Dorp aan de rivier

28
02
2008

Het is een dorp, Paramaribo. Een dorp aan de rivier. Aan de Surinamerivier. Een dorp met tweehonderdduizend inwoners. Gisteravond op een terrasje met Hennah Draaibaar (bekend o.m. van het NOS journaal). Het was als vroeger op het terras van caf'e De Zwaan in Heeze. Iedereen kent iedereen, iedereen groet iedereen. Even een brasa en een bosie (een 'hug' en een kus). Als we worden voorgesteld aan deze en gene, weet iedereen al lang wie we zijn en waarom we hier zijn. Wereldberoemd in Paramaribo. Paramaribo is heerlijk: de stad, de mensen. Veel dynamiek, gecombineerd met het juiste relaxte tempo. Soms wat erg relaxed als er garen op de klos moet komen, maar dat went. Het gaat anders dan bij ons. "Jullie hebben een klok, maar wij hebben de tijd" is een gevleugelde uitspraak hier over ons jagende en jachtige Nederlanders. En dan de hartelijkheid!! Die is haast niet te beschrijven. Nogmaals, het gaat anders dan bij ons, maar het komt goed. Bijna altijd. En altijd met een glimlach, met bereidheid en inmiddels met wat meer zelfbewustzijn. Ik voorspel: Suriname is booming. Let maar op!

On and on

27
02
2008

Het gaat her on and on. Gisteren weer een stevige draaidag in Paramaribo. Regisseur Ellen van Kempen en camaraman Robert Berger hebben zich laten rondrijden op een open pick up, door de straten van Paramaribo om sfeerbeelden te maken. Bij een goudhandelaar moest een scene worden gedraaid en de avond eindigde in de Rosakerk waar een speciale viering was rond onze hoofdpersoon. Wauw, wat een devotie daar! Wat doen producenten nou eigenlijk? vroeg iemand mij. Het is een boeiend bestaan. We opereren los van de crew, doen onze andere dingen en duiken van tijd tot tijd op op de set. We houden het verkeer tegen als dat voor een bepaalde scene moet, we rijden de bisschop op-en-neer en anderen. We halen even hier iets op en brengen daar iets weg. We praten veel met mensen over het vervolgtraject: komt ie hier op televisie, welke zender? Komt ie hier op het filmfestival in december? Kunnen we er nog een lesbrief met DVD aan koppelen? En we zijn nog op zoek naar geld en dat vergt ook veel tijd. Het meest verrassende was afgelopen zondag. Een totaal onverwachte zijde van deze rol: we hadden voor een scene eten voor zwervers en daklozen in de auto. Na afloop hadden we zo'n dertig voedselpakketten over. Uiteindellijk hebben wij met onze auto een deel van de wekelijkse froute gemaakt die vrijwilligers hier elke zondag maken, langs plekken waar daklozen een maaltje krijgen. Eten uitdelen aan zwervers en daklozen in hartje Paramaribo....wie had dat gedacht?

Contrast

25
02
2008

Het contrast kan niet groter zijn. Drie dagen op Batavia aan de Coppenamerivier, waar mijn naamgenoot vele jaren tussen de lepra-pati"enten leefde. Het was er voor ons nu nog afzien. Drie dagen geen douche. Niks afzien natuurlijk in vergelijking met toen. En dan weer terug in Paramaribo, in het Torarica hotel. In bad! Kamer met parketvloer. Zwembad! Levende muziek bij het ontbijt. Contrasten. Vandaag in Paramaribo gedraaid, onder meer bij het uitdelen van eten (gemaakt door vrijwilligers). Uiteindelijk was my brother in arms Jeroen bezig met uitdelen. Het is vastgelegd. We draaien steeds (letterlijk) tussen de buien door. Het gaat allemaal net, maar het gebeurt met liefde en aandacht en we hebben een fijne ploeg. Het gaat mooi worden!

Much to do

20
02
2008

We hebben het hartstikke druk hier. Vanavond komt de hele crew aan. Wij checken hier nog van alles. Elke dag een vergadering bij onze vrienden van The Back Lot, die hier de productie voor de film doen. Kleine dingen, grote dingen, we moeten nog van alles doorspreken en afspreken. Tussendoor bezoeken aan de bisschop (wat een fantastische man!) hier, een bankdirecteur (die ons gaat helpen met financi"en), de rotary (fundraising), de telefoonwinkel (opwaardeerkaarten voor onze telefoons hier), de bouwopzichter van de kathedraal (die het graf van Peerke Donders voor ons op poetst), de styliste (die met kleding in de weer is en fantastisch werk heeft geleverd), de propsman (die een kruisbeeld van een meter of drie gaat maken), een televisiezender hier (die ons spullen verhuurt), de cultureel secretaris van de Nederlandse Ambassade (die met ons hartelijk en hardop meedenkt). Vandaag op inspectie naar Zorgvliet waar volgende week opnamen worden gemaakt. We hebben nauwelijks tijd voor een Parbootje en liggen na het eten voor Pampus in bed. Het begint menens te worden. Morgen de eerste opnamen op Batavia......

Warm & nat

19
02
2008

't Is warm en nat in het vriendelijkste land van de wereld. Ook hier weet de natuur het niet helemaal weer. Het is kleine droge tijd, maar af en toe dondert er een bui uit de hemel die de straten helemaal blank zet. Wachten tot het water weer weg is en life goes on. No spang! We zijn twee dagen aan het rondrakken van afspraak naar afspraak. Dingen nog checken, verifi"eren. Er is al veel geregeld, maar ook nog veel niet. De rest van de crew komt morgenavond, maar dan zitten wij -in het pak- bij de rotary alhier. Fundraising, want we hebben nog wat nodig. Vandaag bij de bisschop de koffie en bij de directeur van een bank :-) Temperatuur is aangenaam, eind twenties. Gisteravond aan de oever van de rivier buiten gegeten in een zacht windje bij 26 graden. We bewegen ons hier in een Isuzu, een PC Hoofttrekker avant la lettre. Straks weer op pad.

Film: waarom?

16
02
2008

'Waarom maak je die film over Peerke Donders nou eigenlijk?" vragen veel mensen. "En is-ie familie?" Ja hij is familie, dat schept naturlijk een band. Maar ook omdat hij een bijzonder levensverhaal heeft. Een sober mens, van zeer eenvoudige afkomst, die met grote regelmaat afgewezen wordt, maar zich vanuit een rotsvast geloof niet laat afwijzen en die zijn leven helemaal in dienst stelt van andere mensen. Het is een bijzonder verhaal, temeer omdat hij nu -199 jaar na zijn geboorte- nog van grote betekenis is voor veel mensen. Mensen zoeken steun bij Peerke Donders, of troost. Of bezoeken zijn geboortehuis uit dankbaarheid voor iets dat hen overkomen is. Dat blijft erg bijzonder, of je er nou in gelooft of niet. In het kapelletje bij zijn geboortehuis ligt een boek waar mensen wat inschrijven. Het geeft een inkijk wat mensen zoal overkomt: vreugde en verdriet. 

Het Boek van Peerke

O,ja familie? Dat was ook de vraag. Jazeker. Neen, geen nazaat, want Peerke was een keurige katholiek, maar we hebben dezelfde over, over, over,over.....grootvader

Vliegeraar

10
02
2008

The Kite Runner, de Vliegeraar, stond nog op het lijstje. Gisteravond gedrieën (de hele familie dus) heeb geweest. Het boek is bijzonder en soms adembenemend. De film ook, misschien wel een beetje omdat ik wist wat er ging gebeuren. Prachtig gedraaid, in China trouwens, want in Afghanistan schijnt een beetje lastig te zijn. En een mooie uitvergroting van de dubbele moraal die veel mensen er over de hele wereld op na houden. Moslims evengoed als christenen. Er zijn goeien en er zijn er die niet deugen. Maar dat geldt overal, onder alle bevolkingsgroepe, in alle religies, in alle landen. Ik was in New York toen de publiciteit over de film The Kite Runner begon en in de boekenwinkels meters hoge stapels van het boek lagen. Ik vreesde het ergste, maar hij is de moeite waard!

R.

05
02
2008

Die "R" van Peterrrr  R, die doet 't 'm wel. Natuurlijk was hij ook ter redactie gespreksonderwerp Nummero Uno. Journalisten zijn net mensen.
Wat we ervan vonden? Een van onze receptionisten was er zelfs wat ontdaan over. Over de manier waarop "R" het allemaal presenteerde. Ja, zo gaat dat tegenswoordigs. Ik heb ademloos zitten kijken. Natuurlijk heb ik er ook zo mijn gedachten over, maar "R" heeft daar een televisieprogramma gemaakt dat zijn weerga niet kent. Want daar gaat het om: televisiemaken en kijkers trekken. Ik denk dat het in de statuten van het programma staat. "MIssie geslaagd dus" zou ik zeggen. Toch?

Bijna weg

02
02
2008

De tijd schreidt voort. Nog een week of twee en we zijn onderweg met de crew, naar Suriname, voor de filmopnamen van Peerke the Movie. Spannend. Laatste loodjes. Script nog een keer doorwerken. Bijslijpen, kill your darlings. Dit checken, dat checken. Daar hebben we een paar fantastische producers voor die de laatste dagen bijna continu met Suriname liggen te bellen. Het reis- en draaischema is klaar, de locaties zijn opgepoetst. Het worden intensieve dagen, maar mooi. Alleen al vanwege de ontmoetingen met vele mensen ginds. Jammer is dat we niet veel tijd zullen hebben om andere dingen te doen, terwijl er zo veel moois te zien is. Maar dat komt wel weer een andere keer. Nu eerst maar vast een tas klaar zetten waar de komende dagen langzaam maar zeker de reisbagage in landt.

Heimatklänge

27
01
2008

Hebben wij in het Nederlandse een woord dat één op één hetzelfde betekent als het Duitse "Heimat"? Thuis....nee. Huis....helemaal niet. Roots, ja dat is het, maar dat is geen Nederlands. Wortels dan? Nee, ook weer net niet.
We kwam erop nadat we in Plaza Futura de Zwitserse film Heimatklänge op de namiddag van afgelopen vrijdag. Met twintig mensen in de zaal. Een bijzondere documentaire over mensen, muziek en het leven. Over, jawel, jodelen. Maar dan jodelen als oer communicatiemiddel. Drie portetten van drie fascinerende mensen die in het Zwitserland van nu oude tradities in ere houden met een hedendaags gevoel. Prachtig gedraaid! Prachtige regie in alle simpelheid. De moeite waard, maar hij draait al bijna nergens meer. Ontroerend is een(zang) ontmoeting tussen een van de drie bijzondere hoofdpersonen met een aantal zware bassen in een tent op de steppen van Mongolië.

Heimatklänge

Leuk om een greep te doen uit Duits/Zwitserse recensies (kun je je Duits weer even ophalen):

"Es gibt Musik, Klänge, Töne, die so tief berühren, dass sie einen zum Weinen bringen. Zugleich aber auch trösten, ruhig machen, ein Lächeln hervorbringen, ans Herz gehen. HEIMATKLÄNGE macht den Betrachter und Hörer schwindlig mit diesen Stimmen, seinen Bildern von Himmel und Wolken, Felsen, Flüssen und massiven Gebirgen der Schweizer Alpen. Wo die Menschen rufen, singen, jodeln, juchzen, sich erfreuen am Echo, am Zwiegespräch mit der Natur.
Das ist keine platte Touristen-Folklore. Das ist echtes Gefühl, wahre Kunst. Sehr sehenswert." Tagesspiegel Berlin

"Der Film handelt vom Jodeln. Aber nicht vom Gejuchz aus dem bluemeten Trögli, sondern von einer wilden Tradition und kreativen Weltsprache. Drei Musiker – Sänger, Jodler, Jodelphilosophen eigentlich – beschwören da ihre Geister und Gegenwarten. Sie suchen das Eigene und finden es im Appenzell oder in der Mongolei; und das ist (erlauben wir uns das bisschen Pathos) ein Wunder an Rhythmus, Bildermelodie und unprätentiöser Gescheitheit – Der Film stösst die Tür zu Weltgeschichten auf."
Tages -Anzeiger

"heimatklänge» oder: Jodeln rocks! Es ist ein interessantes Phänomen, dass sich die meisten Schweizer für ihre eigene Volksmusik schämen und statt dessen ihren musikalischen Horizont oftmals mit fremden Klängen aus anderen Kontinenten erweitern. Es ist Schwieterts Verdienst, diesem Phänomen entgegenzuwirken, indem er die Musik der drei Künstler in hervorragender Weise einfängt. So vermag der Film auch musikalisch Interessierte, die mit Jodeln wenig bis nichts am Hut haben, zu begeistern." outnow.ch

"Es ist eine Wonne, Erika Stucky, Noldi Alder und Christian Zehnder zuzusehen, wie sie artikulieren, schreien, phrasieren, wie Geräusch und Klang Mund, Gesicht und Körper einnimmt. Der Film sollte länger sein!"
Kultura -Extra

Eveline H.

18
01
2008

Op straat vroeg een (blijkbaar) trouwe Donlog-lezer waarom ik nog niks over Eveline Herfkens heb geschreven. "Is wel echt een kwestie voor jou....." zei mijn fan. Ik keek mijn wenkbrauwen omhoog. 
Ok, ik gebruik mijn blog om me af en toe op te winden over dingen die volgens mij niet deugen. Maar dit? Wat is er nou werkelijk aan de hand?
Een sociaal-democratische Nederlandse dame krijgt een een topbaan bij de VN. In haar functieomschrijving staat dat ze de armoede op de wereld moet bestrijden. Ze krijgt een dijk van een salaris en daarnaast nog een kleine 300.000 euri van de Nederlandse regering zodat ze in Manhattan niet in een appartementje "met uitzicht op een muur" hoeft te wonen. En verder wil ze graag altijd business class blijven vliegen en een speciaal pasje zodat ze zich tussen de zelfbenoemde groten der aarde kan bewegen. Is dat nou alles? Iemand moet zich toch sterk maken voor de armoedebestrijding ?

Stilleven

16
01
2008
Kernwapen

Ja, je moet even goed kijken. De afgelopen dagen was ik veel in de bunker onder het Provinciehuis. Een grote oefening met veel militairen, politie, ambtenaren. Grote waterproblemen. Overstromingen. Evacuaties. Rampenzender.
De bunker bestaat uit een flink aantal zaaltjes, met gangetjes. GSM-tjes doen het niet daar. Altijd handig bij een echte ramp.
Ik mocht kijken en een beetje meedoen. Tijdens een rondwandeling kwam ik in een piepklein hokje met een wonderlijke telefooncentrale. Die laat ik nog weleens zien. En met een kastje uit vroeger tijden: Kernwapen, Strijdgas staat boven de vakjes. In die vakjes konden formuliertjes gelegd worden. Wat voor formuliertjes? Waarop stond dat er een kernbom gevallen was en waar, of zoiets. Een oude perforator staat er boven, wellicht om bij meerdere gevallen van "Kernwapens" meerdere formulieren van gaatjes te voorzien en samen te voegen zodat het allemaal wel een beetje bij elkaar blijft.

Poeh!

13
01
2008
Ver van huis

Poeh! Bij de lijstjes van "beste boeken van 2007" kwam ergens "Ver van huis" tegen. Geschreven dor Ishmael Beah. Herinneringen van een kindsoldaat. Ik heb het gekocht en gelezen. Poeh! Er zijn van die dingen die je weet en die je toch ook weer niet weet en vooral ook niet wil geloven. Op de flap: "Oorlog wordt tegenwoordig gevoerd door kinderen die, opgefokt door drugs, met speciaal voor de kinderhand gefabriceerde AK-47's lopen te zwaaien. Wereldwijd zijn meer dan vijftig gewapende conflicten aan de gang, waarbij naar schatting zo'n driehonderdduizend kindsoldaten betrokken zijn."
Ja, je leest het goed. Er zijn dus zieke geesten in de wapenindustrie die het verzinnen om speciaal wapens te maken die door kinderhanden bediend kunnen worden. Om te doden dus. Ishmael is zestien als hij uit de zooi komt. Daarvoor werd hij van vluchtend kind een agressieve kindsoldaat die net zo makkelijk mensen dood schoot als dat hij water kon drinken. Verbijsterend.

Kerst

26
12
2007

Zo dat was Kerst 2007. Alleen thuis, wat werken en af en toe in bed vanwege een griepje. En op de bank tv gekeken. Jeeeezus wat komt er overdag een hoop shit langs op dat ding. Ik heb allerlei programma's gezien die ik helemaal niet wil zien en waarvan ik me afvraag waarom ze gemaakt worden. Ik heb het idee dat Omroep ax wel heeeeel veel zendtijd heeft, trouwens met een hoog Willeke-gehalte. Maar die vind ik nou toevallig lief, net als Frans Bauer. Wat me opviel, was dat er weinig te lachen was. Niet dat ik dat kon met mijn hoestbuien, maar toch. Gezapig en truttig en dat twee lange Kerstdagen lang. Morgen meer weer gewoon aan het werk, terwijl veel mensen vrij hebben...

Condoleance Top 10 !

23
12
2007

Soms lees je berichten in de krant waarop elk, al dan niet cynisch, commentaar geheel en al overbodig is. Uit de Telegraaf van gisteren:

Wijlen Jos Brink

leidt top 10 van

condoleances

Van onze correspondent

 
 
AMSTERDAM, zaterdag
       De nabestaanden van de overleden tv-coryfee Jos Brink hebben het afgelopen jaar verreweg de meeste onlinecondoleances ontvangen.
        Dat blijkt uit de ’condoleancetop 10’ over het afgelopen jaar. Onder de noemer ’Het medeleven van 2007’ is een overzicht gemaakt van het aantal condoleances dat via internet binnenkwam op de website www.condoleance.nl.
       Jos Brink ’klopte’ met 2047 condoleances majoor Bosshardt, voor wie 1852 sympathiebetuigingen binnenkwamen. Op de derde plaats in het overzicht staat de onverwacht overleden acteur Roef Ragas (1637 condoleances).
 In de top 10 staan vier militairen die zijn gesneuveld tijdens de missie in Oeroezgan, van wie Tim Hoogland uit het Twentse Vroomshoop op een vierde plaats staat.
       Hij wordt overigens op de voet gevolgd door de onlangs overleden zanger Arne Jansen. Jan Wolkers is slechts op een achtste plek terug te vinden.