Tsjongejonge, wat was-ie boos. De NS-machinist gistermiddag op het perron van spoor 2 van Amsterdam CS. Samen met mij en niemand minder dan Bernlef (diep verzonken in een artikel in de NRC met als kop: 'Schrijven is zilver') wachtte hij op de trein die ons om 16.10 uur naar het Zonnige Zuiden zou brengen. De informatieborden bleven leeg. Ik genoot -zoals altijd- van het gedoe op het station. Mensen die komen, mensen die gaan. Mensen die afscheid nemen met een traan en met een lach. Mensen die bellen: 'Ik kom eraan!' Mensen verdiept in een boek of de krant. Mensen die eten en vreten. Plotseling explodeerde de NS meneer naast mij. In onvervalst Eindhovens: "Godverdomme!! Heddedagehurd?" Ik hoefde niet te vragen wat ik gehoord had moeten hebben, want hij ging pauzeloos verder, zelfs Bernlef keek even op uit zijn krant. "Hij komtnie. Munne trein.." Ik ben niet zo'n frequente treinreiziger, maar ik hoor en lees weleens wat: "Maar dat gebeurt toch vaker, een vertraginkje hier, een vertraginkje daar of een trein die uitvalt?" De man brieste verder: "Ja, mar di was menne trein!"
Ik: "Als u het zo ziet, was het ook die van mij en die van meneer Bernlef en van die van dat mesije met die veel te vette cheeseburger en dat van die meneer met die laptop en al die hoger militairen...toch?"
Hij: "Mar ik ben de MACHINIST, godverdomme. Gullie moppert da wij de mensen slecht informeren, mar ik hoor ook nou pas uit de luidspreker da menne trein, mènne trein nie rijdt...was ook m'n leste ritje vandaag....m'n ritje naor huis. Godverdomme, wa 'n k...bedrijf." En weg was-ie. Briesend en mopperend. Ons radeloos achterlatend...Bernlef las verder. Ik ook. Anderen deden ook hun ding. Achttiewn minuten later kwam er wel een trein naar het Zonnige Zuiden. Maar daar zat al een machinist in....dus of onze vriend thuisgekomen is, weten we niet.

Op veelvuldig verzoek, hier is ze dan, Baika. Onze jongedame:

Zo. Dit was het dan. Het staat vast. We moeten het land uit. We hebben alledrie de inburgeringstest gedaan. En niet gehaald. Maar we bevinden ons in goed gezelschap: niemand minder dan Jacques d'Ancona heeft het ook niet gehaald. Moet ook het land uit, net als die ene voetballer van wie ik de naam steeds vergeet. Nou vind ik dat d'Ancona al veel eerder het land had moeten verlaten, zelfs zonder inburgeringstest. Maar toch. Wij hebben hem alledrie ingevuld en niet gehaald. We pakken onze koffers, voordat de brigade van Rita V. ons ontdekt. Want ik weet dat de AIVD en de IND en de politie meekijken wie de test doen. 200.00 mensen (zo las ik in een folder van Het Rijk) waken daarop. Ok, ik weet het, die waken over terroristen. Maar dat is toch hetzelfde? Als je de inburgeringstest niet haalt, ben je toch latent terrorist? Of sla ik nu door? Ik hoor een busje buiten stoppen en er flitst blauw zwaailicht door het raam van mijn werkkamer..ik denk dat we te laat zijn....we moeten nu echt snel weg!! Tot ziens in een ander land. Zelf nog even testen? Hier is de link:Rita's Nationale Inburgerings Test

Zo. Voor het eerst in mijn leven (geloof ik) heb ik op een partij gestemd die ook de verkiezingen gewonnen heeft. Betekent dat dat ik tot de jaren der wijsheid gekomen ben? Dat ik het ware inzicht heb in het hier en het nu en waar het om draait? Ik ga daar eens over nadenken.

Kan iemand die Wiegel niet onderhand eens als ongewenst vreemdeling naar de Bahama's sturen? Of liever nog naar Antartica? En snel graag. Liefst nu, want anders roept-ie morgen nog wat voor de gemeenteraadsverkiezingen. Die man is passé. Wiegel=vroeger. Wiegel=uit. Out. Over. Dank voor de bewezen diensten (hoewel?) en wegwezen nu.

We gaan er even uit voor een commercial break:

Waarde Lout,

Bananenijs heeft zijn subculturele activiteiten uitgebreid met een weblog: http://bananenijs.blogspot.com/. Kan het moderner? Een weblog werkt sneller dan een website, vandaar.
De komende maanden krijgt de website www.bananenijs.nl een nieuw jasje. Daar komen de grotere projecten op te staan; het meer eenvoudige weblog is voor het (actuele) korte-baanwerk. Toch zitten er genoeg verrassingen verborgen in het weblog. Klik op titels, klik op links en je zult bijzondere zaken zien. Speciaal aanbevolen: Men in coats!

Veel kijk- en leesplezier.

Groet,
Joseph Haehn
namens De Gevulde Heren

Tot zover de reclame. Terug naar de wereld van vandaag.

Het verdriet was heftig, anderhalf jaar geleden toen we onze jonge hond Coco moesten laten afmaken. Coco staat nog bij ons in een mooi blauwgeglazuurde urn. We konden niet meteen weer een andere hond nemen. Hondenliefhebbers snappen dat: emotie, verdriet, angst voor herhaling. De tijd heeft haar werk gedaan en sinds gisteren zijn we weer met zijn vieren in huis. Baika is erbij gekomen. Van de Labrador-familie en (weer) chocoladebruin. We vonden haar via internet. Een jonge vrouw in Zeewolde. Relatie naar de knoppen, moet meer gaan werken en dus minder tijd voor het hondebeest. Toen we haar zagen, waren we verkocht. Het was voor haar heel verdrietig om afscheid te moeten nemen van haar maatje, maar ze heeft ook tegelijk met een gerust hart afscheid genomen. Want haar hond is bij ons in goede handen. Vierentwintig uren later is ze al flink gewend. Ligt op haar rug in de zonnestralen die de kamer binnenkomen. Is mee geweest naar de derby Were Di- 't Zand, met zoonlief in de selectie. Rent over akkers die klaarliggen voor een nieuw seizoen. Verzamelt al stokken en is tegen iedereen aardig. Een ding kan nog lastig worden, haar eigenaresse vertelde dat Baika wat tegen buitenlanders heeft, omdat een paar Turkse mannen haar ooit gepest hebben. Dus we hebben een latent racistische labrador. Ik heb haar vandaag verteld dat dat niet betekent dat àlle Turkse mannen...ik hoop dat ze het snapt. Dat dat hetzelfde is als mensen zeggen: ik haat alle chocoladebruine labradors...Maar sommige mensen snappen dat ook nog steeds niet.

En zo kon het geberen dat ik weer eens in mijn oude dorp was, om een politiek debat te leiden. In "De Gouden Leeuw", waar een stukje van mijn verleden ligt. Even gegeten in een eetcafé dat vroeger Café de Valk van Jan en Marietje was en waar ik erg veel voetafdrukken heb achtergelaten. Zowel aan de toog, als achter in de keuken, want sommige cafégasten hadden dat privilege. Bijna driehonderd mensen kwam op het debat af. In het dorp hingen hier en daar affiches met een foto van mij erop, alsof ik lijsttrekker ben van een nieuwe partij. Het was ook best wel een beetje thuiskomen. Veel bekenden, oud school- en klasgenoten in het publiek. Af en toe ging het er venijnig aan toe. En zo hoort dat ook. De balans? De lokale belastingen worden de komende vier jaar hoger. Het doorgaande vrachtverkeer is de komende jaren nog niet uit het dorp. Niemand zegt met wie hij of zij het liefst samen zou willen regeren. En het dorpshuis komt òf op de plek waar het nu gepland is, òf ergens anders...Dorpspolitiek. Dat blijft leuk.

Ik neem me al lang voor er over te schrijven. De ochtendgeluiden. Mijn dag is haast ontregeld als er een ontbreekt of als de volgorde anders is. Het begint steevast tussen 04.15 en 04.30. Onze buren, de Cisterciënsers die op een steenworp van ons huis wonen in hun kloostercomplex Koningshoeven staan dan op. Een lief, ingetogen klokkegelui helpt hen daarbij. Soms lijkt het alsof een paar monniken zich nog een keer hebben omgedraaid, het lijkt dan of de klokken wat langer en harder luiden. Ze zullen er wel geen 'snooze'-knop op hebben. Hoe dan ook, de heren worden steevast om 04.30 bij de metten verwacht, de eerste gebeden van de dag. Als dat geluid verstomt, is er alleen nog het zachte, maar penetrante geruis van de snelwegen. En dan plotseling duikt-ie op: een bromvlieg. Korte stukjes, brrrrrrrrm, stil, brrrrrrrrm, stil, brrrrrrrrm, stil. Een paar minuten en dan sterft het weg. Het is de Somalische krantenbezorger die de Telegraaf rondbrengt. In den beginne deed hij het stilletjes op de fiets, mar ook Somalische krantenbezorgers zijn niet gek en gaan met hun tijd mee. Als de bromvlieg een andere wijk onveilig maakt, beginnen -steeds meer nu!!- de merels. En hoe! Er zit er altijd een in een boom in onze tuin. En die zingt dat het een lieve lust is. Hij zingt dat ie zin heeft in de nieuwe dag. En -zo te horen aan de andere kant van het kanaal- zit er ook eentje die antwoord geeft...in een soort echo-ritme. Dàt is pas wakker worden. En vooral die merels, die doen het hem nu. Want elke morgen zijn ze wat luider en vrolijker. Zou de lente dan toch al een beetje in de lucht hangen? I hope so. Het is mooi geweest met deze trutwinter.

De zalmsnippers vlogen weer door de lucht de afgelopen dagen. Eigenlijk moeten we maar eens ophouden met mopperen op dit kabinet. Want we wilden meer actie in de politiek? Nou, dat krijgen we. Zalm die onzin roept. Zich laat terugfluiten door alles en iedereen en die dan deemoedig het hoofd buigt....sorry Jan Peter, sorry mensen in het land. De ene minister die een onschuldig buitenlanfs schoolmeisje het land wil uitkieperen en daarbij geen enkel middel schuwt en de andere collega-minister die doodleuk zegt dat dat kind hier alle kansen moet krijgen. Vervolgens: sorry Jan Peter, sorry collega, sorry mensen in het land. Het springt alle kanten op, zo'n beetje als meer mensen op één trampoline. En uiteindelijk komen ze allemaal op het matje bij JP die ze de oren wast. Is dat actie of is dat geen actie? Is dat levende politiek of niet? Ik zou wel eens bij dìe gesprekken willen zijn, als ze op het matje moeten komen. Om de een of andere reden heb ik het gevoel dat JP dan iets zegt van: "Potverjandriedubbeltjes...nog aan toe.." of andere ferme woorden.

Zo, dat waren de dagen wel. Twee dagen in Lattrop. Inspirerende dagen met veel collega's. Een halve dag in Den Haag, waar vij collega's een drillcursus volgen bij een goeroe. En nu een dag in Brussel. Ons 'kleine' neefje terugbrengen, die als aankomend jurist stage loopt bij onze Neelie Kroes. Hij heeft ons vandaag 'zijn' Brussel laten zien en dat is weer een heel ander Brussel dan 'mijn' Brussel, waar ik regelmatig kwam. Brussel bruist nog steeds. Brussel is Europa. Het is verbazingwekkend om te zien hoe er elke keer als je er weer komt, quasi-wolkenkrabbers zijn bij gekomen om een of andere nieuwe dienst van Europa te huisvesten. Fascinerend ook, om te zien hoe ze op de kleinste plekjes weer nieuwe kantoortorens wegfrotten, tussen de bestaande bebouwing. Brussel zinderde vandaag een beetje, want zo ongeveer de hele stad wilde het vernieuwde Atomium zien. Na jaren van verval is het gevaarte opgeknapt. De chromen bollen lijken wel met chroompoets aangepakt te zijn. De zonnestralen deden vandaag de rest. Koffie gedronken bij een Indiaas kofiehuis. Tartare met friet gegeten bij Falstaff...tegeover de Beurs....en veel gewandeld....heel veel gewandeld. Onze rondleider bracht ons bij de Kafka-Index. Helemaal nieuw voor mij. Een rijksdienst die onder het prachtige motto Eenvoud maakt Macht de bureaucratie te lijf gaat. Ze hebben een heldere website met onder 'de absurditeit van de maand'. Buiten aan de gevel van het pand in de Weststraat -recht tegenover het kantoor van de premier!- hangt de Kafka-Index, met snippers papier van overbodige wetten en regels. Hij staat op dit moment op 63.

Het valt niet mee in ons vak. De ene dag praat je met een goeroe-professor uit Amsterdam, die zegt dat de post moderne media consument wel nieuws wil, maar geen versiering eromheen. Een dag later zegt een Amerikaanse camjo (journalist die zelf zijn camera bedient) dat het allemaal bullshit is. Dat de consument het allemaal luchtiger en directer wil. Nee, ze spreken elkaar niet tegen, maar er zit genoeg licht tussen om 'hetkanlinksomhetkanrechtsom' gevoel te veroorzaken... Eerlijk gezegd -ok: arrogant- denk ik wel dat ik het weet. Het is een beetje van alles. Maar het belangrijkste is dat je je mensen meekrijgt. En we hebben er gelukkig genoeg die mee de toekomst te lijf willen gaan.....

Een collega vond dit bericht op het ANP net en stuurde het rond in ons bedrijf.
AMSTERDAM (ANP) - Ruim 60 procent van de werknemers heeft wel eens seks op de werkvloer gehad met een collega. Dat blijkt uit een enquête die de website voor vacatures Jobtrack op zijn internetpagina heeft geplaatst.
Opvallend is dat mannen veel vaker dan vrouwen aangeven dat zij meerdere keren met verschillende collega's de liefde hebben bedreven tijdens werktijd. Met name mannen van boven de 45 jaar zijn erg actief, zo blijkt uit de antwoorden van ruim 750 mensen.
Bij Omroep Brabant werken zo'n 150 mensen. Zestig procent daarvan, maakt negentig. Nadat ik dit las heb ik het smoelenboek van ons bedrijf nog eens bekeken. Lijkt er ineens heeeeel anders uit te zien. Wie zijn die andere negenenvijftig die net zo braaf zijn als ik?

Na mijn coming out over de strippenkaart, komt er nu nog een. Keepyoufest! Ik ben alleen maar in het NVJ bestuur gaan zitten, zodat ik een alibi heb om ongeveer één keer per maand naar Amsterdam te gaan. Want ik kwam daar te weinig. Nu niet meer. Het is en blijft een genot...binnenrijden in H.M.'s hoofstad met alles wat Amterdam Amsterdam maakt. De mensen, de zon (ja, echt, vandaag scheen daar de zon !!, bij jullie in het zuiden ook ?) , de trams, de zooi, de opbrekingen vanwege de N/Z-lijn, de toeristen. Als ik tijd heb, loop ik een stuk, om dan ergens lijn 16 of 24 op te pikken, die mij bijna bij de voordeur van de NVJ brengt. Ok, nog een coming out: bestuurslid zijn is wat meer dan alleen maar een half dagje Amsterdam. Er is veel aan de hand in de wereld van journalistiek en dat komt daar allemaal langs. Daar buigen we ons over, daar vinden we wat van en daar doen we wat mee. En dat gaat van cartoons, via verlies van arbeidsplaatsen, CAO's, tot de discussies die op allerlei fronten gaande zijn...

Toen ik bijna veertig werd -al weer even geleden- zeiden mensen die vijftig waren: "Een belangrijk moment om voor jezelf de balans op te maken. Ga je zo verder, wt doe je met wat je weet en ervaren hebt..." Ja, ik had toen wijze vrienden. Dit jaart wordt een politieke partij in dit land 40. Een partij die in 1966 werd geboren en democratisch wilde zijn. Yes indeed, Her Majesties D'66. Ik hoop dat die ook de balans opmaken bij hun veertigste. En wellicht is het een suggestie om het maar bij die veertig te laten. Meestal adviseer ik mensen te stoppen op een hoogtepunt, maar in dit geval is een dieptepunt ook wel een aardige aanleiding. Los van wat ik vind over wel of niet gaan naar A. Je moet niet draaien. Daarmee heeft deze partij zelfs die andere partij met groen als huiskleur overtroffen. Wat mij betreft staat d'66 vanaf gisteravond voor Dag66.