Vroeg laatst iemand: wat betekenen die foto's in jouw header op jouw blog eigenlijk? Voor de leken: dat zijn de fotootjes bovenaan de blog. Ze zijn pas een beetje vernieuwd.
Welnu, de meest linkse is van het Kindermonument van Kamp Vught. Ik ben daar lang bij betrokken geweest als bestuurslid van de Vrienden van Kamp Vught . Het zeer indrukwekkende monument herinnert aan de transporten door de Nazi's van Vught naar Duitsland. Als ik er ben, raakt me elke keer nog tot in het diepst van mijn ziel. Ook omdat ik nogal wat mensen ken die een relatie hebben met de kinderen van wie de namen op het monument staan.
Nummer twee is de olijfboom op het terras van ons huis in Italië, gezien vanuit de hangmat. Geen woorden meer nodig.
Nummer drie zijn de heerlijkheden die je kunt kopen op de markt in Santa Maria di Castellabate, waar ons huis staat.
Nummer vier heb ik ooit in Napels gemaakt. Een foto met grote symbolische waarde voor mij: zo'n rij vogels en eentje vliegt weg. Naar iets leuks? Naar iets lekkers? Op de vlucht? Kort afscheid of per sempre?
En de laatste: wie kent 'm niet? Peerke Donders. De man over wie ik een film aan het maken ben en die mij op een aantal vlakken steeds meer fascineert.

Je zou het niet verwachten, maar mijn vrienden in Italia zijn niet in droefenis gehuld. Geen tranen. Ze zijn blij voor ons, want we waren beter. Tsja, zo zijn ze dan ook wel weer, die Italianen die ik ken tenminste. Niet mopperen op Giovanni, Wesley, Ruud en Marco. Nee, het hoort bij het spel: je wint of je verliest. En als je verliest, dan heeft de ander gewonnen. Zo eenvoudig is dat. Het zou een uitspraak van Cruyff kunnen zijn, bedenk ik nu: "Als je verliest, dan heb de ander gewonnen."

De eerste week zit er bijna op. Het is even raar, als je niets meer met nieuws doet. Zelf op de dagen dat ik niet ter redactie was, zat nieuws toch ergens te jeuken. Ik ben nu met andere dingen bezig en ik weet niet meer alles het eerst en het snelst. Ik wordt door het nieuws op onze site en zenders net zo verrast als ons publiek. Da's ff wennen. Maar er gebeurt meteen al veel. Nadenken over nieuwe programma's voor het seizoen dat al weer op de stoep staat. Proefdingen doen. Praten, veel praten met makers en doeners. En hier en daar al vast een knoop doorhakken....

Ik heb een broer. Ik had een vader. Die vader zou op 22 juni a.s. weer jarig zijn. Hij zou -als onze Lieve Heer hem niet gehaald zou hebben- tweeëntachtig worden. Raar, je kunt je niet voorstellen hoe iemand die er al lang niet meer is, in het hier en nu zou zijn. Hoe zou-ie er nu uitzien? Hoe zou hij in het leven staan? Vragen die er niet meer toe doen.
Maar goed, we hebben dus een feestje zonder jarige (voor de trouwe lezers: alweer?!) op 22 juni. Die broer van mij vindt "alles goed en wel, maar dan wel 's middags, want 's avonds speelt oranje in de kwart finale." Kijk, dát zijn nou fans!! In dit huis zit al iemand die zich helemaal voorbereidt op de finale van oranje. Ik denk zo langzamerhand ook dat we die EK gaan winnen....Ons vader zou er trouwens ook wel iets van vinden....

Nieuwe ronde, nieuwe prijzen. Vanaf gisteren ga ik niet meer over het nieuws. Een geruststelling: het nieuws gaat door. Altijd. Dag en nacht. Overal. Van Oss tot Roosendaal, om over de rest van de wereld nog niet eens te spreken. Mijn eerste nieuwe werkdag morgen begint met een lange bespreking. Pionnen uitzetten. Spannend! Kweet niet of en hoe ik blijf bloggen....weet niet of ik genoeg stuff heb en tijd. We wachten af, jij en ik...

Het is stil in de tuin.
Het mussennest in de klimop is een week of drie geleden verlaten door de hele familie Mus. Eén kleine heeft nog wat dagen rondgehangen in de tuin, kon nog niet echt vliegen. Pa en ma Mus bleven het maar voordoen en uiteindelijk heeft de mini-mus ook het ruime sop gekozen.
Een familie Mees heeft vrij geruisloos het pand (een vogelhuisje dat bungelt aan een tak van onze plataan) verlaten. De andere familie Mees was wat lastiger. De vader noemen wij al jarenlang Kees, inderdaad: Kees de Mees. De moeder heeft eigenlijk nooit een naam gekregen (sic!). Ook die famile de Mees is uitgevlogen, op één mini-mees na. Die zat eerst in de bijkeuken te piepen, vraag niet hoe die daar kwam.
Kees en zijn vrouw piepten terug: kom maar, kom maar!! (Wij verstaan dat inmiddels na al die jaren, wij spreken ook redelijk Mees intussen). Maar het kleine wurm snapte het niet. Met mensenhanden is-ie naar buitengebracht, maar toen dacht het wurm plotseling dat zoonlief zijn moeder was: bek open als hij hem zag. Pa en ma scheerden over de tuin, riepen en piepten. Maar mini mees snapte het niet. Zoonlief was nog net op tijd om te voorkomen dat Remy de Buurkat het wurm in één hap opat. Wat een consternatie!!
Gisteravond tolde het ding om zijn eigen as. Het waren de laatste stuiptrekkingen. Wurm viel dood neer. Zo'n jong leven nog, in de knop gestorven. Maar life goes on! Er kwam een leger mieren aangemarcheerd. Vanmorgen was het wurm weg. Verdrietig allemaal, maar dat is de natuur.

Zondagmorgen in de vroege ochtendzon in Moerenburg, onze eigen achtertuin. Met fiets en hond. Het is stil en een beetje heiig. De hond gaat op konijnenjacht, maar krijgt er geen een te pakken. Konijnen zijn slimmer en sneller. Een fazantenpaar zit zich te koesteren in het zonnetje. Twee reigers scheren langs en gaan aan de rand van een plas zitten en kijken alsof ze iets belangrijks bij Rijkswaterstaat zijn (vrij naar Kees van Kooten). De hond duikt in de Leye, op zoek naar een stok die er niet is. Namijmeren van een concert van het mooie Tilburgse kamerorkest Magogo, verheugen op een voorstelling van Kicktheater in Breda. En in een weiland met buffels, ezels, lama's, pony's en een kameel staat hij te schitteren: deze gouden boom. Vorige week legde kunstenares Marieke Hurkens er de laatste hand aan. Een gouden boom aan de rand van een weiland. En dan die ochtendzon. Prachtig!

't Was even stil hiero. Vakantie-tje in Italië. Uitgerust, ontspannen, beetje snoeien, beetje klussen aldaar. Met goede vrienden. De amandelbomen staan er weer tip-top bij. Een paar druivenstammen hebben het moeten ontgelden. Hier en daar nog wat citroenen geoogst. Mijn super sofa, die ik vorig jaar met een aantal mensen in Spanje heb gemaakt staat nu op haar definiteve plek: onder een dikke oude eik, met blik op de Thyrreense zee en op Santa Maria. Prachtplek voor een boek of wat in de verte turen. Lekker gegeten. Dingen gerepareerd. En Martin Brils verslag van een passie, over Napoleon gelezen. De moed opgegeven om Extreem luid & ongelooflijk dichtbij van Jonathan Foer door te lezen. Was er een poos geleden al aan begonnen, maar het lukt niet. Ondanks lovende recensies en enthousiaste reacties in mijn omgeving.
En nu weer aan het werk: laatste loodjes. Dingen aan het opschrijven voor een opvolger. Dingen aan het overdragen. Dingen nog aan het regelen die ik geregeld wil hebben voor mijn overstap op 1 juni. Intussen gaan andere zaken verder: dfe filmcrew was de afgelopen week weer een paar dagen aan het werk. We naderen de laatste opname dag. Bauer trouwde met zijn Mariska, voor ons als regionale zender betekent dat: alle registers open. En tussendoor proberen te genieten van het weer. Wat wil je nog meer?

Het is stil in huis. Alleen elke morgen de fluitende vogels van de Philips super wekker uit de slaapkamer van zoonlief. In het begin dacht ik met dat ding nog dat onze tuin vol vogels zat, maar dat terzijde. Zoonlief is uitlandig (zeggen ze in Suriname). Op schoolreis, naar Italië. In een moordend tempo doen ze de bezienswaardigheden van Toscane. Prima, hoe meer-ie van de wereld ziet hoe beter. Maar het is een raar moment: woensdag was zijn verjaardag en toen was-ie ook al weg. Een verjaardag zonder jarige. Dat wil je eigenlijk niet, ondanks dat-ie al zeventien is. We hadden zelf allebei die avond andere afspraken. Ergens tegen middernacht hebben we het even gevierd: samen één flesje bier....want het was al laat....snuf

Het roer gaat om. Nieuwe uitdagingen liggen klaar. En nu iets geheel anders: ik ga hele andere dingen doen bij mijn baas.
Voor de leken: we hebben twee programma-afdelingen, grofweg. De ene is nieuws en de andere heet varia. Zoals deze woorden al doen vermoeden houdt de ene afdeling zich bezig met het dagelijkse nieuws op televisie, internet en radio. Vele tientallen mensen werken zich dagelijks een slag in de rondte om dat nieuws bij ons publiek thuis te brengen. Alle andere programma's, die dus niet onder nieuws vallen noemen ze bij ons varia. Ook daar een club enthousiaste, gemotiveerde, creatieve mensen die er voor gaan. En dààr ga ik de komende tijd leiding aangeven. En dat lijkt me erg leuk. Nieuws is de backbone van zenders als de onze, maar met de andere programma's kun je je onderscheiden, kun je je publiek verrassen en kun je contact met je publiek zoeken. Kun je de zender 'neerzetten'. Dat ga ik dus doen. Inderdaad, iets heel anders en vooral hartstikke leuk !

Angela gaat niet. En George uit Londen ook niet. JP twijfelt nog, net als Maxime. En ze twijfelen ook nog of Alex nou wèl of niet mag gaan en zo ja, welke visitekaartjes hij dan mag uitdelen. Die van Kroonprins der Nederlanden of die van het Internationaal Olympisch Comité? Ikzelf twijfel nog. Ga ik wel of ga ik niet? Heb twee keer strootje getrokken: één keer was het: ja, gaan en één keer: nee, niet gaan. Op sportief vlak mist de wereld niks als ik niet ga. Vroeger was ik in tal van sporten een ster. Zo was ik bijvoorbeeld wereldrecordhouder in het horden omlopen. Was?? Dat ben ik nog steeds, nog niemand heeft mijn record verbeterd. Qua gezelligheid is het natuurlijk jammer als ik niet opduik in Peking. Ook voor mijzelf. Ik was er al ooit en dat was heel bijzonder.
Ik denk dat JP en Maxime en Alex gewoon gaan. Mensenrechten of niet. Dan moet ik maar een daad stellen. IK GA NIET! Nou heb ik ook geen uitnodiging gekregen, dat maakt het wat makkelijker. Maar toch: IK GA NIET!!

Zeg 'ns eerlijk, ben jij een nomofoob? Weet je wat een nomofoob is? Volgens mijn lief ben ik een nomofoob. Nomfoob staat voor No Mobile Fobia en dat is angst om onbereikbaar te zijn. Toegegeven, ik zet geen stap meer zonder handy. We zijn nu wèl zover dat ik hem niet naast mijn bed heb als ik geen standby-dienst heb en dat-ie uit gaat in het theater. En tijdens het eten neem ik niet op. Volgens Trouw van vandaag is in Groot Brittannië gebleken dat 13.000.000 mensen nomofoob zijn. En hier?
Ik sprak laatst iemand die had vier handy's om toch maar ècht overal en altijd belbaar te zijn en te kunnen bellen. Maar ik sprak laatst ook iemand die had zijn handy eruit gedaan: weg, helemaal weg. Ook niet voor noodgevallen. Gewoon wèg, abonnement opgezegd en toestel weggeven en gewoon een telefoon-aan-een-draadje thuis. Dat gaat nou wel weer èrg ver. Voor mij tenminste....Madonna zei pas in Vogue dat ze haar Blackberry onder haar kussen heeft liggen en haar man trouwens ook: twee Blackberries in één bed. Kijk zò erg is het met mij nou weer niet.

Wat een feest deze week in onze prachtige Tilburgse Concertzaal. Ik kan het niet genoeg zeggen: alleen de zaal is al een feest. Eerst was het even slikken: ongevraagd kregen we Stravinsky voorgeschoteld, op twee vleugels. Dat viel niet mee. Ik kan niet zo goed tegen die muziek, ga ervan hyperen. Maar daarna! Zoals gezegd: een feest!! Carl Orffs Carmina Burana zoals die ooit bedoeld is. Met het Brabant Koor dat zò ongelofelijk mooi zong, zòveel kracht. Met het Magogo Kamerorkest in zijn volle omvang. Met drie solisten die hun deel zò mooi zongen en met jonge dansers en danseressen van Fontys die er zò'n mooi spektakel van maakten. De lofzang op vrouwe Fortuna kent iedereen wel zo'n beetje, die is al duizenden malen bij allerlei gelegenheden in allerlei vormen gebruikt. Maar dit was de oorspronkelijke versie van delen van het middeleeuwse manuscript (meer dan tweehonderd liederen) waar Orff een selectie uit gemaakt heeft. Ik heb niet heel veel verstand van klassieke muziek. Bij mij is het òf heel mooi, òf mooi, òf gaat wel, òf niet geweldig, òf niet mooi. Magogo en alle anderen zijn met hun Carmina bij mij toegevoegd aan de categorie: heel mooi.

Jaren geleden maakte ik kennis met de enige asielzoeker uit Bhutan die Nederland rijk was. Een journalist die zijn land ontvlucht was. Kleine, frèle man. Heel aardig. We hebben samen geprobeerd de wereld te verbeteren en hij heeft mij veel over zijn land verteld. Zijn vrouw en kind (een baby nog) zaten in een vluchelingenkamp in Nepal. Hij woonde in Den Bosch in een container die hij deelde met drie gevluchtte stevige Oostblokkers in mouwloze hemdjes die de dag doorbrachten met de nodige alcohol. Af en toe hoorde ik nog weleens wat van mijn Buhtanees. Hij wilde werk in ons vak, maar de taal bleek een te groot probleem.
Op de harddisc-recorder had ik nog een docu staan, want Bhutan is een democratie geworden. De Vierde Koning had daartoe besloten. Het zag er allemaal heel verlicht uit: een Minister van Bruto Nationaal Geluk, hebben ze daar. In de wetenschap dat elk mens op zoek is naar geluk, maakt de minister zich daar sterk voor: "Geluk wordt bepaald door een evenwicht tussen materiële en spirituele zaken..." Zo'n minister zouden wij ook moeten hebben, volgens mij zouden er dan een paar andere ministeries opgeheven kunnen worden. De bevolking is verdeeld. Er zijn er die bang zijn voor de democratie en er zijn er die het wel zien zitten: "Eindelijk McDonald's en KFC in Bhutan."
Ik ga mijn Bhutanese vriend eens opsporen, ben benieuwd hoe het nu met hem is.

Almelo heeft de naam, maar in Tilburg is ècht altijd wat te doen. Vandaag aapjes gekeken. Geen echte, want die zijn er niet. Nee op de plek waar vroeger de Tilburgse dierentuin was en waarvan bijna geen spoor meer is terug te vinden staan grote foto's van die oude dierentuin. En half Tilburg liep er vandaag op zondag weer rond in de eerste wat frissige lentezon. Veel mensen wisten zich allemaal nog te herinneren hoe ze als kind op zondag naar de dierentuin gingen, om bijvoorbeeld aapjes te kijken...