dagen even lekker rustig in de tuin kunnen zitten, al dan niet na gedane arbeid. In de tuin zitten gaat natuurlijk bij ons ook, maar lekker rustig laat er maar af. Het is een drukte van belang. Oudenrijn en Knooppunt Deil zijn er niks bij. In de klimop van de garage vliegen vader en moeder Merel af en aan. Luid kwetterend, want eigenlijk vinden ze dat we te dicht bij hun nest-in-aanbouw zitten. Maar ze zetten wel door. Vertrekken en elders opnieuw beginnen is er niet meer bij, de eitjes zullen wel zo langzamerhand komen. En zeg nou zelf, dan heb je geen zin om alsnog te gaan verhuizen of -nog erger- om even snel een nieuw huis te bouwen. Dat is dus de Familie Merel. Dan hebben we de familie Mees. Kees de Mees en zijn vrouw. Het tempo waarin die in- en uitvliegen is ongelofelijk. Dat ze niet af en toe frontaal tegen elkaar botsen is een Godswonder. Het is prachtig om te zien. De één komt aangevlogen, zoekt een plekje, fluit een paar keer zodat de ander weet dat-ie eruit moet en hùp, er wordt weer een lading nestmateriaal binnengesjouwt. Over productiviteit gesproken! En dan hebben we tegenover de Familie Mees, in de blauwe druif van de schutting, de Heer en Mevrouw Duif. Die zijn daar met een nest bezig. Dat gaat met een hoop gedoe en gekreukel in het groen gepaard. De duiven hebben een merkwaardige afvliegroute: laag over steeds dezelfde hoek van het gazonnetje, op zo'n meter hoogte. En daar ligt -als ze de kans krijgt- onze hond die elke keer de weg vliegende duiven dreigt te grijpen. Het is nog niet gelukt, maar ik sta nergens voor in. Ik heb de Heer en Mevrouw Duif al verteld dat ze miscchien beter een andere route kunnen nemen, maar ze luisteren niet. Eigenwijze beesten...

Ze zijn er weer. De tig jonge paarden in de wei langs de A58 als ik naar mijn baas rijdt om daar waar voor mijn geld te bieden. In de ochtend is het een geweldig gezicht: ze dansen in de ochtendnevel, bekeken door de opkomende zon en de automobilisten. Achter elkaar aan, door elkaar heen. Lente ! Wat verder, langs diezelfde A58, de aspergevelden. Daar gaat het minder. Waar andere jaren 's morgens met man en macht asperges uit de grond gehaald worden, zijn nu twee mensen bezig. Lente, maar dan die van 2006. Op diezelfde A58 gisteravond een familiedrama. Ik reed terug van het bieden van waar voor mijn geld en zag hoe op de vluchtstrook een dikkige mamma-eend aanstalten maakte om met haar kroost -zeven of acht in getal- de snelweg over te steken. Ik hoefde niet uit te wijken, want ze waren nog niet op de rijbaan. In mijn spiegel zag ik achter mij het drama voltrekken. Moeder redde zich, geloof ik. Maar de kiddies....ik weet het niet....lente 2006.

Ga je nou alweer op vakantie? Ik kan de vraag eigenlijk niet meer horen. Net als de meeste andere collega's heb ik 29 vakantiedagen. Naast de grote vakantie probeer ik een paar keer per jaar nog wat te pikken, bij voorkeur om naar onze stek in Cilento (Campania, Italië, het land van Prodi) te gaan. Want dagen moeten op en er zijn ergere dingen in het leven dan in Italië zitten. Ik probeer gewoon mijn dagen op te maken, want als ik dat niet doe kirijg ik op mijn lazer van mijn baas. Dus, ga ik niet WEER op vakantie. Nee, ik ga er even tussenuit. Ik verheug me nu al op een caffé in Bar Bellevue waar -hoop ik- de discussies over de Italiaans verkiezingen nog niet uitgeraasd zijn. Ben zo weer terug.......arriverderci!