En? Al gesmolten? Opgelost? Gebraden? Vandaag wordt het heel warm, dus zuinig aan met bewegen en doen. Daarom maak ik me er hier vandaag ook maar met een Jantje van Leiden vanaf. Wel een leuk Jantje van Leiden, dat ik kreeg van een collega: een leuke link.
Drie jaar geleden gaf de Amerikaaan Matt Harding zijn baan als gamedesigner in Brisbane, Australië op om met het geld dat hij gespaard had de wereld rond te reizen. Om zijn familie en vrienden op de hoogte te houden waar hij was, maakte hij de site www.wherethehellismatt.com

Na een aantal maanden gereisd te hebben bracht een reisgenoot hem op een uniek idee: maak een dansje op verschillende plekken in de wereld en leg dit op videocamera vast. Na 1,5 jaar door alle continenten gereisd te hebben plaatste Matt zijn filmpje, begeleid met muziek van Deep Forest "Sweet Lullaby", op zijn site.
Een kauwgom fabrikant "Stride Gum" zag het filmpje van Matt. Ze boden hem aan om nog een wereldreis te maken op hun kosten. Begin 2006 vertrok Matt voor een reis van 6 maanden. Een half jaar later had hij 39 landen en alle 7 continenten bezocht! Velen zijn geinspireerd geraakt door Matt en hebben tientallen gelijksoortige video’s gemaakt: Where the hell is Jesus?, Where the hell is Predator? en Where The Hell Is Henk?.
De videoclip is o.a. vertoond in verscheidene Amerikaanse TV shows: Good Morning America en The Ellen DeGeneres Show.
Klik op de link en ga lekker achterover zitten, je wordt er vrolijk van....wedden??

Nee, we gaan hier niet zitten mopperen over het weer. Iets minder mag best, maar het is zoals het is. En het is wèl heavy! Want dit weer lokt ook allerlei mensen in een wel bijzondere outfit de straat op. En soms denk ik dat dat in mijn stad juist nog iets meer het geval is. Ik pleit dan ook voor de instelling van een soort welstandscommissie voor zomerkleding. Dat mensen eerst aan een groepje deskundigen laten zien hòe ze van plan zijn om de straat op te gaan. En als de outfit niet door de beugel kan, geen gelul: straatverbod. Binnenblijven! Da's trouwens vaak sowieso veel beter met dit weer. Opwaaiende zomerjurkjes, helemaal o.k. (ze waaien trouwens niet op, want er is geen wind), maar met name de varianten op korte broeken en naveltruitjes, veroorzaken een vorm van kortsluiting bij mij. Gottegot, wat kunnen mensen zich uitdossen. Volgende week ga ik weer werken, misschien stel ik wel voor om dààr eens een reportage op tv over te maken. Zonder woorden, want dat hoeft niet eens bij zo'n onderwerp.

Heb van mijn vader een paar dingen overgenomen waar ik niet blij mee ben. Maar daar wil ik het hier en nu niet over hebben. Heb ook van hem geleerd dat je, waar je ook bent, alles moet proberen als het om eten gaat. En dat heb ik ook. Daarom heb ik slangen in Peking gegeten, hondenvlees in Nanjing en vage vleesballen op straat, van een verkoper die ook tweedehands kuntsgebitten verkocht, in Jaipur in India. Wie niet probeert...dat geldt voor eten en nog voor veel meer dingen in het leven. Ik heb een zoon die net zo nieuwsgierig is als ik. Vanavond hebben zijn we met zicht op de zee en met aangepast gereedschap de volgende zeevruchten te lijf gegaan
La praire, la palourde, la langoustine, driedubbele porti huitre creuse, le bouquet breton, le tourteau, l´araignee de mer en le bigorneau. We twijfelden even of het genoeg zou zijn, maar de dubele portie oesters maakte het goed. We hebben het uitpulken en de buit samen verdeeld. Jezus, wat is dat lekker. En wat is het heerlijk om te zien dat hij het ook lekker vindt. We gaan nog een keer terug deze vakantie, hebben we afgesproken.

Het was weer even geleden dat ik in het land van Chirac, baguettes en Pernod was. De laatste vakantie hier leverde een downgevoel op. Chagrijnige Fransen, lege dorpen, slecht eten. Dat is hier nu anders, in de Bretagne anno 2006. De sfeer is anders, het is allemaal wat luchtiger, lichter en vriendelijker. En! En! En, nog geen een keer slecht gegeten. Om de hoek zit een traiteur die ervoor zorgt dat ik mijn lievelings kookboek nog niet ter hand heb genomen. Vandaag schafte de pot: lot in cidersaus. Om je vingers bij af te likken. Gisteren bood hij ons gevulde kool en tomaten aan. Mmmm! En morgen...weet ik nog niet. We kunnen nog altijd uitwijken naar de heerlijke gegrilde kippen die hij ook heeft. Zoonlief beschuldigt mij ervan dat ik elke dag fastfood haal..tsja. Ik probeer hem duidelijk te maken dat fastfood iets anders is dan kant-en-klaar.
En dan zijn er ook nog de restaurants in alle maten en soorten. Betaalbaar en goed! Ook om de hoek hebben we geluncht (da's namelijk veel lekkerder dan avondeten) bij een restaurant aan een oude haven. Allen maar "fruits de mer" op de kaart. Ge-wel-dig! Op zijn bord aan de straat staat: "Nous n'avond pas de pommes frites". Vroeg hem: "Pourquoi pas?" Omdat vis en zeevruchten van zichzelf zò lekker zijn, dat je daar niks bij moet doen, was het antwoord. Duidelijker kan het niet. Mensen die frietjes willen moeten maar ergens anders naartoe. Net als bij mijn buurman Tejo van Café Zomerlust in Tilburg. Als zijn gasten vragen om grenadine in de Trappist, dan weigert hij dat: "Als de Trappisten vonden dat er grenadine in moet, dan hadden ze dat wel gedaan....." Ik heb al heel wat mensen daar verbijstert Trappist zonder grenadine zien drinken....

Het blauw van de lucht en zee kleuren hard azuurblauw hier in de Bretagne. Alsof het de Fransen nog even moet worden ingepeperd. Zizou was inmiddels met zijn maten op bezoek bij Chirac. Want ook de verliezer van een finale wordt hier gehuldigd. Raar, want bij sport telt toch alleen plaats nummer één!? En nu gaat het er nog om of Matarazzi wel of niet 'terrorist' tegen Zizou gezegd heeft (Zizou is Algerijn). Waarbij het dan nog de vraag is of je iemand dan op zo'n manier een knal moet geven...Ok zand erover.
Vanuit onze campement hebben we een prachtblik over een baai die om de zes uur vol en leeg loopt, met water. Eb en vloed dus, maar dat had de lezer al begrepen. Vloed brengt allerlei beestje en wier. Het water gaat wet, beestje blijven achter. Dan komen de meeuwen die eten de beestjes weer op. En zo gaat dat door elke dag, elke week, elke maand, elk jaar al Godweet hoelang. Ik aanschouw dat vanaf het terras van ons asielzoekershuis. Was namelijk ooit redelijk ontdaan na een bezoek aan een Bhutaanse asielzoeker in Den Bosch die met drie Russische bonken in een container woonde. Bijna onleefbaar. Nou zo'n soort container is ons "huisje" ook. We hebben wel een eigen douche en wc, dus we hoeven niet met een onschuldig gezicht gewapend met een wc-rol onder de arm, dwars over de camping te wandelen, zodat iedereen weet wat zo ongeveer de plannen zijn. En wij kunnen elke dag ergens gaan eten (oesters, elke dag vers). Dus de vergelijking met asielzoekers gaat niet op, alleen qua privacy. De buren hebben ook zo'n kartonnen huis en elke beweging, elke scheet, elke erotisch of anderszins getinte oprisping, je krijgt het allemaal mee...Ik zei toch al ooit: Kamperen is leuk !!

"Cruel" schreef de Liberation vanmorgen hier in Frankrijk over 'Le Match'. Gruwelijk. En dat terwijl de kranten hier gisteren als één leger van nationalistische patriotten hun mannen (Les Blues) de hemel in schreven. We hebben de Match op de camping gezien, tussen Engelse, Nederlandse, Franse en Duitse gasten die allemaal voor Frankrijk waren (behalve wij dus) en op hun wangen de Franse driekleur hadden geschilderd. In de supermarkt was ook alles rood, wit blauw. Ik heb de hele dag tegen iedereen gezegd dat dat 'les couleurs de Pays Bas' zijn. Ze keken me meewarig aan. Maar vanmorgen was alles weer over. In Bar 'l Escale (vanwege twee traptreden voor de ingang) werd een beetje gemopperd achter een glas witte wijn...maar meteen ook zo'n sfeer van: shit happens. Zo snel slaat dat om, het lijkt het weer hier in de Bretagne wel. L'Équipe schrijft een open brief aan Zizou (zoals de nationale kuffel Zidane genoemd wordt). De krant vraagt zich af waarom hij Matarrazi die kopstoot moest geven....En vraagt in en poll aan de lezers of dit een onuitwisbare smet op zijn blazoen is. Dacht het het wel. Interessant is de Liberation die constateert dat het Franse elftal met al die kleuren (van wit, via licht bruin naar zwart) een voorbeeld is voor een echte multiculti samenleving...Kijk, dàt dan weer wel. Maar intussen zijn Gli Azuri mooi wereldkampioen. En zo hoort het...althans na de uitschakeling van Oranje.

Zeg dames en heren in Brussel en in alle Europese hoofdsteden, als jullie echt iets van Europa willen maken, organiseer dan elk jaar een WK voetbal. Wij begonnen, nationalistisch als we zijn als Oranjefans aan de WK. Aangezien Van Basten het toch niet echt allemaal goed begrepen heeft en zich door Cruijff niet echt goed heeft laten influisteren, lag Oranje eruit. In een huis met een Duitse vrouw en dus een NL/D kind, schakelden wij naadloos over op het fanschap van Ballack en de zijnen. Tricky in Nederland, maar toch. Maar de Duitse Helden haalden het ook niet. En nu? We hebben veel met Italië, maar we zijn nu in Frankrijk. Eergisteren -op de camping waar we zijn- bleken Engels voetbalfans plotseling met de Franse driekleur op hun wang rond te lopen. Zo snel gaat dat. En Duitse campinggasten gingen (nog even) voor Portugal... Wij gaan zondag in de kroeg in het dorp kijken. Zo'n kroeg waar ik 's morgens een koffie drink, een hand krijg van iedereen (zonder dat ze je aankijken: ca va?) En we zijn nu maar voor Italië, zolang als het duurt.

We gaan even dicht. Voor de jaarlijkse evaluatie van 365 dagen Donlog. We gaan naar het land dat nog wèl een nationaal team in de WK heeft. Ik ga daar maar eens uitleggen hoe het hier gaat. Kabinet valt over paspoort (hè Agnes??). Knuffelallochtoon steekte alle vuurtjes aan en roept nu vanuit de VS dat dàt nou ook niet meer had gehoeven. Minister-president (hij is nog jong) valt om, omdat later op de avond de verkeerde woorden uit zijn mond komen. Òf, dat dan pas de eerlijkheid bovenkomt. Majesteit roept alle mensen bijeen. Tegen Femke H. zei de Majesteit: "Had je nou echt niks anders kunnen aantrekken als je bij mij op de thee komt?" En wat komt er uit de Grote Toverkroon? Juist, de man die onder meer de geschiedenis ingaat als De Grote Internationale Billenknijper, mag in achterkamertjes kijken hoe de zaak op de rails te zetten. Jongens, we zitten ècht in een Bananenrepubliek op dit moment....Ik ben even weg en ik hoor het verder wel.

Ik ken mensen bij wie ik de indruk heb dat het leven een grote zee van rust en duidelijkheid is. Bij mij gaat dat anders, van tijd tot tijd raast er een tsunami door hoofd, lijf en hart. En dat brengt me uit mijn evenwicht. En daar heb ik dan weer last van. Maar mijn persoonlijke tsunami is grotendeels weer overgetrokken, ach het houdt ook de beweging een beetje erin. Maar mijn persoonlijke tsunami leidde er wel toe dat ik die andere D'66 tsunami slechts in grote lijnen heb gevolgd. Prioriteiten heet dat. Maar goed, het kan nog. Eigenlijk is het een feestweek omdat dit kabinet eindelijk gevallen is. Betoogde ik hier een poosje geleden nog dat D66 zichzelf moet opheffen, ik ben blij dat ze niet naar me hebben geluisterd. Lousewies, ik hou van je! En als je dan zo alles langs ziet komen...de Koningin die even geen tijd heeft voormn dat kabinet-geneuzel omdat ze naar een rundveedag moet. Kijk dàt is nou leuk. Zo zie je maar: ook Bea heeft prioriteiten. En ik zag ook nog een mevrouw langskomen die al een hele poos minister blijkt te zijn -Agnes heet ze- die voor de camera zei dat ze woest was omdat D66 het kabinet heeft laten ontploffen "vanwege een paspoort". Hoe dom kun je zijn!!
Het is goed zo. Ik hoop alleen dat Bea nu wel een slimme beslissing neemt. Majesteit, als u goede raad nodig hebt, bel gerust. Ik ben moboel bereikbaar, ook tijdens mijn vakantie.

Ik heb niet alles gezien vanwege een geheimzinnige date. Soms is het leven kiezen.
Maar met wàt ik gezien heb, sluit ik mij aan bij Van der Sar: "Wij waren sterker, hun waren slimmer".
Mijn beste vriend zit in Moskou op dit moment. Hem direct geïnformeerd (ik sms sinds 'n week als de beste, en snèl!).
Hij sms-te terug: "Moskou huilt..." Kijk, da's nou solidariteit!

Mensen hebben vrienden. Althans de meeste mensen hebben vrienden. Wat zou je zonder vrienden en vriendinnen moeten? Dieren hebben ook vrienden, zo heb ik gemerkt. Elke morgen wandel ik met hondenvriendin Baika (over vrienden gesproken) de brug over het kanaal over, het groen in. Even poepen, even plassen, even rennen. Altijd richting zonsopgang. Meestal -vooral in deze tijd van het jaar- erg mooi.
Elke morgen langs een weiland waar zes prachtige jonge paarden staan. Ze weten tegenwoordig wie we zijn en wanneer we eraan komen. Eén van de paarden, een donkere, heeft het erg op Baika en komt in galop naar ons toe. Elke keer. En de rest komt er trouw achteraan gerend, met achter zich een grote stofwolk. De grond dreunt dan, soms denk ik: ze remmen niet op tijd. Maar dat gaat toch altijd goed. De paarden snuffelen aan de hond en omgekeerd. Soms schiet de hond de wei in en gallopperen de paarden in een pracht dreunkadans achter haar aan. De hond is wendbaarder, maar soms scheelt het maar heel weinig. En als de paarden ècht dreigen te winnen, schiet de hond het weiland uit, onder de draad door. In de wetenschap dat de paarden dan niet verder kunnen. Althans dat hebben ze tot nu toe nog niet gedaan. Vanmorgen heb ik de vriendenclub bereid gevonden om even te poseren:

Je hebt soms van die momenten dat je in de war bent. Dat je zorgen hebt, of dat je dènkt dat je zorgen hebt. Of dat je in de war bent van het in de war zijn, terwijl er rationeel eigenlijk niks is om in de war te zijn. Soms zelfs integendeel. Er zijn misschien mensen die denken dat dat bij mij een permanente gemoedstoestand is, maar dat is niet zo. Dezer dagen even wel. En laat ik nou vanmorgen vroeg in een interview met Medy van der Laan in de Volkskrant-bijlage lezen dat zij de meer dan prachtige zin van dichter Bert Schierbeek op haar werkkamer heeft hangen:

"Hoe, als je je met zorgeloosheid kon omringen, en dat dat je ruimte was..."

Komt-ie binnen? Zegt van der Laan: "Als je je geen zorgen maakt - wat kun je dan allemaal wel niet bedenken! Je zorgen maken staat voor mij gelijk aan: niet kunnen" .Zij is, zo zegt ze, iemand die kijkt naar wat er wèl kan, in plaats van wat er niet kan. Kijk Medy, ik vind dat je politiek gezien rare dingen doet, maar dit heb je wel mooi gezegd. Ik sla hem even op, op mijn blog als je het niet erg vindt.

Kijk. De journalist in mij zegt: timmer dicht wat je vantevoren dichttimmeren kan, dan heb je meer ruimte en energie voor de onverwachte dingen.
De mens in mij zei even niks toen-ie dit bericht vandaag op het internet zag:

Doodskisten soldaten mogen gefilmd
Nederland zal de terugkeer van eventuele doden onder de militairen in Uruzgan niet afschermen van het publiek. In tegenstelling tot de VS en Canada, zal de thuiskomst-ceremonie van lijkkisten zo veel mogelijk openbaar zijn, mits de nabestaanden hiermee instemmen. "We gaan niets wegstoppen voor het publiek. Wij hebben er niets op tegen dat hun terugkomst straks geregistreerd wordt door de media", aldus een woordvoerder van Defensie. Bron: de Volkskrant

Goed dat het goed geregeld is. Dichttimmeren is misschien in dit verband niet zo'n fijn woord....Die van mij heeft gelukkig niks met legergroen, da's geen toeval. Maar stel dat-ie dat wel zou hebben........nee, laat maar. En als het straks zover mocht komen staan onze mensen er wel te draaien..... pffffff

Vandaag is het 22 juni 2006. Vandaag zou mijn vader jarig zijn. Hij zou tachtig jaar geworden zijn. Hij was 73 toen-ie er er na een slecht jaar tussenuit piepte. Hij was heel erg ziek en heel erg broos. Als de dag van gisteren zie ik nog hoe hij na een zware tijd in het ziekenhuis naar huis kwam. Een oude versleten zieke man. De ziekenverzorgers hadden hem op een bankje in de lift naar zijn flat gezet, een beetje leunend tegen de wand, want hij kan zichzelf nauwelijks meer overeind houden. Ik stond boven toen de liftdeur automatisch openging. Dat moment vergeet ik van mijn leven niet meer. Mijn vader, die grote altijd aanwezige man, ziek, bleek, klein in zijn kamerjas met een wandelstok leunend tegen de liftwand. Ik hielp hem omhoog en begleidde hem naar het speciale thuiszorg bed dat we in de huiskamer hadden laten zetten. Hij was blij dat ie weer thuis was, zag ik aan zijn ogen. Maar zijn lijf kon niks meer. O, ja één ding, met zijn wandelstok wees hij naar een kuiltje in de vloerbedekkig waar eerst een stoel had gestaan. En hij schudde zijn hoofd. Mijn vader was niet erg van de details, maar dit stoorde hem blijkbaar. Ik heb zijn fragiele lichaam mee op het bed gelegd en een poosje bij hem gezeten. Veel hadden we niet te vertellen, want daar had ie de energie niet meer voor. Rum twee dagen later piepte ons vader er tussenuit. Ik was te laat om er nog bij te zijn.
Vandaag zou-ie tachtig geworden zijn. Gek, mensen die doodgaan worden niet meer ouder, dus ik kan me er geen voorstelling van maken hoe mijn vader van tachtig zou zijn. Hoe die eruit zou zien, hoe hij zich zou gedragen. Een oud mannetje van tachtig? Zou er nog iets over zijn van dir grote sterke man? Mannen van tachtig van tegenwoordig zijn soms niet te vergelijken met mannen van tachtig van pakweg dertig jaar geleden.
Ik ga vandaag een bloemetje naar hem brengen en we gaan zijn verjaardag vieren met een etentje in het restaurant waar heel veel voetstappen van hem liggen. Want dat vond hij belangrijk: als er iets te vieren was, moest dat ook gebeuren. Ik hoorde mij leven lang al dat ik erg op mijn vader lijk, daar was ik nooit zo blij mee. Zo gaat dat. Vanaf de dag van zijn begrafenis hoor ik dat nòg meer. Overal waar ik kom bij mensen die hem gekend hebben. En ik ben steeds meer gaan zien aan de gezichten die ze erbij trekken, dat dat een compliment is. Het kan verkeren, nu ben ik er trots op als mensen dat zeggen. En de eerlijkheid gebied te zeggen dat ikzelf ook wel zie dat ik dingen van heb, de positieve dingen, maar ook de wat ingewikkelder kanten. Eén ding vind ik opmerkelijk, dat had ik nooit van mezelf verwacht: er gaat geen dag, voorbij, letterlijk geen dag, dat ik niet even aan hem denk. In allerlei situaties: dit had-ie moeten zien, hierbij zou ik zijn reactie weleens willen horen (hoewel die vantevoren al kende), wat zou-ie hiervan genoten hebben...van die dingen. Vanavond gaan we met hem eten, hij zal nog wel wat mopperen over de voetbalwedstrijd van gisterenavond, want dat kon-ie ook nooit laten.

Er zijn van die dagen dat het slapen niet zo goed wil lukken, omdat er van alles door hoofd, buik en hart speelt. Ik sta dan maar op en ga iets doen. Wandelen met de hond bijvoorbeeld, zoals vanmorgen rond zes uur. Door de Moerenburg, het prachtige stukje bij ons letterlijk om de hoek, tussen Tilburg en Oisterwijk. De zon geeft al warmte op dat tijdstip. Paarden in de wei kijken loom op hun horloge. Je ziet ze denken: die zijn vroeg. Koeien warmen hun kont in de eerste zonnestralen. Konijnen en hazen dartelen in de laatste dampen die van de akkers en weilanden komen. Een kievitpaar slaat alarm als de hond (blijkbaar) te dicht bij een nest komt. We zijn de enigen op dit matineuze uur en hebben het gevoel dat we helemaal één zijn met het ontwakende landschap. Sinds een paar weken is er een soort van wandelroute met hier en daar bordjes die een toelichting geven op wat je ziet of wat er was en wat je niet meer ziet. Zo weet ik intussen dat de eeuwige plas in het weiland waar de hond altijd stoeit met vier paarden, een overblijfsel is van de slotgracht van een huis/kasteel dat daar vroeger stond. Zo weet ik intussen dat de visvijver "De Lange Jan" zo heet omdat daar vroeger een fabriek stond met een heel lange schoorsteen die zo genoemd werd. Sleepless in Moerenburg: genieten en je wordt er ook nog wat wijzer van op de vroege ochtend.