‘Dat wij Nederlanders in ons eigen land steeds maar moeten opschuiven en ons moeten aanpassen aan nieuwe culturen, daarvan zeg ik: genoeg!’. De zin galmde lang na. De zin van Rita. Zit ik nou in de verkeerde film? Ik heb helemaal niet het gevoel dat nieuwe culturen mij wegduwen, dat ik moet opschuiven, dat ik mij moet aanpassen. Integendeel, ik ontmoet op allerlei plekken steeds meer 'andere' mensen en dat vind ik leuk. De Volkskrant bracht vandaag een onderzoek. Rita zegt dat ze haar beleid laat leiden door 'Het Volk'. En 'Het Volk" wil: doodstraf terug, boerkaverbod, meer asfalt, geen nieuwe moskeeën meer.
Daar sta ik dan: ik ben pertinent tegen de doodstraf (never, ever). Ik vind boerka's niet mooi, maar van mij het. Ik wil niet nòg meer asfalt. En ik vind de meeste moskeeën mooi, d'r mogen er best nog een stel bij. Wat moet ik nou?
Ik las vandaag ook al dat er wat plaatselijke "Trots op......"afdelingen zijn opgericht.

Ik heb ook maar even een rondje gemaakt op het wereld wijde net. Trots op Eindhoven en Trots op Den Bosch zijn gereserveerd. Trots op Tilburg en Trots op Breda zijn lieve websites met tips. Trots op Helmond moet je maar even aanklikken, dat begint ergens op te lijken: KLIK . En verrassend is Trots op Brabant. Kijk zelf maar: OEPS !

Er is al veel over geschreven en gezegd, over het draaiende huis op een rotonde in mijn stad. De commentaren variëren van: grappig, leuk, apart (let op als een Nederlander: "Oh....apart!" zegt), raar, geldverslinding, levensgevaarlijk en hoezo kunst?
Ik vind het grappig en een prachtige blikvanger.
Onze stadsdichter Frank van Pamelen schreef er een mooi gedicht over dat ik vanmorgen las op de voorpagina van De Tilburgse Koerier:

Draaien gaat ze, draaien, draaien

Met haar ogen en haar kont

Draaien met haar naveltruitje

In de Breakdance en dan vlug

Met een jongen tongen draaien

En weer naar de Kets terug

Draaien, denkt hij, draaien, draaien

Draaien met een lekker ding

Draaien wil hij met haar, draaien

Draaien in de Efteling

Even draaien in de Droomvlucht

En dan rondjes van formaat

Onder Vogel Rokjes draaien

Tot hij weer naar Tilburg gaat

En dan ergens halverwege

Pythonrit en Heuvelring

Komen ze elkaar weer tegen

Bij het Huis van Körmeling

Waar ze voortaan verder draaien

Eeuwig samen, eeuwig speels

Kunst zet heel wat in beweging

Kunst zet liefdes op de rails

Frank van Pamelen

Ha, ha. Daar komt hij eindelijk ook nog eens over Fitna, hoor ik je denken. Nee hoor, van mij geen woord erover. Ik las vanmorgen aan het ontbijt in het hotel waar ik verbleef iets veel belangrijkers: dure horloges gaan kapot als ze om de pols zitten van iemand die een stevig afslag doet bij golf. Ik heb een best wel duur horloge. Nu weet ik waarom ik geen golf speel. De Telegraaf had er een tweekolommer voor ingeruimd. Weer een primeur!

"Ik heb een beetje last van jetlag..." zegt zoonlief, languitliggend vanuit zijn warm bad. Logisch, een weekeind Middelburg, mèt wisseling van de zomer/wintertijd. Lekker gewandeld aan het strand. In zon, wind en regen. Met dartelende en energievolle hond die een paar keer van achteren wordt overvallen door de branding. Met oesters die nèt uit het zilte Zeeuwse water komen. Met lekker eten en Zeeuwse meisjes in de bediening. Met een bezoek aan een van de mooiste boekenwinkels van het land. Met lezen, relaxen en niksdoen. Zeeuwse jetlag....

Ik heb een broer. Jazeker, één broer.
En dat is het dan ook.
Niet meer broers en geen zussen.
Maar het is o.k. met die broer.
We zien elkaar niet elke week. maar als we elkaar zien is het fijn.
Hij is qua werk afhankelijk van het weer, want:
1) Hij verkoopt gas en heeft er dus belang bij dat het heeeeel lang heeeeel koud is.
2) Hij verkoopt grills (outdoorkitchens), dus heeft hij er belang bij dat het vroeg in het jaar lekker weer is.

Hij wist ons gisteren gerust te stellen: Pas in 2160 valt Pasen weer zo vroeg. Kijk, daar heb je nou een broer voor.....voor de geruststellende mededelingen.
Ik liep vanmorgen in de sneeuw mijn hond uit te laten. Maar ik weet nu: de volgende keer is dus 2160.
Of was het 2140?? Ik ga vast een dikke jas kopen....

'Tragisch mooi' zegt de Vlaamse tv-presentator. "Formidabel zulle" zegt de oude Vlaamse ster. "Straf", zegt de zanger zelf. Hij is de liefste en leukste Vlaming die ik ken. Hij is een begenadigd filmer. En ik heb hem al vaak meegemaakt als hij zijn kennis en ervaring deelt en overbrengt aan anderen. Ik heb het over Geert Verdickt van de Vlaamse groep Buurman. Afgelopen vrijdag zat hij met zijn groep in een contest programmaop de Vlaamse televisie. Hij had vriend en vijand opgeroepen om via sms op hen te stemmen. Zo gevraagd zo gedaan!! En ze werden tweede. Het nummer kennen wij van Corrie Brokken, maar in Vlaanderen kennen ze het van Jo Leemans. Twee filmpjes waarin mijn goede vriend Geert met zijn Buurmannen schittert.

Mijn lief gaat zich bemoeien met inburgeren. Van andere mensen dan hè. Want zelf is zelf is ze als ervaringsdeskundige al flink ingeburgerd. De overheid vindt dat mensen die niet van hier zijn, moeten inburgeren. Vervolgens is er nauwelijks geld om dat door professionele mensen te laten doen en dus zoeken ze daar vrijwilligers voor. Zo werd ik onlangs in Tilburg-Noord van mijn sokken gereden door een mooie Somalische die fietsles kreeg van een fors uitgevallen Tilburgse vrijwilligster: "Veur oe kèèèke" riep ze nog! Maar 't was te laat. De botsing geschiedde en ik moest de Somalische oprapen en op haar fiets zetten. En dan te bedenken dat ze van haar geloof helemaal niet door andere mannen aangeraakt mag worden. Maar dit keer was het o.k., anders was ze nooit op die fiets gekomen. Over inburgeren gesproken!
Maar goed, mijn lief gaat dus ook buitenlanders helpen te aarden in Nederland. Ben benieuwd hoe dat gaat. Want je blijft je verbazen denk ik.
Voorbeelden?
Vraagt de inburgeraar: wat is een grondgebonden woning? Ja, dat staat op een heleboel borden bij nieuwbouwprojecten.
Of, vraagt de inburgeraar: Waarom heet tomatensap in Nederland 'Appelsientje''? Net als tomaten-groentensap trouwens en allerlei andere sapjes. Altijd 'Appelsientje'. Snap jij 't?

Ja. Heftig maar waar. Soms (steeds vaker trouwens) komen stellen tot de conclusie dat het samen niet meer leuk is of dat het niet meer gaat. Of dat het verstandiger is om het leven niet meer te delen. Of dat er iemand anders is. Of dat er misschien wel iemand anders komt. Of........scheiden dan maar. Zit niks anders op. Je bent tegenwoordig niet meer in de minderheid als je dat besluit. En het biedt vaak ook nieuwe kansen. Maar het is toch: 'scheiden doet lijden'?  Neem nu Heather Mills die na jaren vechten van Sir Paul McCartney af is. Die van 'Yesterday, all my sorrows seem so far away'. Ze gaan uit elkaar kaar. Zij krijgt 29,4 miljoen mee. Shit! Negenentwintig komma vier miljoen! En dan moet de arme ziel ook nog 50.000 betalen per jaar voor hun dochter Beatrice. Je zou er haast 'Obladi, oblada' van gaan zingen. Maar de pijn valt mee. Sir McC heeft een geschat vermogen van 1,6 miljard. Dus hij houdt nog wat over terwijl hij net 65 geworden is. De bedragen doen een normaal mens stuiteren, een 'Magical Mystery Tour' lijkt het wel. Maar ach: 'We can work it out'. Het geeft geen zin om 'Help' te roepen. Ik realiseer m nu dat ik niet eens weet of het om ponden, dollars of euri's gaat. Maar zulke bedragen: It doesn't matter.

Het was me het weekje weer wel. De zachte landing na drie weken Suriname vertroebelde in de waan van de dag. Zo gaat het altijd. Ook weer inwerken in het nieuws van hier en nu. De afgelopen week nieuwstechnisch samengevat: vloeken mag binnenkort wèl en seks met dieren mag binnenkort niet meer. Wat dat eerste betreft, sinds ik wat mensen ken die er wat van zeggen als je stevig vloekt of die gewoon aangeven dat ze er last van hebben, probeer ik daar wat rekening mee te houden. Lukt soms al, maar vaak ook nog niet. Dat andere -seks met dieren- daar ben ik geen ervaringsdeskundige in. Seks wel, maar met dieren, nee dat niet. Ik moet ook zeggen dat ik bijna tegen een lantaarnpaal reed toen ik hoorde dat je via internet een geit voor een uur kunt huren, om seks mee te hebben. Hoe gek kun je zijn. In een fractie van een seconde heb ik geprobeerd om me daar iets bij voor te stellen. Maar gelukkig was het beeld weer snel weg. Nu is de discussie of seks met dieren in het algemeen strafbaar is, of alleen als het dier er last van heeft. Alsof die geit kan zeggen dat ze het niet lekker vindt. Ik zie er nog van komen dat er een onderzoekscommissie komt.....

Vooruit, vast één foto.  Er volgt meer. In de tijd van Peerke Donders woonden er Indianen in Kalebaskreek aan de Coppename-rivier. Hij kwam daar aan land en probeerde met hen in contact te komen. Zo'n honderdvijftig jaar later wonen er nog steeds "inheemsen". Kalebaskreek een langgerekt pad in het groen met aan weerszijden huisjes, een kerkje en een school. Inwoneraantal: 105. Een dik uur varen van Boskamp, waar de weg naar Paramaribo begint. Met een dorpshoofd die ervoor zorgt dat alles schoon is en goed loopt. Met aan de ene kant de rivier en aan de andere kant de jungle. Je kunt er alleen maar per boot komen. Ontroerend mooi, ontroerend rustig. Twee kleine Kalebaskrekenaren ontdekten onze spiegels die we gebruikten bij de opnmamen.
Een half uur waren de twee mannen bezig: gekke bekken trekken, rare bewegingen en snel aan de achterkant kijken of ze daar hun tweelingbroertjes zagen.....we hadden de spiegels nog nodig anders hadden we ze daar gelaten.

We zijn weer thuis. Weinig jetlag last, ik heb het geluk dat ik al in slaap val als ik een vliegtuig zie en wakker word als iedereen al opstaat om de handbagage te verzamelen voor het uitstappen. De laatste dag in Paramaribo was toch nog bijzonder. Onze mecenas, die het overgrootste deel van onze film financiert, was naar Suriname gekomen. Wij hebben even bijgepraat. Het is en blijft toch bijzonder dat een succesvol ondernemer geld geeft voor projecten als dat van ons, vanuit een persoonlijke betrokkenheid en overtuiging. Ik heb het over Jacques de Leeuw, die van krantenjongen opklom tot grote uitgever en distribiteur van geschreven en gedrukte waren. Een bijzondere man. Niet al teveel woorden, maar scherp. Niet lullen, maar poetsen. Hij heeft een stichting opgericht die naar hem is genoemd: de Stichting Jacques de Leeuw. Vanuit die stichting doet hij goed. Hij schenkt eenvoudigweg geld aan dingen die hij goed en belangrijk vindt. Wij zijn gezegend met hem. Ik zou mijn volgende film wel over hem willen maken.....want een volgende film moet er wel komen. Ik heb aan iets moois geroken.

We zijn klaar!! Althans in Suriname. Twee dagen gedraaid op Sorgvliet, een voormalige koffie-plantage, in en om een heel bijzondere directeurswoning. Daar hebben we de gastvrijheid genoten van de Nederlandse familie Koenraadt -twee voormalige Brabo's- die daar al sinds jaar en dag wonen en werken. Het zal je maar gebeuren: twee dagen zo'n ploeg van een man of twintig in je huis, plus een halve dag nog eens tien journalisten van alle media hier erbij, plus een traditionele dans- en muziekgroep van een man of dertig. Onze gastvrouw en gastheer hebben er ook van genoten. We hadden een lastige laatste dag. Regen, regen, regen. "Wit aleng"  noemen ze dat hier: witte regen. De hele dag regen, omdat het weer uit de richting van Brazili"e kwam. Wat we moesten doen, kon alleen maar tussendoor. Het kostte moeite, maar het is gelukt. En we hadden bezoek van de Surinaamse media: kranten, televisiezenders, radiozenders. Leuk om dat een keer van de andere kant te zien en te doen. Vanavond zijn medeproducent Jeroen en ik te gast in een live talkshow op televisie hier. Dan nog de " wrap-party"  het eind feestje bij onze steun en toeverlaat The Back Lot, van Hennah Draaibaar en Eddy Wijngaarde. De vluchten voor morgen zijn al gereconfirmed. Op naar huis. We hebben 26 banden vol gedraaid, 13 uur materiaal. Mooi materiaal. Ontroerende momenten! Interessante mensen. We gaan nu verder met opnamen in Nederland en met de montage. We zijn klaar, maar er is nog veel te doen ! Suriname, bedankt voor alles!  We gaan er iets moois van maken en komen het hier vertonen.

Een mooiere en meer toepasselijke naam had hij niet kunnen hebben. Onze producer Tom. Hij is van Veldkamp Produkties en nu lid van de Peerke-crew. Ja, zo noemt de crew zich. De term "Peerke-power"  valt ook met regelmaat, als er iets goeds is gedaan of gedaan moet worden. Tom Admiraal dus, de NL-producer. De stuwende en drijvende kracht die de hele dag regelt en checkt en rent en " prima" zegt of moppert. Samen met onze Suri-producer Michel, loopt hij zich het vuur uit de schenen. En dat is een prestatie met de temperaturen hier. Het zijn van die onmisbare krachten op de achtergrond. Zoals er ook bij onze vrienden van The Back Lot (ons Suri productiebedrijf) in stilte volop gewerkt wordt. Er moet dagelijks veel geregeld worden: transport van mensen en spullen. Overnachtingen, wisselingen van hotels, bagage moet mee of opgeslagen worden. Nelida, onze kokkin, moet precies weten hoe de draaischema's eruitzien, zodat ze de pauzes kan benutten om ons te laten eten. Nelida is de schat van de set, van wege haar kookkunsten en vanwege wie ze is. Ze geniet zelf ook zichtbaar. We hebben chauffers die met een busje en een vrachtwagen van locatie naar locatie  rijden. En elke avond krijgt iedereen een strak schema, want zo'n film maken is een bijna militaire operatie. En zonder al die krachten op de achtergrond zou het onmogelijk zijn.

We hebben een rustdag vandaag. Althans de meesten van de crew. Niet allemaal natuurlijk, want er is altijd werk te doen. Mijn maatje mede-producent is vandaag met onze producer hier, Michel, vast naar de lokatie van de komende twee dagen kijken. Naar een heel mooi, historisch plantage huis. Ik moet nog een " geld-afspraak"  doen. En  de regisseur Ellen van Kempen, cameraman Robert Berger en zijn rechterhand Hester Jonkhout gaan vanmiddag de lucht in. Ze gaan vanuit een heli opnamen maken van twee of drie lokaties die in de film een belangrijke rol spelen. Spannend! Gisteravond een Surinaams verjaardagsfeest beleefd van iemand die ons hier veel geholpen heeft. Veel, heel veel eten! Lekkere dansmuziek ! Maar de energie was een beetje op. Op tijd het bed in en als een blok in slaap. Toen merkte ik ineens dat we enorm veel gedaan hebben hier. De twee laatste draaidagen staan voor de deur. Nog een afspraak hier en een afpraak daar en dinsdagavond een wrap-party: einde van onze tijd hier. Maar we hebben eerst nog wat te doen.

Kalebaskreek, zo heet de nerzetting aan de Coppenamerivier waar we vandaag opnamen maakten. Met een decor van de groenste begroeing die ik ooit van mijn leven heb gezien. Destijds liet Peerke Donders zich daarheen peddelen om de "inheemsen"  te bezoeken. Nu komt peter Esteban Kross er met regelmaat. De inheemsen wonen er nog steeds, het zijn van oudsher indianen. Een strook parallel aan de rivier met kleine houten huisjes en een schooltje. Iets meer dan honderd inwoners, onder de bezielende leiding van een dorpshoofd (" waarnemend dorpshoofd, de mensen hebben mij al voorgedragen, ik wacht nu nog op de bevestiging van president Venetiaan" ) We hebben er prachtige opnamen gemaakt waaroer ik hier nu niks ga zeggen. Hetzelfde geldt voor de opnamen die we gisteren op Batavia maakten. Het gaat mooi worden! En dat komt door een geweldige ploeg mensen. Iedereen weet wat hij/zij doen moet. Er wordt kei- en keihard gewerkt. Ik ben er trots op. Op de set wordt hard gewerkt en op de achtergrond ploeteren anderen weer door voor de volgende dag, zowel hier als in Son, bij Veldkamp Produkties. Het is elke dag spannend, elke dag pinkt er wel iemand een traantje weg omdat er zulke mooie dingen gebeuren.